Peuterhypoglycamie? Nog nooit van gehoord

We waren net een week thuis van vakantie. Ik was een dag vrij en Ritchie moest naar Amsterdam voor zijn werk. Fayèn was net 1 en echt een heel makkelijk kind. Sliep lekker uit elke ochtend dus daar had ik mazzel mee. Ook deze vrije ochtend sliep ze lekker uit. Toen ze wakker werd hadden we lekker ontbeten, maar ik merkte aan haar dat ze nog steeds moe was. Best gek na zo'n lange nacht, maar misschien komt dat omdat we net thuis zijn van de vakantie. Ik legde haar weer terug in haar bedje en ze sliep weer verder. Na een uurtje hoor ik dat ze wakker is. Ze huilt, maar dit huiltje kende ik niet. Ik zie een slap meisje liggen, lijkbleek en ik til haar op. Ik probeer haar slaapzakje uit te doen, maar ze blijft niet zitten en staan doet ze ook niet. Ik merk dat dit echt niet goed is, en ik bel mijn schoonmoeder op dat ik niet weet wat Fayèn heeft en of ze direct kan komen. Daarna bel ik de dokter en vertel dat die direct moet komen (praktijk is om de hoek). Dokter belt zo terug, want die is nu niet in de praktijk. Mijn schoonmoeder is er inmiddels en Fayèn valt steeds weg, en ook haar lippen zijn niet meer mooi roze maar net zo bleek als haar gezicht. Ik bel 112 en leg uit wat er aan de hand is. De ambulance arriveert en de heren kijken haar na. Het ligt niet aan haar hart maar ze moet wel gauw mee. Ik stap samen met Fayèn in de ambulance en we racen naar het ziekenhuis. Op de spoedeisende hulp vragen ze meteen wanneer ze voor het laatst heeft gegeten, en ze vragen of ze in de ambulance haar suiker hebben gecheckt. Ik vertel dat ze een broodje heeft gehad en dat ze enkel haar hartslag hebben bekeken. De verpleegkundige bekijkt haar suikerwaarde en die blijkt veel te laag te zijn. Een waarde van 1.8. Geen wonder dat er bijna geen leven meer in zit. Ze krijgt een infuus in haar armpje met een glucosedrankje. Al snel zie ik weer kleur in haar gezicht terugkomen. Ze moet overgeven en langzaam komt ze weer bij. Jeetje wat een rollercoaster was dit. En zo eng. Wat was ik bang, want ik had hier nog nooit van gehoord dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Mijn schoonmoeder blijft bij Fayèn die inmiddels een mooie kamer heeft gekregen en ik bel Ritchie. Die heb ik in het heetst van de strijd niet gebeld, omdat hij in Amsterdam zat. En een vader in paniek achter het stuur is niet handig.Ik vertel hem wat er gebeurd is, maar dat ze wel alweer helemaal bij is. Hij springt in de auto en al snel was hij in het ziekenhuis bij ons. Ondertussen had ik mijn ouders en de rest van de familie gebeld om te vertellen wat er was gebeurd. Fayèn moest twee nachten blijven zodat ze haar suiker in de gaten konden houden. De volgende ochtend moesten ze bloed van haar hebben, maar het lukte niet om het uit haar vingertje te drukken. Toen moesten ze het uit haar lies halen. Ritchie was er bij want ik sliep de eerste nacht thuis. Je moederhart breekt als je dat soort dingen hoort. Ze was nog zo klein.  Alles bleef gelukkig stabiel, maar over een paar maanden moest ze nog wel naar het AMC voor een suikertest. Dan mag ze 12 uren niet eten, en elk uur wordt er bloed afgenomen om te kijken hoe haar lichaam reageert. Dit bloed werd afgenomen via een infuus. Ze sloeg zich er lachend doorheen. Een vrolijk meisje die het hart van elke dokter stal. Ze maakte een feestje op de afdeling hoe klein ze ook was. Ze deed het geweldig en er leek niks aan de hand met haar suiker.Waar dit nou wel vandaan komt? Ze denken aan een peuterhypoglycamie. Gelukkig heeft ze er tot op de dag van vandaag geen last meer van gehad. Ik daarentegen ben altijd nog angstig. Als Finn of Joëll iets langer slaapt dan normaal, als ze ziek zijn. Gelukkig weet ik nu wat de symptomen zijn en hoe ik moet handelen. Zijn er meer ouders die dit hebben meegemaakt? Je hoort er zo weinig over. Ik ben benieuwd  naar jullie verhalen. Heel veel liefs,Brenda