Bevallen, hoera!

Ik heb nu al een aantal dingen gepost op mamaplaats, maar ik heb mezelf eigenlijk nog niet echt voorgesteld.

Lieve jij, Kijk eens goed naar jezelf en kijk niet weg. Wat ben jij een kanjer dat je twee prachtige kereltjes op deze wereld hebt gezet op eigen kracht. Dat je jezelf hebt aangepast aan de situatie het afgelopen jaar, waarbij je lichamelijk bijna niets meer kon en nu ook nog niet alles. Ja, dat je lijf nog lang niet de oude is, dat hoort erbij. Want je bent nog steeds aan het herstellen en de ene dag gaat beter dan de andere dag en dat heeft tijd nodig. Je bent nog maar 5 weken verder na de tweede bevalling. Ook al baal je soms van je lijf, vervloek je jouw lijf vanwege die pijn, het heeft je ook weer het mooiste gegeven in je leven. Jouw lijf heeft twee kinderen laten groeien en ontwikkelen en daarbij groeide jouw lijf mee. Tot twee keer toe zo mooi zwanger geweest, het was de veilige plek voor jouw twee jongens. Dus omarm je lijf nu, na die bevalling, dan ook. Je bent prachtig zoals je bent, laat los wat andere misschien wel niet denken, want je bent jouw mooie eigen ik. Je bent een powervrouw, je hebt in je leven al veel meegemaakt, maar gaat toch door en je bent sterker dan je denkt en mooier dan je zelf soms ziet. Wees niet zo streng voor jezelf. Geef jezelf de tijd, ruimte en rust! Hou van jezelf zoals je bent, want dat ben je waard! X.

In de titel lees je het al, dit was mijn laatste zwangerschap. Twee keer heb ik het geluk gehad om op natuurlijke wijze zwanger te worden en ook twee gezonde kinderen te mogen verwelkomen en baren. Twee keer heb ik mogen ervaren hoe het is om een kind te dragen en die bewegingen te voelen in mijn buik. Van kleine plopjes tot mega karate kicks naar mijn blaas en ribben. En ook twee keer heb ik mogen ervaren hoe het is om een kind op de wereld te zetten, de magie en oerkracht van bevallen. Nu is dat fantastisch en ik ben echt dankbaar voor mijn twee jongens en dat ik dat zo heb mogen ervaren, maar daar zit ook een grijs randje omheen. Want heb ik genoten van mijn zwangerschappen? Nee, het enige waarvan ik genoot was hoe mooi ik eruit zag, hoe prachtig rond mijn buik was en de bewegingen in mijn buik (meestal dan, als het geen karate was). Maar voor de rest was het  zowat de hele zwangerschap doorpuffen en er zo goed mogelijk doorheen komen. Als mensen vroegen hoe het ging en ik zei dat het niet goed ging, dan zeiden ze wel altijd nog: "ja, maar je moet wel genieten he!". Ik vond dat best een vervelende opmerking, hoewel ze het wel goed bedoelden. Genieten? Ja, hoe dan als je zoveel pijn hebt en ongemakken?! Bij de eerste zwangerschap vond ik het al pittig, nou dat was echt easy in vergelijking met de tweede.Beide zwangerschappen begon ik met extreme misslijkheid. De hele dag door tegen kotsen toe aan misselijk, maar er kwam niks uit en hondsberoerd dat ik was. Met omeprazol ging het dan wel iets beter gelukkig. Na 12 weken ging het dan beter en toen kwam de bekkeninstabiliteit en depressie de hoek omkijken. En als cadeau kreeg ik de laatste 3 maanden er ook nog behoorlijke maagzuurklachten bij. Ik heb al heel mijn leven ongemak, pijn in mijn lijf en vaak blessures met dank aan HMS (hypermobilteitssyndroom) en na de bevalling van Naud fibromyalgie. Je begrijpt dus wel dat de zwangerschap daarmee niet makkelijker werd. Ik ben vaste klant bij de fysiotherapeut en huisarts en ook tijdens de zwangerschappen daar veel op bezoek geweest.... De laatste zwangerschap heb ik ook hulp gehad van de POP-poli om zo goed mogelijk om te gaan met de situatie en die hulp had ik ook hard nodig.De afgelopen zwangerschap ging echt van kwaad tot erger en ik kon zelf bijna niks meer, laat staan nog zorgen voor mijn kind van 2 jaar en het huishouden. Daar hebben we dus veel hulp voor moeten regelen en hulp gekregen van familie, vrienden en buren. Daar zijn wij ze allemaal enorm dankbaar voor, maar moeilijk was het wel. Ik moest echt alle zorg van Naud overdragen, ons eigen thuis overlaten aan iemand anders en daar had ik het echt moeilijk mee. Het verdrietigste vond ik wel dat ik mijn zoon niet meer kon geven wat hij nodig had en wat ik zo graag wilde. Ik kon alleen maar op bed liggen in de woonkamer en als ik een keer naar buiten ging met de rolstoel (en in het begin nog krukken). Ineens kwamen er dingen aan bod wat eerder nooit nodig was omdat ik het altijd zelf deed. Ik geef niet snel dingen uit handen, ben erg perfectionistisch en wil het allemaal zelf doen. Nu moest ik ineens vertrouwen hebben in een ander als Naud mee ging naar het kinderdagverblijf, dus op de fiets of in de auto, mee het verkeer in. Of met zijn astma de zorgen overgeven aan een ander. Wat heb ik daar veel om moeten huilen en wat voelde ik mij opgesloten in huis en in mijn lijf. Ik wilde het allemaal zo graag zelf, maar ik kon het niet, zelfs nog niet eens mezelf omdraaien in bed. Het is een aantal keer voorgekomen dat ik naar de wc moest, maar niet meer uit bed kon komen en moest wachten tot Jurgen thuis kwam. Dan deed ik het bijna in mijn broek en dat was zo confronterend dat ik gewoon die basisbehoeften niet meer zelf kon, bewegen. Ik had op een gegeven moment zoveel stress, zorgen om Naud met z'n astma en zelf zoveel pijn dat ik niet meer sliep. Ik was overprikkeld en het was mij allemaal te veel mentaal en lichamelijk dat ik slaappillen nodig had om tot rust te komen. Dat ik het niet meer trok was dan ook de reden om mij met 37 weken in te leiden voor de bevalling. Dus nu begrijp je misschien wel waarom ik dat "ja, maar je moet wel genieten hé" een vervelende opmerking vond. Ik keek vooral uit naar de bevalling en om die kleine te ontmoeten, maar voor de rest lag ik thuis in bed, kwam het huis niet uit en lag ik alleen naar een plafond te staren en zat er mentaal ook helemaal doorheen. Genieten? Nee, helaas niet en dat is ook weer heel verdrietig, want dit was wel mijn laatste zwangerschap. Gelukkig heb ik geweldige foto's om naar terug te kijken, een gipsbuik en buikbeeld gekregen. Zo kan ik wel terugkijken naar mezelf waarbij ik ook veel kracht zie. De kracht van een vrouw zijn, dat ons lijf zich zo ontwikkelt en het proces van de groei van en kind in je buik, de kracht om een kind op de wereld te zetten, op welke manier dan ook. Het is en blijft een bijzonder iets! Een zwangerschap is niet voor iedereen vanzelfsprekend, niet voor iedereen makkelijk en daar moeten we elkaar in steunen en er voor elkaar zijn. Iedere zwangerschap is weer anders en iedereen ervaart het anders en daar moeten we open en eerlijk voor durven uitkomen.Mijn lijf kan een derde zwangerschap niet aan en de risico's voor blijvende schade en bekkenklachten zijn te groot, dus we gaan het risico niet nemen. We kiezen dan ook voor sterilisatie om te voorkomen dat ik weer zwanger kan worden. Alle keuzes die ik/wij moeten maken, alles van het afgelopen jaar, wat ik los heb moeten laten en moest accepteren omdat het niet anders was. Dat deed en doet mij nog steeds verdriet, maar ik doe en heb het allemaal gedaan voor mijn gezin en om er zelf zo goed mogelijk doorheen te komen. En om dat een plek te geven en doorheen te komen, daar heb ik rust, tijd en ruimte voor nodig en begrip. Want niet iedereen begrijpt mijn situatie, mijn pijn en mentale worstelingen en dat is logisch. Je ziet het niet aan de buitenkant, maar van binnen ga ik kapot van de pijn en soms lig ik gewoon overhoop met mijn gedachten. Ik zet vaak een glimlach op omdat ik niet altijd zo depri of suf wil overkomen, maar ook dat kost veel moeite en kracht. Dan zijn veel prikkels mij teveel en kun je mij maar soms ook beter even laten. 

