Dit was dan mijn laatste zwangerschap

In de titel lees je het al, dit was mijn laatste zwangerschap. Twee keer heb ik het geluk gehad om op natuurlijke wijze zwanger te worden en ook twee gezonde kinderen te mogen verwelkomen en baren. Twee keer heb ik mogen ervaren hoe het is om een kind te dragen en die bewegingen te voelen in mijn buik. Van kleine plopjes tot mega karate kicks naar mijn blaas en ribben. En ook twee keer heb ik mogen ervaren hoe het is om een kind op de wereld te zetten, de magie en oerkracht van bevallen. Nu is dat fantastisch en ik ben echt dankbaar voor mijn twee jongens en dat ik dat zo heb mogen ervaren, maar daar zit ook een grijs randje omheen. Want heb ik genoten van mijn zwangerschappen? Nee, het enige waarvan ik genoot was hoe mooi ik eruit zag, hoe prachtig rond mijn buik was en de bewegingen in mijn buik (meestal dan, als het geen karate was). Maar voor de rest was het  zowat de hele zwangerschap doorpuffen en er zo goed mogelijk doorheen komen. Als mensen vroegen hoe het ging en ik zei dat het niet goed ging, dan zeiden ze wel altijd nog: "ja, maar je moet wel genieten he!". Ik vond dat best een vervelende opmerking, hoewel ze het wel goed bedoelden. Genieten? Ja, hoe dan als je zoveel pijn hebt en ongemakken?! Bij de eerste zwangerschap vond ik het al pittig, nou dat was echt easy in vergelijking met de tweede.Beide zwangerschappen begon ik met extreme misslijkheid. De hele dag door tegen kotsen toe aan misselijk, maar er kwam niks uit en hondsberoerd dat ik was. Met omeprazol ging het dan wel iets beter gelukkig. Na 12 weken ging het dan beter en toen kwam de bekkeninstabiliteit en depressie de hoek omkijken. En als cadeau kreeg ik de laatste 3 maanden er ook nog behoorlijke maagzuurklachten bij. Ik heb al heel mijn leven ongemak, pijn in mijn lijf en vaak blessures met dank aan HMS (hypermobilteitssyndroom) en na de bevalling van Naud fibromyalgie. Je begrijpt dus wel dat de zwangerschap daarmee niet makkelijker werd. Ik ben vaste klant bij de fysiotherapeut en huisarts en ook tijdens de zwangerschappen daar veel op bezoek geweest.... De laatste zwangerschap heb ik ook hulp gehad van de POP-poli om zo goed mogelijk om te gaan met de situatie en die hulp had ik ook hard nodig.De afgelopen zwangerschap ging echt van kwaad tot erger en ik kon zelf bijna niks meer, laat staan nog zorgen voor mijn kind van 2 jaar en het huishouden. Daar hebben we dus veel hulp voor moeten regelen en hulp gekregen van familie, vrienden en buren. Daar zijn wij ze allemaal enorm dankbaar voor, maar moeilijk was het wel. Ik moest echt alle zorg van Naud overdragen, ons eigen thuis overlaten aan iemand anders en daar had ik het echt moeilijk mee. Het verdrietigste vond ik wel dat ik mijn zoon niet meer kon geven wat hij nodig had en wat ik zo graag wilde. Ik kon alleen maar op bed liggen in de woonkamer en als ik een keer naar buiten ging met de rolstoel (en in het begin nog krukken). Ineens kwamen er dingen aan bod wat eerder nooit nodig was omdat ik het altijd zelf deed. Ik geef niet snel dingen uit handen, ben erg perfectionistisch en wil het allemaal zelf doen. Nu moest ik ineens vertrouwen hebben in een ander als Naud mee ging naar het kinderdagverblijf, dus op de fiets of in de auto, mee het verkeer in. Of met zijn astma de zorgen overgeven aan een ander. Wat heb ik daar veel om moeten huilen en wat voelde ik mij opgesloten in huis en in mijn lijf. Ik wilde het allemaal zo graag zelf, maar ik kon het niet, zelfs nog niet eens mezelf omdraaien in bed. Het is een aantal keer voorgekomen dat ik naar de wc moest, maar niet meer uit bed kon komen en moest wachten tot Jurgen thuis kwam. Dan deed ik het bijna in mijn broek en dat was zo confronterend dat ik gewoon die basisbehoeften niet meer zelf kon, bewegen. Ik had op een gegeven moment zoveel stress, zorgen om Naud met z'n astma en zelf zoveel pijn dat ik niet meer sliep. Ik was overprikkeld en het was mij allemaal te veel mentaal en lichamelijk dat ik slaappillen nodig had om tot rust te komen. Dat ik het niet meer trok was dan ook de reden om mij met 37 weken in te leiden voor de bevalling. Dus nu begrijp je misschien wel waarom ik dat "ja, maar je moet wel genieten hé" een vervelende opmerking vond. Ik keek vooral uit naar de bevalling en om die kleine te ontmoeten, maar voor de rest lag ik thuis in bed, kwam het huis niet uit en lag ik alleen naar een plafond te staren en zat er mentaal ook helemaal doorheen. Genieten? Nee, helaas niet en dat is ook weer heel verdrietig, want dit was wel mijn laatste zwangerschap. Gelukkig heb ik geweldige foto's om naar terug te kijken, een gipsbuik en buikbeeld gekregen. Zo kan ik wel terugkijken naar mezelf waarbij ik ook veel kracht zie. De kracht van een vrouw zijn, dat ons lijf zich zo ontwikkelt en het proces van de groei van en kind in je buik, de kracht om een kind op de wereld te zetten, op welke manier dan ook. Het is en blijft een bijzonder iets! Een zwangerschap is niet voor iedereen vanzelfsprekend, niet voor iedereen makkelijk en daar moeten we elkaar in steunen en er voor elkaar zijn. Iedere zwangerschap is weer anders en iedereen ervaart het anders en daar moeten we open en eerlijk voor durven uitkomen.Mijn lijf kan een derde zwangerschap niet aan en de risico's voor blijvende schade en bekkenklachten zijn te groot, dus we gaan het risico niet nemen. We kiezen dan ook voor sterilisatie om te voorkomen dat ik weer zwanger kan worden. Alle keuzes die ik/wij moeten maken, alles van het afgelopen jaar, wat ik los heb moeten laten en moest accepteren omdat het niet anders was. Dat deed en doet mij nog steeds verdriet, maar ik doe en heb het allemaal gedaan voor mijn gezin en om er zelf zo goed mogelijk doorheen te komen. En om dat een plek te geven en doorheen te komen, daar heb ik rust, tijd en ruimte voor nodig en begrip. Want niet iedereen begrijpt mijn situatie, mijn pijn en mentale worstelingen en dat is logisch. Je ziet het niet aan de buitenkant, maar van binnen ga ik kapot van de pijn en soms lig ik gewoon overhoop met mijn gedachten. Ik zet vaak een glimlach op omdat ik niet altijd zo depri of suf wil overkomen, maar ook dat kost veel moeite en kracht. Dan zijn veel prikkels mij teveel en kun je mij maar soms ook beter even laten. 

