De kans is klein dat je deze brief ooit zult lezen. Wat gek is voor een open brief, die voor de hele wereld zichtbaar op het internet staat. Maar je hebt me zo gekwetst, dat ik niet meer het risico durf te nemen ooit nog contact met jou of het ziekenhuis op te nemen. Misschien ben ik niet sterk genoeg of is mijn vel niet dik genoeg of misschien ben ik toch wijzer dan ik denk en weet ik wanneer iets een verloren zaak is. Waarom dan toch deze brief? Om het los te kunnen laten. Alweer. De derde keer ondertussen.

Mooie, trieste, lange, korte, moeilijke, makkelijke, oernatuurlijke en hele medische: bevallingen zijn er in alle vormen en maten. Bevallingsverhalen trouwens ook. Als je de blog leest van een jonge moeder, kom je ze bijna steevast tegen en ook bij een kraamvisite kom je er als vrouw niet onderuit: een net iets te plastische en langdradige vertelling van hoe de boreling ter wereld kwam. Ik hou daar niet zo van. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er niets op tegen dat moeders hun ervaring willen vertellen, absoluut niet! Maar ik heb nog nooit, maar dan echt nooit, zin gehad om een bevallingsverhaal te lezen of te beluisteren. Natuurlijk luister ik wel als een vriendin in haar kraamtijd haar verhaal wil doen, maar het is niet iets dat ik fijn of interessant vind.