Op weg naar herstel

De miskraam is inmiddels 51 dagen geleden. Alweer 51 dagen zonder jou als toekomstdroom in ons leven. Het is nog steeds zo zwaar. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn. Ik dacht niet dat een miskraam zoveel impact zou hebben op je mentale toestand. Ik dacht ook niet dat een miskraam zoveel impact zou hebben op je fysieke toestand. Op internet lees ik mensen die gewoon weer vlot ongesteld worden en hun lichaam pakt de normale cyclus op. Mijn lichaam doet dat niet. Ik verlies het vertrouwen in mijn lichaam. Ik weet niet meer waar ik aan toe ben en waar mijn lichaam mee bezig is. Ik kan er niet meer van uitgaan en dat is lastig.

De afgelopen periode vul ik mijn dagen naast het piekeren met podcasts luisteren. Ik durf te zeggen dat ik in de afgelopen 51 dagen gegroeid ben als mens. Het wordt mij steeds meer helder waarvoor 'dit goed was'. Ik wil graag geloven dat alles gebeurt voor een reden. Het 'zomaar' gebeuren van dingen maakt het leven zo zinloos. Zou dit kindje er geweest zijn om mij te laten groeien als mens? Om ons te laten groeien als gezin? We hebben een mooie naam gekozen voor dit kindje, welke betekent "beschermer", want zo voelt het kindje. Als een beschermengeltje wat in ons leven kwam toen we het nodig hadden. Ook al wisten we dat zelf nog niet. 

Ik ben erachter gekomen dat ik mij diep van binnen dom voel. Heel dom.

Zo voel ik me dagelijks dom op werk en is dat een reden waarom ik vaak onderpresteer. Expres zaken niet doen, omdat als ik ze niet doe ze mij wel kunnen aanspreken op dat het niet af is, maar ze in ieder geval niet kunnen zeggen dat ik dom ben! Of werk leveren waar ik niet al te trots op ben; want stel je voor dat je heel je hart en ziel erin steekt en de ander vindt het niks? Vind je dom. Dat is echt heel erg voor mij.

En ik besef me ook dat nu mijn lichaam mij 'in de steek laat' ik mij alweer zo dom voel. Kijk mijn lichaam weet niet eens meer hoe het een kind moet voldragen, hoe dom van mij. Sterker nog, mijn lichaam weet óók niet hoe het van het overleden kind af moet komen. Blijkbaar heb ik een operatie nodig. Hoe ontzettend dom.

Ineens besef ik mij ook dat ik mij dus dom voel en daar nu wat mee kan. Ik hoef mij niet dom te voelen, want er is niks mis mee dat ik niet alles weet. Dat niet alles goed gaat. Dat ik soms fouten maak. En ook dat ik een miskraam krijg is niet dom van mij. 

Sinds de dag dat dit kwartje bij mij viel, voel ik me elke dag een beetje minder dom. Wat rustiger en zelfverzekerder. Iets meer op m'n gemak door hardop uit te spreken dat het gewoon fucking zwaar is om met 12 weken een miskraam te krijgen en het nog eens fucking zwaar is als je lichaam het niet zelf opruimt. Dat ik het kindje ontzettend hard mis en er niks is wat ik daaraan kan veranderen. Dat ik nog wel 10 keer zwanger kan raken, maar dat ik dit kindje nooit terug kan brengen. En dat is allemaal heel dom, dat dat niet kan. Maar ik kan daar niets aan veranderen. Ik kan daar niets aan veranderen, zelfs niet als ik heel slim ben.