1 week geleden
De ontsluiting kwam niet verder als 7 centimeter
De bevalling, een trauma
Om 7:00 de volgende dag zijn we weer in het ziekenhuis. Vandaag gaat het dan toch echt gebeuren.
Er wordt een infuus geprikt, bloed prikken gaat bij mij al erg lastig, dus een infuus zetten al helemaal.
Uiteindelijk lig ik aan de oxytocine en om 8:00 worden me vliezen door geprikt. Het is bruin, de kleine heeft in het vruchtwater gepoept. Direct krijg ik weeën, maar in de ochtend nog wel goed op te vangen.
In de middag wordt het een ander verhaal, ik beland in een weeënstorm, met buikweeën, rugweeën en later krijg ik ook nog persdrang. Ik vraag inmiddels om een ruggenprik, er gaat wat tijd voorbij. Nogmaals om een ruggenprik gevraagd, ik zit en hang maar kan me geen comfortable houding aan meten. Ik trek dit niet, ik roep de meest erge dingen en uiteindelijk rond 17:00 krijg ik na uren van de weeënstorm een ruggenprik. Wat een verademing, ik kan even bijkomen. Ondertussen zit ik op 6 centimeter.
Mijn ouders waren inmiddels al nieuwsgierig, ik was er al sinds 7:00 s'ochtends, dus ze bellen even om te vragen hoe het gaat. Ze horen het verhaal aan en komen even langs om mij (en mijn partner) te ondersteunen. Ik heb zo'n 45 minuten kunnen genieten van de ruggenprik en vanaf toen begon ik extreem te spugen en koorts te krijgen. Ik lig te beven en te rillen in mijn bed, en iedere 10 minuten aan het spugen, ook al was me maag al lang leeg, toch kwam er iedere keer wat uit. Ik krijg een paracetamol en me partner en ouders doen er alles aan om het mij toch nog comfortabel te maken. Op een gegeven moment ben ik zo ver weg, ik krijg niet meer alles mee. (De rest van dit verslag is geschreven op basis van het ontvangen verslag vanuit het ziekenhuis en verhalen van mijn partners en ouders) De koorts is inmiddels boven de 40 graden en ik krijg vaag mee dat om de beurt mijn partner en ouders op de gang aan het huilen zijn. Mijn moeder geeft aan dat ze twijfels heeft of ik een bevalling nog wel aan zou kunnen, ze zien dat ik inmiddels al lang gesloopt bent en vragen of het niet tijd wordt voor een keizersnede. Er wordt aangegeven dat ik het nog wel aan zou kunnen en we modderen even door. Met washandjes over me hele lichaam gaat de avond verder en toen ze ondertussen een uitstrijkje en de oxytocine gaat verder omhoog.
Op de monitor is te zien dat de hartslag van de kleine richting de 200 gaat en ook mijn eigen conditie gaat hard achteruit. De wisseling naar de nachtploeg komt, ik had de gehele dag nog geen gynaecoloog gezien, maar toen deze mijn inmiddels hele dossier onder ogen kreeg was de eerste beslissing, we gaan een keizersnede uitvoeren. Ondertussen is de ruggenprik uitgewerkt, maar krijg ik geen nieuwe omdat ik zo dadelijk naar de OK zou gaan. In het verslag van deze dag (wat we later hebben opgevraagd om inzicht te krijgen wat er nu precies allemaal gebeurd was) staat de opmerking, risico's van de sectio niet kunnen bespreken met patient, patient niet meer aanspreekbaar. Wat fijn dat mijn partner nu niet meer alleen was ook wat steun kreeg van mijn ouders.
Ondertussen komen ze toch nog een keer de ontsluiting opmeten, het was 7 centimeter. Slechts een centimeter eerder als 5 uur geleden. Met 40 graden koorts, volop aan het spugen en volop weeën is het wachten totdat ik naar de OK mag.. . Door de hoge hartslag van de kleine en mijn slechte conditie wordt er vaart achter gezet...