Ons 3e kindje ♡

Het is tijd.

Een week heb ik gewacht tot je vanzelf zou komen. Met Pasen besloot ik mijn reeds 2 maanden durende dieet van geroosterde brood en beschuit opzij te zetten en genoot van al het rauwe voedsel en een flinke glas wijn. Vervolgens verdween dit alles net zo hard weer in de wc en ik wist: dit is genoeg geweest zo. Wat fijn dat ik een uur later al bij de gynaecoloog terecht kon en met gemengde gevoelens verliet ik het ziekenhuis weer met de abortuspil op zak.

Een uur na het inbrengen begonnen de weeen. Voor het eerst maakte ik mee hoe het is om zomaar gebroken vliezen te krijgen. Een plopje en alles nat. Ja, ook met 12 weken is er blijkbaar al heel wat vruchtwater.

Nog geen uur later kwam het kindje al. Ik moest er verrassend genoeg echt op persen. Weer een half uur later kwam de placenta. Zo klein dat alles was, zo af zag het er al uit. Het kindje, de navelstreng, de placenta. Alles op miniatuur formaat. 

Het was fijn om op deze manier afscheid te nemen. De pijn was minimaal en goed te dragen. Niks vergeleken met de mentale pijn van het verlies... 

En nu... nu ben ik leeg. Is de toekomst leeg. Zijn onze dromen leeg, angstig voor de o zo sterke onvervulde 3e kinderwens. 

We houden hoop, maar voor nu mogen we even rusten en genieten van het hier en nu. Van de twee prachtige kinderen die we al hebben.