Een broertje of zusje voor Fayèn (Deel 1)

Zomer 2016, Fayèn was net 1 jaar geworden, en we vonden ongeveer 2 jaar leeftijdsverschil hartstikke mooi. De vorige keer was het gelijk raak. Nu weet ik het dat het je ten alle tijden gegund moet zijn, maar ergens verwacht je toch dat het niet al te moeilijk zal gaan. We besloten gewoon te stoppen met de anticonceptie en we zouden wel zien wanneer het raak zou zijn. We waren 3 maanden verder en toen dacht mijn hoofd daar heel anders over. Ik zocht steeds meer op over zwanger worden en bij elk dingetje wat ik voelde in mijn lichaam begon ik te googlen of het met een zwangerschap te maken kon hebben. Ik telde de dagen elke maand af en meestal had ik al een zwangerschapstest in huis om die dan direct te doen. Soms deed ik die al een dag of 2 dagen van tevoren. Bij die regelmatige cyclus die ik had (not) was dat heel handig. In mijn hoofd was ik op een gegeven moment nergens anders meer mee bezig. Na een jaar begon ik echt aan mezelf en mijn lichaam te twijfelen. Hoe kon het nou zijn dat het niet lukt? We weten toch dat het kan? Eindelijk was het zo ver. Een positieve test! Een licht plusje, maar positief is positief had ik gelezen.In alle enthousiasme belde ik een dag later de verloskundige en gingen we naar onze ouders om het mooie nieuws te delen. Ook de rest van de familie lieten we het weten.Nu maar aftellen naar de eerste echo. Na een kleine twee weken had ik op een avond wat licht bloedverlies. Dit kende ik niet van mijn vorige zwangerschap. Na een hele nacht googlen en lezen heb ik de verloskundige gebeld en een week later (woensdags) mochten we langskomen. Het bloeden was maar heel lichtjes en duurde ook niet langer dan een dag. Dat gaf me hoop. Op mijn werk gaf ik aan wat er aan de hand was, en dat ik woensdagochtend een echo zou hebben. 's Middags moest ik wel werken, maar mocht ik slecht nieuws krijgen dan zou ik dat niet trekken. Ik moest zelf maar voor een back-up zorgen, want daar begonnen ze niet aan. Zucht.. Je raadt het al.. niemand wilde voor me invallen als het slecht nieuws zou zijn. Het was inmiddels woensdagochtend en na een slapeloze nacht waren we op weg naar de verloskundige. We konden direct doorlopen en ik mocht gelijk gaan liggen. Op het grote scherm zag ik een mooi kamertje in mijn buik, maar het kamertje was leeg. Het voelde als falen. Het leek wel of mijn lichaam het niet wou. Is het ons dan niet meer gegund?We lieten het aan de familie weten en ik belde mijn werk. Ik trok het inderdaad niet om een paar uren later te gaan werken. Ik was kapot van verdriet.Hoe kon ik dat nou zeggen? Dat is werkweigering! zei de assistent manager. Uiteindelijk heb ik me ziekgemeld. Een paar dagen later was ik er weer, maar mijn leidinggevende vond een gesprek eigenlijk niet nodig. Hij vond het allemaal wat overdreven zei hij met een klein lachje op z'n gezicht. Dat doet heel veel pijn kan ik je zeggen. Emoties zette ik op mijn werk uit en ik ging door. Ik werd er geen vrolijker persoon van, maar ik gaf niet op. Dit kindje was dan waarschijnlijk niet gezond geboren of het was later in de zwangerschap fout gegaan. Daar hield ik me aan vast, en we gingen verder met het leven.  Na twee maanden was het weer raak. Ook weer zo'n zelfde licht positieve test. We vertelden dit nu alleen aan onze ouders en niet aan de rest van de familie. Eerst de echo afwachten en deze zou met 6 weken zwangerschap plaatsvinden, omdat het de vorige keer niet goed was gegaan. Een week later begon het allemaal weer opnieuw. Bloedverlies, een leeg huisje op het grote beeld. In dezelfde week werd op mijn contract niet verlengd. Ik had overigens niets verteld van de tweede miskraam. Dat durfde ik niet meer, want ik werd toch niet begrepen. Ik probeerde me weer aan dezelfde gedachten vast te houden als de vorige keer, maar nu werd ik boos in plaats van verdrietig. Boos op mezelf en op de situatie. Ik wilde niet eens meer een tweede kindje meer als het zo moest.  Ik liet het echt los en ging me echt niet meer met zwanger worden bezig houden. We planden samen een weekend weg om alles achter ons te laten en even lekker te genieten met z'n tweeënWordt vervolgd!Heel veel liefs,Brenda