Wat is het toch een bijzonder proces wat wij vrouwen meemaken. Er gebeurt zoveel met je lijf, hoe je als vrouw groeit naar de bevalling toe. Hoe een kind van zoiets kleins groeit naar zoiets moois. En dan de oerkracht op het moment van de bevalling. En bevallen doe je samen, jij en je kind. Mijn man is een fantastische steun geweest bij beide bevallingen. Ik had echt het gevoel dat we het samen deden, wij waren echt een topteam samen. Wat is mijn man een fantastische steun geweest tijdens de zwangerschap en de bevalling! Dit was de laatste zwangerschap en ook de laatste bevalling. Mijn lijf kan nog een zwangerschap niet aan. Ik heb twee keer zware bekkeninstabiliteit gehad en bij de laatste zelfs zodanig dat ik een elektrisch verstelbaar bed in de kamer had staan en ook in de rolstoel zat. Ik kon niks meer en moest alle zorg van mijn zoon van 2 overdragen aan mijn man, familie, vrienden en buren. Het was echt geen leuke zwangerschap en daar heb ik veel verdriet van gehad. Ik heb hulp gehad van de pop poli omdat ik in het verleden al meerdere depressies heb gehad en door omstandigheden nu ook depressief was. Zowel mentaal als lichamelijk was ik helemaal op. Daarom ook met 37 weken ingeleid. En ondanks de bekkenpijn had ik wel echt een droombevalling. En wat ben ik blij dat onze geboortefotograaf er ook weer bij mocht zijn. Het zien van die foto's, de kracht die ik zie jij mezelf, het helpt mij bij de verwerking ervan. Ik heb wel 2 prachtige jongens op de wereld gezet en ondanks alles, toch op eigen kracht. Daar ben ik mega trots op! Aan de ene kant is goed zo om niet meer voor een 3e te gaan, maar aan de andere kant ga ik het ook enorm missen die bijzondere ontwikkeling en groei van mijn lijf en de geboorte van een kind. Dat is gewoon magisch!