Volgende week is het zover: we vertrekken voor  4 weken naar het buitenland voor het werk van mijn man. We hebben er heel veel zin in, we zitten op een prachtige locatie midden in de bergen. Doordeweeks moet mijn man gewoon werken, maar in de weekenden gaan we er lekker op uit met zijn drietjes.

Ik zeg regelmatig dat mijn zoon een echt buitenkindje is. Niets liever dan buiten zijn, of het nu koud is, regent of hard waait, het maakt hem allemaal niets uit. Ik heb legio foto's van een doorweekt kind omdat hij niet uit de speeltuin wil komen ondanks een stortregen. En vies is hij ook altijd, want ieder stukje zand, gras, water, modder daar moet mee gespeeld worden. Ik vind het allemaal prima, ben zelf ook een buitenmens. Toen ik laatst echter een keer zei dat hij zo'n buitenkindje is, kreeg ik van twee vrouwen de opmerkingen 'nou alle kindjes zijn buitenkindjes hoor, ze spelen allemaal graag buiten'. En toen ik terugdacht aan mijn eigen jeugd vond ik daar wel een kern van waarheid in zitten. Bijna alle dagen waren er wel kinderen op straat te vinden en zelf was ik ook altijd wel buiten. Mijn moeder was daar niet altijd blij mee hoor, als ik weer eens doorweekt of vies thuiskwam haha. 
Maar toch heb ik het idee dat er iets veranderd is. Mijn zoontje gaat het liefst naar één van de speeltuintjes hier in de buurt maar het valt mij op dat daar nooit veel kinderen spelen. En okee, op maandagochtend in de stromende regen verwacht ik dat ook niet. Maar nu het weer wat mooier wordt is er zelfs op een woensdag- of zondagmiddag weinig leven te bekennen in de speeltuin. Waar zijn al die kinderen? Zitten ze binnen, zijn ze aan het sporten,    zitten ze achter de computer, in het zwembad of in een overdekt speelparadijs? Ook tijdens de fietstochten die manlief, zoonlief en ik maken kom ik maar weinig kinderen tegen. En als klap op de vuurpijl melde een vriendin dat ze had gelezen dat kinderen steeds minder buiten spelen en dat dit de kans op blessures op latere leeftijd vergroot. De motorische ontwikkeling zou achterblijven en kinderen leren gevaren minder goed inschatten en leren niet hoe ze moeten vallen en dergelijke. 

Toen ik zwanger was van onze kleine man kregen wij bij 11 weken de vraag of wij een normale 20 weken echo wilden of een GUO (geavanceerd ultrasonisch onderzoek). Dit is een uitgebreide 20 weken echo in een daarvoor gespecialiseerd ziekenhuis. Je komt hiervoor in aanmerking als er redenen zijn om aan te nemen dat je kindje een verhoogde kans heeft op bepaalde aandoeningen. Nu heb ik zelf een middenrifbreuk, en in dat geval kun je in het ziekenhuis laten kijken of jouw kindje dit ook heeft. In feite vond ik het zelf geen reden om voor een GUO te kiezen, maar aan de andere kant....langer naar je kindje kijken is wel heel aantrekkelijk! Dus toch maar gedaan. Nu ga ik niet zeggen dat ik er spijt van heb, maar het werd geen leuk baby-kijk echo'tje....je raadt het al, er bleek iets niet in orde te zijn met onze kleine frutsel. Ze vonden een aantal grotere en kleinere gaatjes aan de binnenkant van zijn hart, zogenaamde Ventrikel Septum Defecten (VSD). Dit komt veel voor en hoeft niet ernstig te zijn. Maar zoonlief had 1 gat wat toch wel erg groot leek, en daarnaast nog meerdere kleintjes. En pas ongeveer 6 weken na de geboorte wordt dan duidelijk of je kind hier last van heeft of niet. Dus de rest van de zwangerschap moesten we regelmatig op controle, vooral om te kijken of zich bij het groeien van het hart geen nieuwe of grotere gaten vormden. In extreme gevallen moet een kindje namelijk nog in de baarmoeder geopereerd worden. Bij onze frutsel was dat niet zo, hij deed het prima en werd met precies 40 weken geboren. Helaas moest hij meteen naar de HighCare Unit en moesten we nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven. Dit was ter observatie, er gebeurde niks raars en hij leek helemaal gezond. Met 6 weken op controle bij de cardioloog en daar werd ook een echo van zijn hart gemaakt. Wat bleek: de gaten waren nauwelijks nog zichtbaar!!  De afspraak was dat hij pas terug hoefde te komen als hij 2 was, of eerder als er klachten waren. We zijn nu 2 jaar verder en morgen is de grote dag. We horen dan of hij hartpatiënt blijft of straks hartpatiënt-af is. Duimen jullie mee?

Pff dit wordt een moeilijk, emotioneel blog....hier komt mijn verhaal:

Wat leuk, er ligt hier toch zeker 10 centimeter sneeuw. Vorig jaar lag er ook sneeuw, een paar dagen, maar ja toen was de kleine man nog een baby en kreeg hij er niet zoveel van mee. Maar nu is hij al bijna een peuter dus tja dan is sneeuw leuk. Lekker spelen in de sneeuw, sneeuwbalen gooien, sneeuwpop bouwen, op de slee zitten.

hebben grote oren, en dat ondervinden wij nu aan den lijve. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens zo goed zou leren spellen haha. Want voor je het weet herhaalt je kleine dreumes van 22 maanden álles wat je zegt. En al vind ik dat ik heel normaal beschaafd praat, dan nog zijn er dingen die je echt liever niet hoort uit de mond van je eigen kind. Zo zit je RTL Boulevard te kijken na het eten en je zoontje gaat helemaal op in zijn autospel, dus ach die hoort niets, ziet niets, zegt niets. Ineens zie je een nieuw mode-item voor mannen, vréselijk nichterig. Manlief vraagt voor de grap of hij ook zoiets moet kopen en voor ik het weet flap ik er uit 'moet je doen, dan is het dahag stoere man, hállo homo'.  Manlief begint te lachen en ik ook, maar na 2 seconden vergaat het lachen ons. Want van achter een stapel auto's en houten treinrails klinkt ineens 'hallo homo' op dezelfde toon als de reclame van de Jumbo!

Heerlijk hoor die feestdagen: gezellig samenzijn, lekker eten, cadeau'tjes, lichtjes, warmte...maar oh oh oh wat een drukte!! Als je net als ik kind bent van gescheiden ouders die ook nog eens 200 km uit elkaar wonen is het niet makkelijk.

Mijn zoontje is nu 20 maanden, en sinds 2 maanden zitten we samen op Ouder & Kind Gym, ook wel peutergym genoemd. In het begin was ik nogal sceptisch, want hij was nog maar anderhalf en luisteren of op zijn beurt wachten....nee daar had hij nog nooit van gehoord!

Ohhh hoe vaak ik de titel van mijn blog wel niet gehoord én gezegd heb! Maar het is wél waar. Een kind krijg je.