Leven met pijn is intensief, verdrietig, frustrerend, het maakt mij soms gruwelijk boos, onzeker en het voelt gewoon echt niet eerlijk. Geef mij gewoon een dag zonder pijn denk ik dan. En soms kan ik ook niet meer en denk ik van laat het allemaal maar, ben ik angstig en depressief, maar ik ga wel door. Ik heb ook zoveel om wel enorm dankbaar voor te zijn. Mijn lieve mannen, mijn gezin, mijn lieve familie, geweldige vriendinnen en vrienden, lieve buren en kennissen. Ze willen allemaal helpen en dat is echt fantastisch. Ik ben ze allemaal zo dankbaar voor de hulp, lieve woorden, knuffels, kaarten en bloemen. We worden overspoeld met liefde en dat doet ook wel goed. Het leven is te mooi en ik vecht voor mijn gezin en ik doe alles voor ze. Ik wil ze zoveel liefde geven en samen avonturen beleven, maar dat heeft wel ergens een beperking en ik kan gewoon niet veel. Alles moet gedoseerd, per dag afwachten en ja soms ook afspraken afzeggen als het niet gaat.

Ik doe echt mijn best, geef alles wat ik kan en ik probeer dingen goed af te wegen, de juiste keuzes te maken voor mezelf en mijn gezin, dat staat bij mij voorop. Niet iedereen kan achter die keuzes staan die we maken, dat is dan niet anders. Ik heb twee prachtige jongens, een geweldig lieve man en een lieve hond, dat is het belangrijkste wat telt. Ik hoop dat we samen veel avonturen kunnen beleven en dat de pijn minder wordt, of in ieder geval goed mee te leven is en dat ik ook kan gaan genieten en vooral heel veel liefde geven aan mijn 3 fantastische mannen!