Niets is vanzelfsprekend

Je leest zoveel verhalen over zwanger worden, drama zwangerschappen, horror bevallingen en daarna begint het pas echt; de slapeloze nachten, de borstvoedingsmaffia en natuurlijk de andere ouders met hun (voor)oordelen. Ik kom pas net kijken in deze wereld, maar ik het tijd dat ik mijn verhaal deel.

Het zwanger worden

Mijn man en ik zijn 3 jaar geleden in Frankrijk getrouwd toen we exact 10 jaar samen waren. Al jaren werden we bestookt met de vraag – Wanneer beginnen jullie nu eens aan de kinderen? – Maar ik was er gewoon nog niet aan toe! Ik wilde gewoon eerst samen genieten van het leven voordat we aan kinderen zouden beginnen. Na de bruiloft werd de vraag natuurlijk alleen maar vaker gesteld!

In februari na ons huwelijk zijn we een maand naar Nieuw Zeeland gegaan. Daarna zou ik stoppen met de pil. 10 jaar lang had ik deze geslikt, dus ik ging er niet vanuit dat ik meteen zwanger zou raken. Maar na 8 maanden nog steeds onregelmatig ongesteld te zijn, ben ik toch maar even naar de huisarts gegaan. Die stuurde me weer naar huis met de mededeling dat het wel een jaar kon duren voordat je lichaam hersteld is van zo lang pilgebruik.

Maar na ruim een jaar zonder de pil was er nog steeds weinig gebeurt en zaten er soms weleens 3 maanden tussen de menstruaties. Dus weer naar de huisarts. Deze keer werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. De molen begint met draaien. Echo’s, bloedprikken, medicijnen om ongesteld te worden een uiteindelijk een diagnose CPOS. Teveel eiblaasjes, maar geen een die denkt - joh ik ga eens zorgen voor een eisprong - . Gelukkig bestaat er wel zoiets als Clomid. Dit moest is slikken na mijn ongesteldheid. Een paar weken daarna mocht ik dan weer bloedprikken en dan wist ik of er een nieuwe eisprong had plaats gevonden.

De eerste ronde had geen resultaat, maar ik werd al wel vrij snel daarna weer ongesteld. Klaar voor de 2e ronde. Hierbij hadden we meer geluk, want er had een eisprong plaats gevonden. Maar helaas, ik had toch bloedverlies. Alleen zette de ongesteldheid niet lekker door en twijfelde ik of ik al aan de volgende ronde kon beginnen. Dus contact met het ziekenhuis, weer een echo, niets te zien, dus nog 3 dagen wachten en anders een medicijn nemen om de ongesteldheid te forceren. Ergens in mijn achterhoofd had ik al wel het gevoel dat ik zwanger was en durfde niet de medicijnen in te nemen zonder eerst een test gedaan te hebben.

En Voila het was gelukt! We waren in verwachting!

Drama zwangerschap

Oke deze titel klopt niet.. hoewel ik het eerste trimester echt heel erg onzeker ben geweest en continu heb gedacht dat het mis kon gaan, hebben we het overleefd en heb ik weinig last gehad van de bekende klachten. Wel ben ik nog een keer terug gegaan naar het ziekenhuis vanwege bloedingen, maar niets aan de hand, kindje is gezond. Na 6 a 7 weken hebben we het onze ouders verteld en niet veel later ook onze broers. Iedereen helemaal blij!

Een jongetje, ik was er volledig van overtuigd. We hadden met 5 weken zwangerschap al de naam en ik voelde aan alles dat het een jongetje zou zijn. We hadden ook gewoon nog geen leuke meisjes naam. En met zo’n leuke naam, moest het wel een jongetje zijn! Half december hadden we een pretecho gepland en wat blijkt… een meisje.

