Mag ik wel verdrietig zijn als ik 2 gezonde kinderen heb? Mag ik wel zeggen dat ik mijn 3e kindje mis, wetende dat er zoveel vrouwen zijn met een onvervulde ouderschapswens? Mag ik wel zeggen dat de wens voor een derde veranderd is in een gemis? Een gemis van ons 3e kindje. Een 3e kindje naast mijn 2 gezonde kids? Mag ik wel zeggen dat het zo ontzettend lang duurt voordat de wens in vervulling mag gaan en dat m'n geduld op raakt? Al meer dan een jaar het verlangen, maar nog steeds zonder de wens in vervulling te zien gaan. 

Natuurlijk is nu er corona heerst alles anders. Alleen dat het zo zou lopen had ik niet verwacht. In 2020 kreeg ik een vroege miskraam. Toen ik begin dit jaar belde dat ik opnieuw zwanger was plande de assistente de vroege echo in; met 9 weken. Ik gaf haar aan dat ik dit wel laat vond ivm mijn eerdere miskraam. Ik kreeg te horen dat ze druk waren etc en er zou geen plek zijn. Als het kindje zou leven zouden ze de intake en termijnecho plannen. Het voelde niet echt fijn maar oké, met 9w dan eindelijk de eerste echo. Alles was goed en met net geen 11w had ik een telefonische intake. Op dat punt mocht je alweer afspreken volgens de regels, maar dit bellen kwam ze beter uit zeiden ze Toen ik opmerkte dat ik dit toch wel erg onpersoonlijk vond allemaal. In die intake hoorde ik ook dat ik in aanmerking kwam voor aspirine te slikken, nieuw protocol tegen miskramen. Dat mag dan vanaf de eisprong. Wat fijn dat ik dit met bijna 11w pas hoor... dacht ik nog geërgerd. 

De miskraam is inmiddels 51 dagen geleden. Alweer 51 dagen zonder jou als toekomstdroom in ons leven. Het is nog steeds zo zwaar. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn. Ik dacht niet dat een miskraam zoveel impact zou hebben op je mentale toestand. Ik dacht ook niet dat een miskraam zoveel impact zou hebben op je fysieke toestand. Op internet lees ik mensen die gewoon weer vlot ongesteld worden en hun lichaam pakt de normale cyclus op. Mijn lichaam doet dat niet. Ik verlies het vertrouwen in mijn lichaam. Ik weet niet meer waar ik aan toe ben en waar mijn lichaam mee bezig is. Ik kan er niet meer van uitgaan en dat is lastig.

Er zijn vragen die niet beantwoord hoeven worden, maar die toch door je hoofd spoken. Zo vraag ik me de laatste tijd steeds af: wil ik nog wel een kind erbij? Wil ik weer zwanger worden, bevallen en die babytijd door? 

Ik heb een geheim... ik ben mama van 2 kindjes is wat de wereld ziet. Maar in mijn handen heb ik 3 kindjes gehad. 4 keer ben ik zwanger geweest. In totaal heb ik 5 kindjes gedragen. Maar niemand die het ziet. Erover praten kan ik niet. Het is raar om te zeggen. Mensen keuren het af als je erover praat en ze bijvoorbeeld noemen wanneer je vertelt over je kinderen is helemaal maatschappelijk ongewenst. 

12 dagen geleden ben ik met precies 12 weken zwanger bevallen van een prachtig kindje. Helemaal af. Ik telde vingertjes en teentjes, zag een gezichte, een lichaampje. Maar het kindje was pas zo'n 5cm lang. 

Het is tijd.

Inmiddels ben ik 12 weken "zwanger", maar van een kindje wat niet leeft. De verloskundige zei het nog zo mooi: "vroeger hadden we nog geen echo's en wist je niet eens dat het kindje niet leefde tot het moment dat het eruit komt".  En weet je? Misschien is dat maar gewoon beter ook. Want weten dat je zwanger bent van een kindje wat niet meer leeft is echt ondraaglijk... ik voel me nog hartstikke zwanger. Zere borsten, vermoeid en flink misselijk. Ik slik braaf m'n medicijnen om te zorgen dat ik niet meer hoef te spugen en doe braaf m'n middagdutje. Maar waarom? En waarvoor? 

Je hoofdje, zo mooi rond