8 jaar geleden
Het begin van het einde
Daar ga ik dan.. Mijn gevoelens op papier zetten.. Of nou ja in een blog op internet dan, via mijn telefoon.
Op zondagavond reden de treinen niet en dus moest de volgende ochtend al vroeg met de trein. Het was druk in de trein en ik kon geen zitplaats vinden. Na een tijdje te hebben gestaan begon mijn rug weer op te spelen. Ik wreef over me rug en stond wat ongemakkelijk. Totdat een mevrouw zei "goh ga jij maar lekker zitten hoor, jij en de baby kunnen wel wat rust gebruiken zo te zien". Wauw.. Dit is de eerste keer dat iemand aan mijn buik zag dat ik zwanger was. Ik was blij en bedankte haar. Pffff eindelijk zat ik even. Ik had sinds zondag mijn buik niet meer aangeraakt. Op een of andere manier durfde ik het niet.
Na snel nog even langs huis te zijn gegaan heb ik de metro gepakt naar het ziekenhuis. Mijn moeder ging mee en die was er al. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moesten we nog een tijdje wachten. Om me heen zag ik allemaal dikke buiken en kleine baby's. Ik werd verdrietig, waarom weet ik ook niet precies eigenlijk. Ik fluisterde tegen mijn moeder het verhaal van afgelopen weekend, dat ik erg last had en mijn buik niet echt meer voelde zoals het hoort. Ze fluisterde terug dat ik me geen zorgen moest maken. Toen werden we geroepen en mochten de echo kamer in. Het was een mevrouw, een vriendelijke gynaecoloog, samen met een stagaire. Mama zat naast me en ik keek de vrouw geduldig aan. Ze begon vragen te stellen en we hebben zelfs nog een beetje gelachen, ja ze was een lieve vrouw. Ondertussen was ik al gaan liggen en had mijn buik bloot gelegd. Ze zette het apparaat op me buik en keek naar het scherm..
Ik zag het al.. Waar normaal het hartje klopte, bewoog er nu helemaal niks. Me babytje bewoog niet, het hartje klopte niet. Ik wist het al. In mijn hoofd vroeg ik "ze leeft nog wel toch". Maar ik durfde het niet hardop te zeggen. Bang voor het antwoord. Ze deed het apparaat van me buik en keek me aan. "Sorry om dit te zeggen maar het kindje leeft niet meer" zei ze. Mijn gedachte zeiden niks, helemaal niks. Voor eventjes verging mijn wereld. Zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik hoorde en voelde mijn hart gewoon breken in duizenden stukjes. Dit was dus verdriet, echt verdriet. Tranen stroomde over me wangen en het enige wat ik kon zeggen was "ze leeft niet meer?" Ik draaide me om naar mama die me stevig vastpakte en me knuffelde en suste. (Dit om te typen is voor mij heel heftig en de tranen stromen weer nu omdat de beelden in mijn geheugen gegrift staan en het gevoel wat ik toen had en nu nog steeds heb pfff). Het spijt me zei de gynaecoloog met tranen in haar ogen. Ze vertelde me mama dat ze nog een gynaecoloog erbij zou halen voor de zekerheid. Voor de zekerheid, gewoon even extra zeker weten dat mijn kleine meid niet meer leeft..
Anoniem
Dikke knuff! Ik was een jaar ouder dan jij nu bent toen me dit overkwam, met 27 weken zwangerschap. Mijn kleintje leefde nog, werd ook een gyn bij gehaald om heel zeker te zijn dat de kans dat hij dit zou overleven wel heel erg klein was. Dat werd in een ander ziekenhuis met kinderarts erbij ook nog eens bevestigd. Je verdriet is nog erg vers. Schrijven helpt maar praten kan ook helpen, wat voor sommigen helpt is de mail lijst van stichting Lieve Engeltjes. Het was niet aan mij besteed dus ik melde me af maar wie weet wel voor jou. Je bent een mama nu, je hebt je dochter gedragen en bent van haar bevallen. Net als jou weet ik hoe het is om een onzichtbare moeder te zijn, je hart huilt. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Mama van J&C&J
Sterkte gewenst. Je zal voor altijd nu een mama zijn van je dochter. Uiteraard een onzichtbare moeder, maar je bent er wel eentje. Ik hoop dat je je er een beetje doorheen kan slaan.
Lala72
Ook ik huil met jou mee... Omdat ik me jou gevoel zo goed voor kan stellen... Dat moment dat je in zo'n echo ruimte hoort dat je kindje niet meer leeft,alle hoop je uit handen geslagen word en de wereld lijkt te stoppen met draaien... Het beeld van dat moment wat elke x weer door je hooft trekt.... Heb het zelf ook mee gemaakt dus weet zo goed wat je gevoelt hebt. Vind het enorm dapper hoe goed je alles op ''papier'' krijgt en dat je jou verhaal met de wereld kan delen. Ik hoop dat je wat troost vind in deze online steunbetuigingen,en ervaringen van andere. Vergeet nooit dat ook jij een Mamma bent en blijft,alleen heb je op deze aarde geen tastbaar kindje. Iemand die zelf ooit een kindje verloor zei mij eens: zij zijn onze kindjes voor altijd,ze groeien niet op maar eens zullen wij ze weer zien. Vond daar wel wat troost in. Ik kan je weinig advies geven,een ieder verwerkt het op zijn eigen manier. Ik heb 10 maanden na het verlies van mijn eerste dochter een levende dochter mogen krijgen,wat ontzettend snel was,en heftig, zwanger zijn in een rouwproces. En toch had ik het niet anders gewild... Het ene kind kan het andere nooit vervangen, het is en blijft een open wond en het gemis blijft maar uiteindelijk krijgt het een plekje waar er mee te leven is, uit het oog maar nooit uit het hart.. Ontzettend veel sterkte toegewenst!
Anoniem
Heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik weet helaas hoe het is als de gynaecoloog zulk nieuws moet vertellen, al was ik minder ver. Ik hoop dat je het uiteindelijk toch een plekje kunt geven, je dochtertje kijkt voor altijd met je mee. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.