Nazorg bij een miskraam

Natuurlijk is nu er corona heerst alles anders. Alleen dat het zo zou lopen had ik niet verwacht. In 2020 kreeg ik een vroege miskraam. Toen ik begin dit jaar belde dat ik opnieuw zwanger was plande de assistente de vroege echo in; met 9 weken. Ik gaf haar aan dat ik dit wel laat vond ivm mijn eerdere miskraam. Ik kreeg te horen dat ze druk waren etc en er zou geen plek zijn. Als het kindje zou leven zouden ze de intake en termijnecho plannen. Het voelde niet echt fijn maar oké, met 9w dan eindelijk de eerste echo. Alles was goed en met net geen 11w had ik een telefonische intake. Op dat punt mocht je alweer afspreken volgens de regels, maar dit bellen kwam ze beter uit zeiden ze Toen ik opmerkte dat ik dit toch wel erg onpersoonlijk vond allemaal. In die intake hoorde ik ook dat ik in aanmerking kwam voor aspirine te slikken, nieuw protocol tegen miskramen. Dat mag dan vanaf de eisprong. Wat fijn dat ik dit met bijna 11w pas hoor... dacht ik nog geërgerd. 

Twee dagen later de termijnecho. Het kindje bleek niet meer te leven. We kregen wel een glaasje water en ze vroeg of ik vragen had. Toen ik die stelde onderbrak ze me met dat ik die middag wel gebeld zou worden, ze moest door anders zou ze teveel uitlopen. We werden het pand uitgebonjourd. Met dikke tranen door de wachtkamer waar iedereen ons aanstaande. Dit was zo vreselijk naar....

Die middag werd ik inderdaad gebeld. Of ze nu wel de tijd voor me had weet ik niet, maar gekwetst door wat ze zei met de echo kon ik niet echt vrijuit praten. Ik had het gevoel dat mijn verdriet er niet mocht zijn, want ze was druk. En stel je voor straks onderbreekt ze me. Er werd gezegd dat ik moest afwachten en dat dr miskraam zou vanzelf op gang zou komen. 

Na een week totaal geen veranderingen heb ik zelf maar weer gebeld. In de tussentijd niks van de verloskundige vernomen, maar oké. Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog. Daar kon ik diezelfde dag gelukkig terecht. Een nieuwe echo, pillen mee en gaan.

Van de miskraam zelf was ik ONWIJS onder de indruk. Niemand had me erop voorbereid dat ik met 12w zwangerschap echt al zo'n groot kindje zou zien! Met navelstreng, placenta, alles. Het begon met gebroken vliezen en veel vruchtwater, gevolgd door weeen en persweeën. Jeetje. Die avond belde ik de gynaecoloog om alles door te nemen. Ik wilde gewoon graag even ventileren maar ze zei me dat alles goed klonk. Nee, er is geen nieuwe echo meer nodig hoor. Dat doen we niet meer. Daarmee was al het contact, en nazorg, dus verbroken.

Twee weken lang vloeide ik als een malle. Had ik vreselijke krampen en voelde ik me echt ziek. Na twee weken belde ik toch ietwat gepikeerd de gynaecoloog. Na een preek van de assistente dat het geen telefonisch spreekuur was mocht ik toch langskomen. Bleek bij de echo helemaal niet schoon te zijn en kreeg een tweede dosis pillen mee. Dit keer werd er wél gelijk een nieuwe echo ingepland. Na diebpillen inbrengen bloedde ik aan 1 stuk door. Huisarts bij mij thuis om bloeddruk te meten waarnaar bleek dat ik teveel bloed had verloren. 

Een week ziek op bed, toen ik me wel weer oké voelde belde ik de gynaecoloog weer op en mocht weer voor controle want ik bleef vloeien. Twee mannelijke gynaecologen dit keer. Ineens stoorde het mij vreselijk dat ik vanaf de eerste echo bij de verloskundige nog niet 1x hetzelfde gezicht had gezien. De mannen waren echt vreselijk onvriendelijk, keken heel kort, verklaarde mij schoon en wilde afscheid nemen. Ik zei dat ik toch echt graag bloedonderzoek wilde. Een preek over dat dit niet binnen zijn protocollen valt en hij hier niet aan begint en hij zei letterlijk: "word maar weer zwanger dan zien we wel wat er gebeurt" het kwetste me... ben ik een proefkonijn ofzo? Ik voelde me zo niet serieus genomen en In m'n waarde gelaten...

Kwaad naar huis. Vervolgens werd ik einde van de week, 5 weken na het vaststellen van de missed abortion bij de verloskundige, gebeld door de verloskundige hoe het met me ging. 5 weken later!!!! Ik zei geërgerd dat het niet goed ging en ik niet zo goed begreep waarom ze nu pas belden. Ik kreeg excuses en ze zouden weer bellen om door te nemen of het dan goed afgesloten was. Voor de duidelijkheid; ik ben nog niet gebeld. Wat ze wél hebben gedaan is mij een mail gestuurd, of de 16 weken controle weer telefonisch kon en welke datum en tijd mijn voorkeur had. Het moge duidelijk zijn dat ik een behoorlijk kwaad mailtje heb teruggestuurd..... hoe ontzettend onprofessioneel en onzorgvuldig ik dit vind. Ik heb door dit mailtje vreselijk moeten huilen, zo pijnlijk en confronterend... ik was die dag compleet van de leg.

Helaas moest ik ook de gynaecoloog weer bellen omdat het niet goed ging. Dit keer wel eenzelfde gezicht, weer die man. Dit keer keek hij wat zorgvuldiger en kwam hij schoorvoetend terug op zijn zeggen dat ik schoon zou zijn... niet dus. Tuurlijk, die domper kan er ook wel bij. Met dikke tranen van verdriet in de auto. Ik zou geopereerd moeten worden. Wat een domper als je denkt dat je schoon bent... 

Een zeer lange blog en veel gal spuwen, excuses daarvoor. Maar ik wilde het toch delen. Hoe goed onze zorgverleners ook mogen zijn in het medisch begeleiden van een miskraam, op emotioneel vlak valt er nog zo ontzettend veel te leren. Een deel van mijn geleden verdriet is direct te danken aan de gebrekkige mentale zorg van zowel de verloskundige en de gynaecoloog. De onzorgvuldigheid waarmee er gewerkt is en de onverschilligheid hoe ermee omgegaan is. 

Ik ga er niet voor staan, maar ik zou er echt voor willen pleiten dat deze mensen ook scholing krijgen hoe om te gaan met het mentale aspect van het krijgen van een miskraam.