Wat is het alweer lang geleden dat ik voor het laatst iets schreef. En wat is er veel gebeurd in die tijd. Mijn laatste update ging over de positieve test en dat ik nog in de spannende weken zat en wachtte op een kloppend hartje. Mijn vriend mocht niet mee naar de eerste echo omdat we toen in het begin van de coronaperiode zaten dus dat maakte het extra spannend. Gelukkig was er een kloppend hartje en was alles goed. De eerste helft van de zwangerschap ging, op wat rugklachten na, prima. Met de 20 weken echo mocht mijn vriend gelukkig wel mee en daar leek alles ook goed. Alleen leek ons kindje iets aan de kleine kant. De verloskundige stelde voor om met 30 weken weer een echo te doen en ik volgde dat advies.

Zoals jullie konden lezen in mijn vorige blog, ben ik ongeveer 2 maanden geleden gestart met de medicatie. Dit ging niet zonder slag of stoot. De eerste dag voelde ik me ontzettend wazig, niet fijn dus. Gelukkig was ik vrij maar er liep nog wel een 2jarige rond die het niet meer nodig vond om een middagdutje te doen. Aan het einde van de dag ging het beter gelukkig en begon ik wat te wennen. Na het opbouwen en zo’n anderhalve week op de volledige dosis was ik alleen maar misselijk. Hele dagen lang..... Na het weekend kon ik er niet meer tegen en heb ik contact gezocht met de arts. Ik mocht 4 dagen stoppen om te kijken of het dan beter ging en daarna om de dag een tabletje. Dit gaat stukken beter. Ik ben nog wel eens wat weeïg maar het is veel minder heftig en hier kan ik dan ook best mee leven. 

Inmiddels zijn we weer 2 maanden, en 2 specialisten verder. De gynaecoloog stuurde me door naar de neuroloog. Maar ook zij kon daar niet veel mee en stuurde me door naar de endocrinoloog.