Hiiii moms..

In 2019 ben ik met 33+5 weken plotseling bevallen! Ook al had ik mijn hele huis al volstaan met de bekende witte neutrale verzorgingsproducten, vertelde mijn moeder instinct mij iets anders. Ik ben opzoek gegaan naar producten waar geen synthetische stoffen in verwerkt zitten. Want dat wilde ik absoluut niet voor mijn meisje!

Sterk, moedig, oerkracht.. Dat zijn de eerste 3 woorden die in mij opkomen als ik denk aan een vrouw die op het punt staat te bevallen. Van het moment dat haar vliezen zijn gebroken, ontsluiting heeft tot het moment dat ze haar kindje in haar handen heeft en de nageboorte is volbracht! Vrouw wat ben jij mooi op dat moment. Altijd, maar op dat moment ben je magisch! Ook al zie je uit als iemand die net een marathon heeft gerend of net terugkomt van een lange nacht stappen.. het maakt niet uit! Ook ik had het liefst nog even mijn benen en grasmatje willen wegscheren voordat ik naar het ziekenhuis moest, maar daar was geen tijd meer voor.. Hoe je er ook uitziet you are beautiful!

Mooie vrouw, Lieve moeder,'Kregen we bij de geboorte maar een boekje waarin alles stond voorgeschreven'.

