Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen ging het zwanger raken van een tweede kindje allesbehalve makkelijk. Na die rottijd gingen Ritchie en ik samen een nachtje weg. Even nergens aan denken en gewoon genieten.Het was zaterdag 27 mei 2017,Mijn moeder kwam samen met mijn nichtje over om op Fayèn te passen. Wij pakten de trein naar Den Haag om vervolgens met de tram naar Scheveningen te gaan. We hadden vreselijke mazzel dat weekend, want het was 35℃ of misschien nog wel warmer. We hadden het nog nooit zo druk gezien op het strand van Scheveningen. We hadden een kleine planning gemaakt, omdat we van alles wilden gaan doen. We zouden overdag lekker gaan terrassen op de boulevard, en ik had al een week eerder gereserveerd bij het Holland Casino om te gaan eten. Daarna nog even een feestje bouwen bij Crazy Piano's en dan naar het hotel. Zo gezegd zo gedaan. We genoten van de cocktails en de mensen die voorbij liepen. Mensen kijken vinden wij een leuke bezigheid haha. Terug naar het hotel. Nette kleding aan en op naar het Holland Casino. We komen aan bij het restaurant en het was erg druk. Wat was ik blij dat ik allang had gereserveerd. We kregen het mooiste tafeltje bij het raam, en dat kwam natuurlijk doordat ik op tijd had gereserveerd. We zaten lekker te eten en hadden het over wat de avond ons allemaal zou gaan brengen. Stel je voor dat we straks de jackpot winnen zei ik. Dan kunnen we ons huis gaan uitbouwen, opbouwen, en we kunnen trouwen. Ritchie staat op en ik zeg: haha hallo dat was een geintje hoor! Ga zitten! Hij pakt mijn hand en gaat op z'n knieën. Hij pakt een ring uit z'n zak en vraagt me ten huwelijk. Die had ik echt niet zien aankomen. Natuurlijk zeg ik JA! De obers komen aanlopen met een grote bos rode rozen en een fles champagne. Dat had Ritchie allemaal geregeld. Ook dat tafeltje bij het raam, en ik maar denken dat ik een schouderklopje verdiende.  Deze avond werd geweldig. We hebben lol gehad en gefeest en met een chickenbox van de KFC zijn we naar ons hotel gegaan en hebben we nog een hele tijd op ons balkon gezeten. De volgende ochtend worden we wakker. Ik pak mijn telefoon en zie dat het 28 mei is. Ik beantwoord wat appjes van de vorige avond, en bekijk mijn agenda even om te zien wat de aankomende dagen op de planning staat. Contract tekenen bij mijn nieuwe werkgever, kleding inleveren bij mijn oude werkgever, en... hé wacht eens. Wanneer moest ik ook alweer ongesteld worden?! 20 mei! Ik ben een week overtijd!We wachten tot het 12.00 uur is en de plaatselijke drogist open gaat. Ik koop gauw een zwangerschapstest en loop zo snel als ik kan terug naar onze hotelkamer. Van de zenuwen moet ik plassen. Ik leg de test op de kop voor me neer en samen draaien we de test om. Zo positief als het maar zijn kan! Een overduidelijk plusje! We zijn heel erg blij, maar tegelijkertijd ook een beetje angstig. Zou het nu wel allemaal goed gaan? Ik bel mijn moeder om te vragen hoe laat ze ons thuis verwacht. Al onze ouders komen naar ons huis om ons te feliciteren met het voorgenomen huwelijk dus niet al te laat. Super leuk om ze dan allemaal tegelijkertijd te vertellen wat ons is overkomen deze ochtend. Dit was me een weekend wel. Zes weken later hadden we de eerste echo, en daar zagen we een heel klein frummeltje met een knipperlichtje. Het is ons eindelijk gelukt! Heel veel liefs, Brenda

