In de komende dagen begint alles te landen. Maar zowel mama als de baby zijn nog steeds ziek. We liggen dan ook niet bij elkaar en ik kan er maar een paar keer naar toe. Mijn partner kan gelukkig wel wat vaker langs om de baby een flesje te geven.

We mogen eindelijk naar de operatiekamers, snel wordt ik er heen gereden en klaar gemaakt voor de operatie. Mijn partner krijgt ook een pakje aan en mag bij mij blijven. Ze dienen via de ruggenprik nog wat pijnmedicatie toe, maar nadat ze begonnen waren bleek dit nog niet voldoende te zijn. Meer pijnmedicatie.

Om 7:00 de volgende dag zijn we weer in het ziekenhuis. Vandaag gaat het dan toch echt gebeuren.
Er wordt een infuus geprikt, bloed prikken gaat bij mij al erg lastig, dus een infuus zetten al helemaal. 
Uiteindelijk lig ik aan de oxytocine en om 8:00 worden me vliezen door geprikt. Het is bruin, de kleine heeft in het vruchtwater gepoept. Direct krijg ik weeën, maar in de ochtend nog wel goed op te vangen. 

Tijdens de controles blijkt dat de baby het heel goed doet, maar zelf ben ik een wrak. Me slokdorm is zowat helemaal geirriteerd en het spugen blijft. Tijdens de controle blijkt dat mijn bloeddruk stijgende is en ik dus iedere dag op controle moet. Een uitdaging en een worsteling.

We proberen al even om zwanger te worden. Op een ochtend word ik wakker, met een onprettig gevoel en een vreemde smaak in mijn mond. Ik voel me niet zo heel erg lekker en ben inmiddels een aantal dagen overtijd, maar de tests blijven negatief. Na meer dan een week overtijd wordt ik ongesteld en verdwijnt het gevoel van niet lekker zijn en die vreemde smaak in mijn mond..