Yes! In de tweede maand was ik zwanger! Dolblij, maar ook nog zo onwerkelijk. Een klein doorzichtig roze ministreepje kwam tevoorschijn. Ik weet nog dat ik tegen mijn hond zei, ik ben zwanger en ik word mama. Ik kon het alleen tegen mijn hond zeggen, aangezien mijn man werken was. Hier heb ik ook bewust voor gekozen. Ik wilde de test alleen doen en hem verrassen. Verrast heb ik hem wel! 2 weken na de test kreeg ik spontane spotting. Dit hielt 2 dagen aan waarna ik fel en donker rood bloedverlies had. Het was net 3 minuten voordat ik naar mijn werk moest. Gelukkig was mijn man toen bij me. Ik zei nog hardop ''dit was het''. Met een stalen blik ging ik naar mijn werk. Daar heb ik gelijk contact opgenomen met de verloskundige. De dag erna mocht ik gaan voor een echo. Die vrijdag was de langste vrijdag van mijn leven. Gedurende de dag heb ik veel bloedverlies gehad. Zaterdag 17 november 2018, onze eerste echo. Deze moest natuurlijk inwendig, minder prettig maar goed. Met veel spanning keken we beide naar het scherm waarop we de echo zagen. Daar knipperde een heel klein hartje. We konden het niet geloven! We waren zo ontzetten blij en gelukkig. We zouden toen waarschijnlijk bijna 6 weken zwanger zijn. Na de bevestiging van de echo, kreeg ik al snel de bevestiging dat ik echt zwanger was. Ik was 6 weken zwanger en begon in de ochtend met overgeven. Ik wist natuurlijk niet beter dan dat dit erbij hoorde.. totdat ik niet meer stopte. 4 keer per dag.. 8 keer per dag.. 12 keer per dag.. 20 keer per dag en dat de hele dag door. Het hielt niet op. Ik was nog geen 10 weken zwanger en lag in het ziekenhuis wegens uitdroging. Ook viel ik alleen maar af. Nee, dit was niet hoe ik mij de zwangerschap had voorgesteld. Van alle kanten kreeg ik te horen dat het na 12 weken beter zou gaan. De 12 weken verstreken.. donderwolkjes bleven boven mijn hoofd hangen. Ik kon niks eten. Zelfs geen yoghurt of crackers. Alles wat ik rook, zag, at of zelfs aan dacht moest ik overgeven. Ik had nergens energie voor. Ik kon zelfs niet meer naar de wc om te plassen. Ik hielt het maar op. Dag in, dag uit lag ik van s' ochtends tot de ochtend erna in mijn bed. Mijn man ging naar zijn werk en toen hij terug kwam om 17:00 uur lag ik nog steeds in dezelfde houding in bed. De mensen om mij heen hadden het met mij te doen, maar probeerde me ook te motiveren. ''Ga lekker met de hond wandelen, even lekker een blokje om.. of probeer een beetje te eten''. Het liefste gooide in wat woorden eruit, maar zelfs daarvoor had ik geen energie. Ik wilde gewoon slapen en over 9 maanden wakker worden. Helaas kon dat niet. Ik weet nog goed dat ik alleen al van eet reclames spontaan moest overgeven. Het was rond de kerstperiode, dus lekker veel eten op tv. Het leek wel iets psychisch. Als ik aan eten dacht, moest ik weer overgeven. Standaard had ik een emmer die ik overal in het huis mee naar toe nam. Het internet doorgezocht totdat ik een aha momentje had. hyperemesis gravidarum.. Hyper what? Ja dat! Ik heb medicatie gekregen, en zwaardere medicatie, maar niks hielp. Mijn vriend was op dat moment echt mijn steun en toeverlaat, ook al voelde ik mij door niemand begrepen, ook door hem niet. Dit ging zo verder totdat ik 26 weken zwanger was. Toen voelde ik langzaam een beetje energie door mijn lichaam stromen. Ik ging lekker eventjes naar buiten, als het kon. Maar dat was van korte duur. Toen ik 29+5 weken zwanger was, voelde ik dat er iets niet klopte. Het was vrijdag 3 mei. We zouden met familie een weekendje weggaan. Ik ging nog eventjes liggen, want ja ik deed natuurlijk al niks anders. Een paar keer per dag draaide ik me op mijn zij. Dit deed ik zodat ik onze dochter voelde dan bewegen. Alleen op die dag voelde ik haar niet. Dat was vreemd. Ik ben bewust een lange wandeling gaan maken en daarna nog eens op bed gaan liggen. Maar ook toen voelde ik geen leven. Ik heb contact opgenomen met de verloskundige en ben naar het ziekenhuis moeten gaan. Het bleek dat ik een verkorte baarmoeder had en het zou kunnen zijn dat de bevalling al op gang zou komen. Alles ging zo langs mij heen en als een zombie deed ik maar wat ze vroegen. Ik sloeg op dat moment, eigenlijk al de hele zwangerschap, niks op. Het voelde alsof ik op een andere planeet leefde. Er moest een test gedaan worden om te kijken of ik niet op een korte termijn zou gaan bevallen en een aantal keren aan de ctg. Deze was negatief, gelukkig! Ik weet niet hoe vaak ik met mijn flamoush bloot heb gelegen, maar goed.. alles voor je kleintje. De dag erna moest ik terugkomen voor nogmaals een ctg. Alles zou goed zijn, dus ik kon verder met zwanger zijn. 2 weken later mocht ik nogmaals terug voor controle. Alles zat nog goed op z'n plek en alles was nog goed gesloten. Maar toen kwam de dag.. DE dag. 31 mei 01:30 ik werd wakker en wist dat het niet goed zat. Mijn vliezen waren gebroken. Hoe kan dat? Alles zou toch goed zijn? Mijn vriend belde gelijk de verloskundige en binnen 10 minuten was ze bij mij thuis. Waggelend als een eend met stromend vruchtwater liep ik vanuit huis de auto in zo naar het ziekenhuis. Na een paar minuten kwamen de weeën. Menstruatiepijn, heftige krampen, rug weeën , een weeën storm.. Een helse pijn. Natuurlijk hadden we een geboorteplan gemaakt en natuurlijk konden we dat gelijk de prullenbak ingooien. Een mooie badbevalling, vergeet het maar. Bevallen op een baarkruk, nope. Bevallen op handen en voeten dan? Nee joh, tuurlijk niet. Het was meer een bevalling waarbij je kindje hartdalingen had, niet wilde komen, je de persweeën niet voelde ivm de ruggenprik, een knip, de zuignap en een harde duw op je buik van de gynaecoloog zelf. Alsjeblieft! Daar ligt je kleine meid op je borst, met een punthoofd en liefjes aan te kijken. 33+5 weken oud. Ze werd gelijk meegenomen naar de neonatologie. Gelukkig kon ze zelfstandig ademen, maar denk je dat ik daar mee bezig was? Denk je dat ik vroeg hoe het met haar was? Op het moment dat ik van beneden werd gehecht en mijn man met onze dochter op de neonatologie zat, zat ik verhalen te vertellen over mijn werk. Ik bedoel, hoe dan? Op die dag zou ik namelijk nog moeten werken. Ik weet nog dat ik zei ''mijn werkdag was nog zwaarder dan dit''. Het heeft 3 uur geduurd voordat ik naar de neonatologie kon gaan. Denk je dat ik 1x heb gevraagd of ik naar haar toe mocht gaan? 0! Door de traumatische zwangerschap heb ik mij niet kunnen focussen op het kleine mensje dat ik mijn buik groeide, op de bewegingen die ik voelde en de mooie momenten tussen mijn man en onze dochter in mijn buik. Toen ze net geboren was heb ik, toen ik haar na 3 uur weer zag, flink gehuild. Gelukkig, ik heb gevoelens dacht ik. Maar moedergevoelens had ik niet. Omdat ze nog 4 weken in het ziekenhuis heeft gelegen voelde ik mij echt een part time moeder. Die 4 weken waren echt een hel! ''Je moet je rust nemen'', zeiden de verpleegsters. Hoe wil ik dat doen als ik om de 2 uur met mijn tieten aan het kolfapparaat moet hangen, mijn kind moet voeden, naar huis moet gaan, het huishouden moet doen, mijn hond moet verzorgen en 3x per dag op en neer naar het ziekenhuis moet gaan?? Na 4 weken mocht ze mee naar huis. Dat was gek! Ik hoopte dat ik mijn moedergevoelens zou ontwikkelen, maar ook dat gebeurde niet. Terugkijkend, nu een jaar later, was mijn zwangerschap gewoon echt een verschrikkelijke en traumatische ervaring voor mij. Doordat de hele zwangerschap langs mij heen is gegaan, vond ik het lastig te begrijpen dat ik te vroeg was bevallen. Ik zou nog 3 dagen moeten werken en foto's maken van mijn buik want die had ik niet. Ik had zelfs geen foto van mij en mijn moeder tijdens de zwangerschap. Dat heeft mij zo veel pijn gedaan! Nadat onze kleine meid thuis was heeft nog zeker 6 weken geduurd dat ik moedergevoelens begon te krijgen en dat ik me met haar voelde verbonden. Het geven van babymassages heeft mij echt doen helpen. Dat heeft mij echt met haar doen binden. Het heeft mij doen beseffen hoe zij is en wie zij is en dat ik van haar mag houden. Dat ik haar mag leren kennen en dat ik haar mag grootbrengen. Mijn dochter is het mooiste wat mij ooit is overkomen! En dat besef ik nu pas bijna 1 jaar later. En dat allemaal door het geven van een babymassage. Omdat ik me echt de tijd voor haar nam en ons momentje er van maakte. Ik heb mijn  eigen bedrijfje Beautiful Life te danken aan mijn dochter. Ik help nu moeders zich te binden met hun kinderen door het geven van zwangerschaps,-baby en mam-massages.