Zomer 2016, Fayèn was net 1 jaar geworden, en we vonden ongeveer 2 jaar leeftijdsverschil hartstikke mooi. De vorige keer was het gelijk raak. Nu weet ik het dat het je ten alle tijden gegund moet zijn, maar ergens verwacht je toch dat het niet al te moeilijk zal gaan. We besloten gewoon te stoppen met de anticonceptie en we zouden wel zien wanneer het raak zou zijn. We waren 3 maanden verder en toen dacht mijn hoofd daar heel anders over. Ik zocht steeds meer op over zwanger worden en bij elk dingetje wat ik voelde in mijn lichaam begon ik te googlen of het met een zwangerschap te maken kon hebben. Ik telde de dagen elke maand af en meestal had ik al een zwangerschapstest in huis om die dan direct te doen. Soms deed ik die al een dag of 2 dagen van tevoren. Bij die regelmatige cyclus die ik had (not) was dat heel handig. In mijn hoofd was ik op een gegeven moment nergens anders meer mee bezig. Na een jaar begon ik echt aan mezelf en mijn lichaam te twijfelen. Hoe kon het nou zijn dat het niet lukt? We weten toch dat het kan? Eindelijk was het zo ver. Een positieve test! Een licht plusje, maar positief is positief had ik gelezen.In alle enthousiasme belde ik een dag later de verloskundige en gingen we naar onze ouders om het mooie nieuws te delen. Ook de rest van de familie lieten we het weten.Nu maar aftellen naar de eerste echo. Na een kleine twee weken had ik op een avond wat licht bloedverlies. Dit kende ik niet van mijn vorige zwangerschap. Na een hele nacht googlen en lezen heb ik de verloskundige gebeld en een week later (woensdags) mochten we langskomen. Het bloeden was maar heel lichtjes en duurde ook niet langer dan een dag. Dat gaf me hoop. Op mijn werk gaf ik aan wat er aan de hand was, en dat ik woensdagochtend een echo zou hebben. 's Middags moest ik wel werken, maar mocht ik slecht nieuws krijgen dan zou ik dat niet trekken. Ik moest zelf maar voor een back-up zorgen, want daar begonnen ze niet aan. Zucht.. Je raadt het al.. niemand wilde voor me invallen als het slecht nieuws zou zijn. Het was inmiddels woensdagochtend en na een slapeloze nacht waren we op weg naar de verloskundige. We konden direct doorlopen en ik mocht gelijk gaan liggen. Op het grote scherm zag ik een mooi kamertje in mijn buik, maar het kamertje was leeg. Het voelde als falen. Het leek wel of mijn lichaam het niet wou. Is het ons dan niet meer gegund?We lieten het aan de familie weten en ik belde mijn werk. Ik trok het inderdaad niet om een paar uren later te gaan werken. Ik was kapot van verdriet.Hoe kon ik dat nou zeggen? Dat is werkweigering! zei de assistent manager. Uiteindelijk heb ik me ziekgemeld. Een paar dagen later was ik er weer, maar mijn leidinggevende vond een gesprek eigenlijk niet nodig. Hij vond het allemaal wat overdreven zei hij met een klein lachje op z'n gezicht. Dat doet heel veel pijn kan ik je zeggen. Emoties zette ik op mijn werk uit en ik ging door. Ik werd er geen vrolijker persoon van, maar ik gaf niet op. Dit kindje was dan waarschijnlijk niet gezond geboren of het was later in de zwangerschap fout gegaan. Daar hield ik me aan vast, en we gingen verder met het leven.  Na twee maanden was het weer raak. Ook weer zo'n zelfde licht positieve test. We vertelden dit nu alleen aan onze ouders en niet aan de rest van de familie. Eerst de echo afwachten en deze zou met 6 weken zwangerschap plaatsvinden, omdat het de vorige keer niet goed was gegaan. Een week later begon het allemaal weer opnieuw. Bloedverlies, een leeg huisje op het grote beeld. In dezelfde week werd op mijn contract niet verlengd. Ik had overigens niets verteld van de tweede miskraam. Dat durfde ik niet meer, want ik werd toch niet begrepen. Ik probeerde me weer aan dezelfde gedachten vast te houden als de vorige keer, maar nu werd ik boos in plaats van verdrietig. Boos op mezelf en op de situatie. Ik wilde niet eens meer een tweede kindje meer als het zo moest.  Ik liet het echt los en ging me echt niet meer met zwanger worden bezig houden. We planden samen een weekend weg om alles achter ons te laten en even lekker te genieten met z'n tweeënWordt vervolgd!Heel veel liefs,Brenda

