Een lief klein meisje!

Wat is het alweer lang geleden dat ik voor het laatst iets schreef. En wat is er veel gebeurd in die tijd. Mijn laatste update ging over de positieve test en dat ik nog in de spannende weken zat en wachtte op een kloppend hartje. Mijn vriend mocht niet mee naar de eerste echo omdat we toen in het begin van de coronaperiode zaten dus dat maakte het extra spannend. Gelukkig was er een kloppend hartje en was alles goed. De eerste helft van de zwangerschap ging, op wat rugklachten na, prima. Met de 20 weken echo mocht mijn vriend gelukkig wel mee en daar leek alles ook goed. Alleen leek ons kindje iets aan de kleine kant. De verloskundige stelde voor om met 30 weken weer een echo te doen en ik volgde dat advies.

Omdat ik nog met mijn hypofyse aandoening zit moest ik met 25 weken voor een extra controle naar de gynaecoloog. Met mij was alles prima en ze stelde voor om nog even naar het kindje te kijken. Zij schrok eigenlijk best wel van hoe klein ons kindje eigenlijk was en nam het stokje gelijk over van de verloskundige. Tot 30 weken wachten vond zij zeker geen goed idee en liet mij na 2 weken terug komen. Weer was ons kindje kleiner. De groei zat inmiddels tegen de 2% lijn aan. Dat wil zeggen dat er van alle zwangerschappen die er ter wereld zijn, er maar 2% van die baby’s zo klein zijn. Ze stuurde mij dan ook direct door naar het UMCG voor een uitgebreidere controle. De oorzaak kon overal liggen. Ik was lamgeslagen en samen belden wij mij vriend om het nieuws te brengen en alles uit te leggen. De volgende dag kon ik al terecht en na uitgebreid onderzoek is er geen oorzaak gevonden. Ons kindje was gewoon klein.. zonder reden die ze nu konden vinden. Na 4 weken moest ik nog een keer naar het UMCG. De baby leek weer een kleine groeispurt te hebben gemaakt en dus mocht ik weer bij mijn eigen gynaecoloog onder controle. Dit betekende wel een verplichte bevalling in het ziekenhuis en afhankelijk van de groei een inleiding en controle van de placenta om te kijken of daar toch iets niet helemaal goed was, wat zo niet te zien was.

Uiteindelijk ben ik met 38 weken ingeleid en na een bevalling van 8,5 uur is ons tweede kindje en onze eerste dochter geboren met een gewicht van 2720 gram. 2680 gram was de grens die ze hadden voor als we hadden moeten blijven. Dan zouden ze haar suikers een aantal keer moeten prikken. Gelukkig zat ze daar dus net boven en mochten we dezelfde avond nog naar huis, haar grote broer ontmoeten. Door een fout is de placenta weggegooid en is deze dus niet onderzocht. Wij zullen dus nooit weten waarom ze zo klein was.

Het eerste jaar was pittig. Ze sliep slecht, huilde veel maar gelukkig was ze gezond en is ze uitgegroeid tot een lief meisje van 1,5 die zich volop ontwikkeld en al heerlijk ondeugend kan zijn.

Nu gaat alles goed, en gek genoeg ondanks de hypofyse, de medicatie en zorgen in de zwangerschap kriebelt het stiekem soms nog wel eens.. Wie weet…….