Dag Sofie,

De kans is klein dat je deze brief ooit zult lezen. Wat gek is voor een open brief, die voor de hele wereld zichtbaar op het internet staat. Maar je hebt me zo gekwetst, dat ik niet meer het risico durf te nemen ooit nog contact met jou of het ziekenhuis op te nemen. Misschien ben ik niet sterk genoeg of is mijn vel niet dik genoeg of misschien ben ik toch wijzer dan ik denk en weet ik wanneer iets een verloren zaak is. Waarom dan toch deze brief? Om het los te kunnen laten. Alweer. De derde keer ondertussen.

De eerste keer dat ik het kon loslaten, was na therapie. Er viel een enorme last van mijn schouders. Geen huilbuien meer, geen paniekaanvallen, geen flashbacks en geen misselijk gevoel telkens ik ergens 'Sofie' las, een verpleegkundige zag of een ziekenhuis passeerde. Wat een opluchting.

De tweede keer was na de geboorte van mijn tweede kindje. Wat een helende ervaring was dat. Eindelijk durfde ik weer te luisteren naar mijn lijf, te vertrouwen en vooral zielsveel te houden van haar oerkracht, haar aanvoelen en haar intuïtieve reacties. Hoe anders dan mijn eerste bevalling.

En nu dus de derde keer. Ik hoop deze keer mijn angst los te kunnen laten. Angst voor wat allemaal fout kan gaan, voor onder druk gezet worden, voor medisch geweld, maar vooral angst dat ik weer in zo'n zwakke positie terechtkom, dat ik opnieuw instem met alles dat tegen mijn brullende, vechtende, krachtige moedergevoel in gaat. Want hoe klein het kindje in mijn buik ook is, de woeste beschermende oerkracht in me zal alles doen om te voorkomen dat dit kleine Boeleke net zo mishandeld wordt als zijn grote zus. En zo zijn we bij de belangrijkste motivatie voor mijn schrijven gekomen: nieuw, onschuldig leven. Hopelijk net zo gaaf en gezond als zijn zusje was voor jullie haar eruit sleurden.

Ik hoor je protesteren: 'ik trok niet, dat was de gynaecoloog!' Ik kan het jou toch niet kwalijk nemen dat hij zo hard trok dat hij haar zenuwen zo uit haar ruggengraat trok? Of dat hij haar arm brak zodat ze sneller zou komen? Ik kan je ook niet kwalijk nemen dat de kinderarts een foto nam van de verkeerde arm, waardoor we de volgende dag terug in het ziekenhuis stonden met een baby die hees was van het krijsen. Of dat het personeel dat dat weekend van dienst was niet wist wat ze met zo'n afschuwelijke breuk aan moesten, zodat ons meisje nog twee dagen moest lijden voor ze geholpen werd. Of dat de kinderarts me liet 'kiezen' tussen kunstvoeding of morfine geven, terwijl ik zo hard mijn best deed om borstvoeding te geven, en na het flesje toch prompt ook nog morfine gaf.

Ach, er is nog veel meer dat ik je niet kwalijk neem, dat ik na tweeënhalf jaar zelfs niemand meer kwalijk neem. Iedereen deed wat hij dacht dat het beste was. Maar ik heb er nog steeds regelmatig verdriet om dat ons meisje altijd anders zal zijn door haar verlamde arm, ook al is het een vechter en maakt ze prachtige vorderingen. Ik kan genoeg relativeren om te zien dat ze misschien wel wat anders is, maar ook net zo gewoon als andere kinderen. 

En toch ... Het doet zo'n pijn als ik eraan denk dat ze perfect gezond was voor jullie, geheel overbodig, aan haar begonnen te trekken. Protocol, zo zeiden jullie. Twee uur geperst en dan moet ze eruit. Dat ze het prima deed, maakte niets uit voor je. Statistieken, regels, gewoontes. Ik kan er mee leven als ik het kapot relativeer. Er zal ergens, ooit wel eens, een baby zijn geweest die het prima deed, perfecte harttonen had en geen enkele indicatie had, maar die het niet zou gered hebben als hij niet na twee uur uit de buik werd gerukt. Haar armpje voor een leven, zo hou ik me voor, is een aanvaardbare ruil. 

Ik neem je dat allemaal niet kwalijk. Echt niet. Maar andere dingen wel. En wat voel ik me nog steeds machteloos als ik eraan denk. De 'keuzes' die je me gaf bijvoorbeeld. Achteraf besef ik pas wat een leugens dat waren. 'Het is of dit of een keizersnede en dat wil je toch echt niet.' Alsof er maar twee mogelijkheden waren, waarvan eentje bovendien 'slecht' zou zijn. 'Als je wilt bewegen, moét je om de x minuten aan de CTG.' Je denigrerende grapjes over mij tegen de stagiaire, die 'nu toch wel twee keer zou nadenken voor ze zwanger zou worden.' De irrelevante opmerkingen in mijn dossier dat ik onredelijk zou zijn en dat ik niet openstond voor communicatie, terwijl al jouw communicatie ging over wat ik moest doen voor jou. Ik mocht mijn lichaam niet vertrouwen, maar de testresultaten. Ik mocht mijn lijf niet volgen, maar moest uit jouw voorstellen kiezen. De steun die je me vooraf beloofde, heb ik nooit gekregen en mijn vertrouwen in ziekenhuizen werd verpulverd.

Toen ik na maanden eindelijk zover was dat ik er over kon praten, gingen we een gesprek aan. Nu ja, ik wilde in gesprek gaan, maar jij voerde het woord. Ik heb nog nooit iemand zo defensief gezien. Wat gek was, want ik wikte en woog mijn woorden om je toch maar niet te kwetsen. Ik had geluk gehad volgens jou, want als ik een van je collega's had getroffen, zou het nog veel erger zijn geweest. En kijk, onze dochter bewoog haar vingers al, het kwam echt allemaal goed hoor. En wat was ik onredelijk geweest, hahaha, ik vroeg steeds om hulp en wilde dat het stopte, hahaha. De volgende keer dat ik bij je zou bevallen, zou het allemaal beter gaan, dan zou je me gewoon in mijn gezicht slaan en dan zou ik weer in staat zijn om een normaal gesprek te voeren. Je moest weer aan het werk nu, maar het was een goed gesprek geweest. Doei.

Ik ben vast nog steeds onredelijk, want bij je collega's zou het veel erger geweest zijn, maar dit neem ik je kwalijk. Heel erg zelfs. Want jij bent de veroorzaker van mijn angst om weer mijn zelfbeschikkingsrecht te verliezen bij neerbuigende zorgverleners. Angst om niet sterk genoeg te zijn om op het moment van mijn grootste kwetsbaarheid mezelf staande te houden tegen overbodige eisen en onzinnige keuzes. En vooral: angst om opnieuw mee te gaan in protocollen die mijn prachtige kindje niet helpen, maar voor het leven beschadigen. De kinderarts en gynaecoloog hebben uitgebreid hun excuses aangeboden. Ik denk niet dat ik ooit een sorry uit jouw mond zal horen. Maar ik hoop dat, als die dag komt, ik je oprecht kan zeggen dat ik het je vergeven heb.

Groetjes,

Ciska

P.S.: Ons tweede kindje, een zoontje, is thuis geboren na een persfase van meer dan vier uur, met minimaal medisch handelen. Hij kwam kerngezond ter wereld en was een stuk zwaarder dan zijn zus. Het was een prachtige ervaring en ik hoop dat de geweldige verloskundige ook bij de geboorte van ons Boeleke kan zijn.