Het is zondag en wij besluiten gezellig even Leiden in te gaan. Kindlief is moe aan het worden dus we besluiten gauw de auto in te gaan want dan kan ze even een half uurtje haar ogen dicht doen. Daar ging het dus mis. Nova bedacht zich om 10 minuten voor aankomst haar ogen dicht te doen. Blijven we zitten in de auto of gaan we haar proberen over te leggen in de buggy. Het laatste ging gebeuren, alleen wat niet gebeurde is dat ze bleef slapen, what was I thinking? Op naar de stad. Lunchen ging prima. Na de lunch weer in de buggy ging prima. Maar toen zag Nova in haar ooghoek een draaimolen. En ja, ik ben zo' n moeder die dan zegt: aaaaaah dit vindt Nova echt heel leuk, hier moeten we even in. Vriendlief zegt tegenwoordig al uit zichzelf, ik maak wel een fotootje. Joe, helemaal fijn dit. Na de draaimolen wilde we toch echt even die stad in. Waar Nova op zich niet veel problemen mee had, alleen wilde ze niet meer in de buggy. Prima kind, dan ga je lopen. Even vergeten dat het tegenwoordig ook niet meer stoer is om je vader of moeder een hand te geven dus Nova liep lekker in het wilde westen rond en ik huppelde er maar achteraan met 1 vinger in haar capuchon. Zodat ik haar niet kwijt zou raken tussen de menigte.

Ze loopt en gelijk lijkt ze 16 jaar. Kijk haar nou op deze foto hierboven zitten. Kicken schoentjes kunnen er nu gekocht worden ipv die saaie sokjes van de kruidvat, want ja dat zijn de enige die goed blijven zitten om die kleine voetjes. Maar nu, nu kunnen we haar schoenenkast gaan vullen want ze loopt. Met 14 maanden zette ze haar eerste stapjes en ik had tranen in mn ogen. Alleen thuis met haar dus die dacht echt wat ben je aan t doen mam? Maar ik was zo trots! Daarna dacht ze toedeloe, ik heb het laten zien dus nu ga ik weer verder met kruipen! Jammer joh.

Stuitligging. In eerste instantie niet een groot probleem. Wel als het heupje van je kindje hierdoor niet goed in het kommetje is gegroeid. Gelukkig kom je hier achter als ze 3 maanden is. Dan gaan ze standaard bij stuitligging kindjes een echo maken. Met een mooier woord heet dit: heupdysplasie. Ik heb hier een keer een blog over geschreven omdat het niet heel erg bekend is en ik het toch wel als een zware periode heb ervaren. Als er behoefte is om die blog hier een keer te delen dan hoor ik het graag. 

En daar zitten we weer. Achter de computer in ons eigen huisje. Waar blijven die weken of beter gezegd: waar blijven de dagen? Ze gaan hard. Veel te hard als je het mij vraagt. Je kan je zo verheugen op je vakantie en 3 keer knipperen en je bent alweer bezig met je vuile vakantie was in de wasmachine te proppen. Grootse nadeel van op vakantie te zijn geweest, die was! Zucht! Maar hé, we gaan niet zeuren want ik ben 5,5 week vrij geweest aangezien ik in het basisonderwijs werk én 2 weken daarvan waren we dus in Italië. 

Vakantie tijd! Eindelijk is het zover. Over 2 weken pakken we onze koffers (of nouja je snapt dat die koffers al bijna zijn ingepakt) en dan vliegen we naar bella Italia. Vorig jaar zijn wij niet op grote vakantie geweest aangezien we in juli waren uitgerekend van ons baby'tje. Nova. Toen hebben we het gedaan met een weekje België in oktober net voordat ik weer moest werken na mijn verlof. Ook leuk. Maar na verre reizen zoals Curacao, Bali en Amerika begon het dit jaar weer te kriebelen. Nova is inmiddels 1 jaar en we gaan vliegen naar Italie. We dachten laten we beginnen met een korte vlucht ipv 9 uur lang in een vliegtuig met zweet in je nek aangezien Nova geen 1 seconde stil zit. Eerst dit maar aankijken en dan wie weet, ooit, weer een grote reis met ons kleine meisje erbij.