We waren net een week thuis van vakantie. Ik was een dag vrij en Ritchie moest naar Amsterdam voor zijn werk. Fayèn was net 1 en echt een heel makkelijk kind. Sliep lekker uit elke ochtend dus daar had ik mazzel mee. Ook deze vrije ochtend sliep ze lekker uit. Toen ze wakker werd hadden we lekker ontbeten, maar ik merkte aan haar dat ze nog steeds moe was. Best gek na zo'n lange nacht, maar misschien komt dat omdat we net thuis zijn van de vakantie. Ik legde haar weer terug in haar bedje en ze sliep weer verder. Na een uurtje hoor ik dat ze wakker is. Ze huilt, maar dit huiltje kende ik niet. Ik zie een slap meisje liggen, lijkbleek en ik til haar op. Ik probeer haar slaapzakje uit te doen, maar ze blijft niet zitten en staan doet ze ook niet. Ik merk dat dit echt niet goed is, en ik bel mijn schoonmoeder op dat ik niet weet wat Fayèn heeft en of ze direct kan komen. Daarna bel ik de dokter en vertel dat die direct moet komen (praktijk is om de hoek). Dokter belt zo terug, want die is nu niet in de praktijk. Mijn schoonmoeder is er inmiddels en Fayèn valt steeds weg, en ook haar lippen zijn niet meer mooi roze maar net zo bleek als haar gezicht. Ik bel 112 en leg uit wat er aan de hand is. De ambulance arriveert en de heren kijken haar na. Het ligt niet aan haar hart maar ze moet wel gauw mee. Ik stap samen met Fayèn in de ambulance en we racen naar het ziekenhuis. Op de spoedeisende hulp vragen ze meteen wanneer ze voor het laatst heeft gegeten, en ze vragen of ze in de ambulance haar suiker hebben gecheckt. Ik vertel dat ze een broodje heeft gehad en dat ze enkel haar hartslag hebben bekeken. De verpleegkundige bekijkt haar suikerwaarde en die blijkt veel te laag te zijn. Een waarde van 1.8. Geen wonder dat er bijna geen leven meer in zit. Ze krijgt een infuus in haar armpje met een glucosedrankje. Al snel zie ik weer kleur in haar gezicht terugkomen. Ze moet overgeven en langzaam komt ze weer bij. Jeetje wat een rollercoaster was dit. En zo eng. Wat was ik bang, want ik had hier nog nooit van gehoord dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Mijn schoonmoeder blijft bij Fayèn die inmiddels een mooie kamer heeft gekregen en ik bel Ritchie. Die heb ik in het heetst van de strijd niet gebeld, omdat hij in Amsterdam zat. En een vader in paniek achter het stuur is niet handig.Ik vertel hem wat er gebeurd is, maar dat ze wel alweer helemaal bij is. Hij springt in de auto en al snel was hij in het ziekenhuis bij ons. Ondertussen had ik mijn ouders en de rest van de familie gebeld om te vertellen wat er was gebeurd. Fayèn moest twee nachten blijven zodat ze haar suiker in de gaten konden houden. De volgende ochtend moesten ze bloed van haar hebben, maar het lukte niet om het uit haar vingertje te drukken. Toen moesten ze het uit haar lies halen. Ritchie was er bij want ik sliep de eerste nacht thuis. Je moederhart breekt als je dat soort dingen hoort. Ze was nog zo klein.  