Het is alweer even geleden dat ik iets geschreven heb. En ondertussen is er wel weer een hoop gebeurd. Want ik ben zwanger van nummer 2. En eigenlijk is vandaag wel meteen een mooie dag. Vandaag ben ik namelijk 25 weken en 6 dagen zwanger.

Bang voor spinnen? Jup

Wat ik tot dusver heb geleerd van het hebben van een kindje is dat het een opeenstapeling is van mijlpalen. Het begint al in de eerste periode met een eerste badje, een eerste flesje, eerste keer gericht kijken etc. Met Abel zijn vroeggeboorte kwamen daar een paar mijlpalen bij. Namelijk ieder infuus welke eraf mocht was een feestje, van de cpap af, van de flow af, kleertjes aan (maatje 38), verhuizing naar een ander ziekenhuis etc.

Voordat de kleine man geboren werd, hebben mijn man en ik een aantal mooie reizen gemaakt. Moeilijk voor mij om hier afscheid van te nemen. Maar als ik eerlijk ben, waren mijn vakanties vroeger op de camping in Frankrijk fantastisch en dat gun ik Abel ook. Vriendjes maken in het zwembad of bij de tafeltennistafel.

Vandaag een korte blog, een kleine uiting van dankbaarheid voor hoe de zorg in Nederland geregeld is.

Na ruim 10 weken ziekenhuis is Abel eindelijk thuis! Tien lange weken waarin er zoveel is gebeurd en wij zo veranderd zijn. Tien weken waarin wij zijn klaargestoomd voor het ouderschap en tien weken waarin onze kleine Abel veranderd is van een Alien van 1010 gram naar een baby van 3040 gram.

Bij een premature bevalling, is niet alleen het kindje onrijp, maar ook de ouders. Je bent als ouders nog niet klaar om ouders te zijn. In ieder geval bij het eerste kind en misschien zijn sommige ouders het ook al wel. Maar wij waren het in ieder geval nog niet.

Te vroeg maar dapper en sterk

Je leest zoveel verhalen over zwanger worden, drama zwangerschappen, horror bevallingen en daarna begint het pas echt; de slapeloze nachten, de borstvoedingsmaffia en natuurlijk de andere ouders met hun (voor)oordelen. Ik kom pas net kijken in deze wereld, maar ik het tijd dat ik mijn verhaal deel.