Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • schrijven
  • Bevallingsverhaal

De zin en onzin van bevallingsverhalen

Ik lees ze niet, ik schrijf ze niet

Mooie, trieste, lange, korte, moeilijke, makkelijke, oernatuurlijke en hele medische: bevallingen zijn er in alle vormen en maten. Bevallingsverhalen trouwens ook. Als je de blog leest van een jonge moeder, kom je ze bijna steevast tegen en ook bij een kraamvisite kom je er als vrouw niet onderuit: een net iets te plastische en langdradige vertelling van hoe de boreling ter wereld kwam. Ik hou daar niet zo van. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er niets op tegen dat moeders hun ervaring willen vertellen, absoluut niet! Maar ik heb nog nooit, maar dan echt nooit, zin gehad om een bevallingsverhaal te lezen of te beluisteren. Natuurlijk luister ik wel als een vriendin in haar kraamtijd haar verhaal wil doen, maar het is niet iets dat ik fijn of interessant vind.

Dat klinkt vast gevoelloos en misschien is het dat ook, hoewel ik mezelf niet als ongevoelig beschouw. Het is meer een vaststelling. Ik hou van chocolade en niet van ansjovis. Ik hou van baby's knuffelen, maar niet van bevallingsverhalen. Voor mijn eerste bevalling heb ik trouwens geen bevallingsverhalen gelezen. Af en toe dacht ik dat het eigenlijk wel zo hoorde en begon ik aan een verhaal, maar verder dan een paragraaf of twee kwam ik nooit. Ondertussen heb ik twee hele verschillende bevallingen ervaren (meer nog, bij mijn eerste spreek ik over een bevalling en bij mijn tweede over een geboorte, zo'n gigantisch verschil zit er tussen die ervaringen), maar nog steeds heb ik geen behoefte om geboorteverhalen te lezen en al helemaal niet om er eentje schrijven.

Toch besluipt me nu de twijfel. Zouden mijn kinderen later willen lezen over hoe ze ter wereld kwamen? Zelf heb ik totaal geen zin om te lezen hoe ik geboren werd, maar dat betekent natuurlijk niet dat mijn kinderen later net zo zullen zijn. Want, zoals ik al zei, heel veel vrouwen vinden het net fijn om bevallingsverhalen te lezen. En stel je nu voor dat mijn kinderen later vragen hoe hun geboorte was en ik nog maar een fractie weet? 

Daarom deze post, want ik twijfel: het gewoon zo laten of toch maar een verhaal schrijven? En schrijf ik dan voor beide kinderen of reken ik er op dat onze zoon echt nooit interesse zal hebben voor de plastische kant van zijn geboortedag? Ja, zo weinig zin heb ik echt. O, en nu ik toch bezig ben: hoe belangrijk zijn fotoalbums eigenlijk?

agnes83's avatar
5 jaar geleden

Bij twijffel zeker doen.. al is het alleen voor jezelf. Ik heb bij de oudste 2 niet de behoefte gehad om iets op te schrijven wel heb ik het bevallingsverslag gekopieerd van de verloskundige. Bij de 3e heb ik de bevalling en kort daarna echt even op moeten schrijven vanuit mezelf mijn ervaring en naar mijn dochter toe, om een stukje te verwerken wat voor mij veel impact had. Het heeft mij zeker geholpen.

Trotsemamabezigebij's avatar
5 jaar geleden

Bij twijfel doen want de tijd komt niet meer terug.. En dan voor beide :) foto albums zijn voor mij erg belangrijk.. Als je mij vraagt hoe iets was herinner ik het mij vaak niet.. Maar de foto's vertellen het verhaal

anoniem2017's avatar
5 jaar geleden

Ik heb hier boeken voor de kinderen van de zwangerschap tot 12 jaar. Die krijgen ze mee als ze later zelf kinderen krijgen of op hunzelf wonen en geen kinderen willen. ( kan ook nog natuurlijk) maar niet het hele bevallingsverhaal hoor gewoon beknopt. De ene was normaal en de tweede ging van de wildwaterbaan en was er binnen 3 uur. Je moet de rest ook niet weten. Ze vangen weleens wat op als je het over de grappige dingen hebt met iemand anders. Zoals toen ik weeen weg stond te puffen bij de oudste en mijn vriend fijn het nummer van dark raver op zette, komt ie dan he, komt die dan he ? Kon m wel met een pan op zijn kop slaan. ? Die verhalen kennen mijn kinderen wel. En foto boeken doe ik ook aan, al word het steeds minder nu ze ouder worden. ?

huis vol testosteron's avatar
5 jaar geleden

Ik zou het opschrijven al is het alleen al omdat je twijfelt. En ja of een fotoalbum echt belangrijk is? Voor mij gevoelsmatig wel. Vind het geweldig dat mijn moeder er zoveel van ons heeft gemaakt. Ik maak ze dus zelf ook al loop ik wel hopeloos achter ?

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Ciska de Wit?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.