Alles bleef gelukkig stabiel, maar over een paar maanden moest ze nog wel naar het AMC voor een suikertest. Dan mag ze 12 uren niet eten, en elk uur wordt er bloed afgenomen om te kijken hoe haar lichaam reageert. Dit bloed werd afgenomen via een infuus. Ze sloeg zich er lachend doorheen. Een vrolijk meisje die het hart van elke dokter stal. Ze maakte een feestje op de afdeling hoe klein ze ook was. Ze deed het geweldig en er leek niks aan de hand met haar suiker.Waar dit nou wel vandaan komt? Ze denken aan een peuterhypoglycamie. Gelukkig heeft ze er tot op de dag van vandaag geen last meer van gehad. Ik daarentegen ben altijd nog angstig. Als Finn of Joëll iets langer slaapt dan normaal, als ze ziek zijn. Gelukkig weet ik nu wat de symptomen zijn en hoe ik moet handelen. Zijn er meer ouders die dit hebben meegemaakt? Je hoort er zo weinig over. Ik ben benieuwd  naar jullie verhalen. Heel veel liefs,Brenda 

Mijn eerste zwangerschap was er één uit een boekje. Af en toe een beetje misselijk, maar niet overgeven. Stralend, lachend en vol energie klaarde ik dit klusje wel even. De babykamer was al klaar met 30 weken (haha). Enkel nog wat kleine dingetjes halen, maar dat zou ik doen in mijn verlof. Moest tenslotte nog wel wat te doen hebben. Op aanraden van mijn manager ging ik 6 weken van tevoren met verlof, want stel je voor dat de baby toch met 37 weken geboren wordt dan heb je toch nog een beetje rust gehad.In de eerste week van mijn verlof had ik een vreselijke nacht. Een onrustige buik, misselijk, voorweeën. 's Ochtends vroeg de verloskundige gebeld en na een check bleek ik 1 centimeter ontsluiting te hebben. Op naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Met de baby ging het gelukkig goed, en na een nachtje observatie mocht ik weer naar huis. Misschien iets rustiger aan doen en dan kwam het allemaal wel goed. Dat was gelukkig ook zo, maar omdat je al enige ontsluiting hebt verwacht je toch wel dat de baby misschien eerder komt. Nou niks was minder waar. De uitgerekende datum was 2 juni. Het was een mooie zomerse dag. Mijn moeder was al twee nachten bij ons, want die wilde ik graag bij de bevalling hebben. En het was al 7 juni dus de kans dat het snel zou gebeuren werd steeds groter. Die dag gingen we er lekker even uit. Lekker lunchen bij het strand, naar een open dag van een fort hier in Den Helder, kortom even de gedachten verzetten in plaats van wachten. 's Avonds nog even met mijn beide ouders en Ritchie uit eten. Gek genoeg stond er bij onze tafel die we hadden gereserveerd een kinderstoel. Lachend zette we die weg, want dat was meer iets voor de volgende keer als we daar zouden komen. Wel gek, want was dit misschien toch een voorteken? Bij het fort liep ook al een klein meisje rond met de naam die onze baby zou krijgen. Goh wat een leuke naam zei mijn moeder nog. Lachend liep ik gauw door, want ik werd een beetje rood. Na heerlijk (ietwat pittig) gegeten te hebben gingen we naar huis. Mijn vader stapte op zijn motor om weer richting Leeuwarden te gaan. Hij was net 5 minuten onderweg en heel spontaan braken ineens mijn vliezen. Ik was door het dolle heen, want het gaat nu eindelijk beginnen! Ik wilde graag thuis bevallen dus geen stress om in de auto naar het ziekenhuis te gaan.21.15 belt Ritchie de verloskundige. Zij vertelt dat ik nog wel even kan gaan slapen. Ik zeg dat ik het wel al wat voel rommelen. Na een schone broek zit ik gezellig met een matje onder mijn billen op de bank. Het rommelt zo nu en dan, en uiteindelijk besluit ik te gaan timen. Om 22.00 uur komen de weeën om de 3 minuten en houden een minuut aan. Ik zeg nog lachend dat ik het allemaal wel red als het zo blijft. Wacht maar zegt mijn moeder lachend. Toch de verloskundige even gebeld met de mededeling dat het allemaal snel gaat. Ze komt langs en 22.30 uur blijk ik al 3 centimeter ontsluiting te hebben. Maar