Pittig eten wekt de bevalling op. Feit of Fabel?

Mijn eerste zwangerschap was er één uit een boekje. Af en toe een beetje misselijk, maar niet overgeven. Stralend, lachend en vol energie klaarde ik dit klusje wel even. De babykamer was al klaar met 30 weken (haha). Enkel nog wat kleine dingetjes halen, maar dat zou ik doen in mijn verlof. Moest tenslotte nog wel wat te doen hebben. Op aanraden van mijn manager ging ik 6 weken van tevoren met verlof, want stel je voor dat de baby toch met 37 weken geboren wordt dan heb je toch nog een beetje rust gehad.In de eerste week van mijn verlof had ik een vreselijke nacht. Een onrustige buik, misselijk, voorweeën. 's Ochtends vroeg de verloskundige gebeld en na een check bleek ik 1 centimeter ontsluiting te hebben. Op naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Met de baby ging het gelukkig goed, en na een nachtje observatie mocht ik weer naar huis. Misschien iets rustiger aan doen en dan kwam het allemaal wel goed. Dat was gelukkig ook zo, maar omdat je al enige ontsluiting hebt verwacht je toch wel dat de baby misschien eerder komt. Nou niks was minder waar. De uitgerekende datum was 2 juni. Het was een mooie zomerse dag. Mijn moeder was al twee nachten bij ons, want die wilde ik graag bij de bevalling hebben. En het was al 7 juni dus de kans dat het snel zou gebeuren werd steeds groter. Die dag gingen we er lekker even uit. Lekker lunchen bij het strand, naar een open dag van een fort hier in Den Helder, kortom even de gedachten verzetten in plaats van wachten. 's Avonds nog even met mijn beide ouders en Ritchie uit eten. Gek genoeg stond er bij onze tafel die we hadden gereserveerd een kinderstoel. Lachend zette we die weg, want dat was meer iets voor de volgende keer als we daar zouden komen. Wel gek, want was dit misschien toch een voorteken? Bij het fort liep ook al een klein meisje rond met de naam die onze baby zou krijgen. Goh wat een leuke naam zei mijn moeder nog. Lachend liep ik gauw door, want ik werd een beetje rood. Na heerlijk (ietwat pittig) gegeten te hebben gingen we naar huis. Mijn vader stapte op zijn motor om weer richting Leeuwarden te gaan. Hij was net 5 minuten onderweg en heel spontaan braken ineens mijn vliezen. Ik was door het dolle heen, want het gaat nu eindelijk beginnen! Ik wilde graag thuis bevallen dus geen stress om in de auto naar het ziekenhuis te gaan.21.15 belt Ritchie de verloskundige. Zij vertelt dat ik nog wel even kan gaan slapen. Ik zeg dat ik het wel al wat voel rommelen. Na een schone broek zit ik gezellig met een matje onder mijn billen op de bank. Het rommelt zo nu en dan, en uiteindelijk besluit ik te gaan timen. Om 22.00 uur komen de weeën om de 3 minuten en houden een minuut aan. Ik zeg nog lachend dat ik het allemaal wel red als het zo blijft. Wacht maar zegt mijn moeder lachend. Toch de verloskundige even gebeld met de mededeling dat het allemaal snel gaat. Ze komt langs en 22.30 uur blijk ik al 3 centimeter ontsluiting te hebben. Maar ze gaat niet meer weg, want ze ziet aan mij wel dat het niet zo heel lang meer gaat duren. Er volgt een weeënstorm, en dat was best heftig. Je probeert focus te houden, maar dit was voor mij ook de eerste keer. Vertrouwen in mezelf nam een beetje af. Ik wilde naar het ziekenhuis en een verdoving en wel nu! Maar iedereen steunde me en sleepte me door die dip heen. Ook de persweeën kwamen nou niet bepaald als golven zoals ze hadden uitgelegd. Ja als de ene piek van de ene wee nog niet geweest was kwam de volgende alweer. Ik sloeg me er doorheen, en ineens was daar de volledige ontsluiting om 02.00 uur. Ik mocht eindelijk meepersen. Wat een verademing en er leek een soort rust over me heen te vallen. 02.10 uur werd er een klein frummeltje op mijn borst gelegd. Een heel lief klein meisje! 47 cm en 2850 gram. Onze lieve kleine Fayèn. Wat waren we en zijn we nog steeds trots.Soms vraag ik me nog wel eens af of dat pittige eten het laatste zetje heeft gegeven of zou het toch één van de zovele bakerpraatjes zijn. Is er iets wat jullie bevalling misschien op gang heeft geholpen? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.Heel veel liefs,Brenda