ze gaat niet meer weg, want ze ziet aan mij wel dat het niet zo heel lang meer gaat duren. Er volgt een weeënstorm, en dat was best heftig. Je probeert focus te houden, maar dit was voor mij ook de eerste keer. Vertrouwen in mezelf nam een beetje af. Ik wilde naar het ziekenhuis en een verdoving en wel nu! Maar iedereen steunde me en sleepte me door die dip heen. Ook de persweeën kwamen nou niet bepaald als golven zoals ze hadden uitgelegd. Ja als de ene piek van de ene wee nog niet geweest was kwam de volgende alweer. Ik sloeg me er doorheen, en ineens was daar de volledige ontsluiting om 02.00 uur. Ik mocht eindelijk meepersen. Wat een verademing en er leek een soort rust over me heen te vallen. 02.10 uur werd er een klein frummeltje op mijn borst gelegd. Een heel lief klein meisje! 47 cm en 2850 gram. Onze lieve kleine Fayèn. Wat waren we en zijn we nog steeds trots.Soms vraag ik me nog wel eens af of dat pittige eten het laatste zetje heeft gegeven of zou het toch één van de zovele bakerpraatjes zijn. Is er iets wat jullie bevalling misschien op gang heeft geholpen? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.Heel veel liefs,Brenda

Ritchie en ik waren net een jaar samen. Tussen ons ging het geweldig. Ritchie had net een huis gekocht en ik had een baan gevonden in Den Helder. Al snel reed ik met mijn hele hebben en houden de Afsluitdijk over. Vanuit Leeuwarden naar  Den Helder. Heerlijk een nieuwe stad en nieuwe start. Samen zouden we het huis gaan verbouwen en helemaal naar onze smaak maken. Dit zou ongeveer een half jaar gaan duren, want we wilden alles nieuw en daarnaast was het hoognodig. Alles verliep voorspoedig en we fantaseerden al over hoe het zou zijn als het huis af zou zijn. Het was al gauw duidelijk dat we allebei jong ouders wilden worden. Steeds vaker hadden we het over het stoppen met anticonceptie. Ik wist dat het bij mijn ouders bijna een jaar had geduurd voordat mijn moeder zwanger was van mij. Met dat in ons achterhoofd verving ik begin augustus de pil voor foliumzuur. We zouden het wel zien. Een baby is meer dan welkom, en over een paar maandjes was het huis af. Het was 20 september. Na een hele dag klussen stonden we te douchen. 's Avonds hadden we een verjaardag, en daar hadden we dan ook veel zin in. Even geen verbouwing. Gewoon even lekker ontspannen met vrienden, familie en wijn. Maar ineens bekroop me een gek gevoel. Wijn. Heel veel zin in hoor. Maar ik wilde toch even checken of het niet toevallig al raak was. Ik was één dag overtijd, maar dat is normaal als je net stopt met de pil. Ik deed een test en binnen 10 seconden zag ik al een heel duidelijk plusje verschijnen. Vol ongeloof en tranen van blijdschap ren ik naar Ritchie die nog boven was en vertel hem het blije nieuws. We gingen naar het feestje en straalden van oor tot oor. Wat willen jullie drinken? Nou voor mij maar een colaatje hoor. Die vragende blikken van de familie op die verjaardag vergeet ik nooit meer. Gisteren was het al een beetje laat geworden zei ik. Ritchie en ik keken elkaar aan en begonnen stiekem te lachen. Wordt vervolgdHeel veel liefs,Brenda

Goedemorgen allemaal,Mijn naam is Brenda en ik ben 26 jaar.Getrouwd met Ritchie en samen hebben we drie kinderen Fayèn(4), Finn(2) en Joëll(10mnd).Een jong en druk gezin waar we elke dag met volle teugen van genieten.Al bijna 5 jaar ben ik moeder, en ik wil graag mijn ervaringen met jullie delen. Van zwangerschap tot het dagelijkse leven. Met drie van die boeven is er inspiratie genoeg. Ik hoop dat jullie er van gaan genieten. Heel veel liefs, Brenda