Oke, het maakte me echt niet uit wat het zou worden, maar voor de naam was ik wel wat teleurgesteld. Die moesten we maar bewaren voor een volgende. Het vertrouwen in mijn voorgevoel was trouwen compleet verdwenen. Ik was er zo van overtuigd!

Na een heerlijke laatste vakantie met z’n tweetjes op Sardinië, waar we continu hebben gesproken over onze kleine meid. Hadden we de 20 weken echo. Alles bleek goed, - maar wat hadden ze bij de verloskundige praktijk gezegd dat het zou worden? Een meisje? Nou dan moet je dit eens zien… - Hij liet zo duidelijk zien dat het een jongetje was, alsof hij ons er even op wilde wijzen dat wij hem onterecht een maand lang voor meisje hadden uitgemaakt. De echoscopist was blij verrast over onze reactie, want we hebben eigenlijk niets anders gedaan dan lachen. Gelukkig hou ik niet zo van roze en hadden we maar heel weinig echte meisjes dingen gekocht. Ik zei het toch! Het wordt een jongetje.

Horror bevalling

De weken gaan door, ik voel me nog steeds goed, ga trouw iedere week zwemmen en doe ook nog een beetje aan fitness. Ik geniet van het zwanger zijn en van de aandacht die je ervoor krijgt. Eindelijk begin je het goed te zien en ook voelen we hem goed. De centuring pregnancy bijeenkomsten zijn gezellig en k zie niet op tegen de bevalling. Het moet eruit, linksom of rechtsom. Het gaat pijn doen, maar ik heb er zelf voor gekozen. Maar ik moet bekennen, ik wil er niets over lezen. Hoe meer ik weet hoe banger ik waarschijnlijk wordt en dat zou ik graag voorkomen.

En dan ineens is daar op een zaterdagochtend een beetje kramp, en niet veel langer daarna nog een beetje kramp. Ik zit aan het begin van mijn 3e trimester, dus ik ga er vanuit dat het erbij hoort. S morgens nog even foto’s maken bij vrienden, en daarna ook gewoon boodschappen gedaan. Maar na de lunch besluit ik om toch maar even te gaan liggen. De krampen blijven langs komen en ik denk toch dat ik maar even de HAP ga bellen om te vragen of het normaal is bij bijna 26 weken zwangerschap. Maar zover komt het niet, want als ik even naar het toilet ga, heb ik weer bloedverlies. Meteen de noodlijn van de verloskundepraktijk gebeld. Mijn gevoel zegt dat het niet goed is en dat we naar het ziekenhuis moeten. Dus ik laat mijn man mijn tas inpakken.

Als de verloskundige binnenkomt, checkt ze eerst het hartje. Deze klopt gelukkig nog volop. Achteraf ben ik haar dankbaar dat ze dit eerst heeft gedaan, want daarna is ze inwendig gaan voelen. Als ze dit eerst had gedaan, had ze waarschijnlijk het hartje niet meer geluisterd en weet ik niet of ik de juiste mindset zou hebben gehad om de weeën op te vangen. Achteraf heb ik namelijk te horen gekregen dat ik op dat moment al 9 cm ontsluiting had. De bevalling was begonnen.

De verloskundige heeft meteen actie ondernomen. Het LUMC werd op de hoogte gesteld dat we eraan kwamen. Er werd een ambulance gebeld en haar collega zou ook komen om met ons mee te gaan. Ondertussen is mijn blaas gevuld met zo’n 600ml vloeistof om tegendruk te creëren.

Niet veel later was daar de ambulance. Gelukkig mocht mijn man mee met de ambulance. Gedurende de rit had ik veel last van rug weeën. Deze zijn echt niet tof! Gelukkig werd ik goed begeleid door zowel de verloskundige die mee reed als de ambulancebroeder.

Een mooi moment in de ambulance was het telefoongesprek tussen de verloskundige en de gynaecoloog. De gynaecoloog vroeg zich af of we het wel zouden gaan redden. De verloskundige heeft hier volop -Ja- op geantwoord. Dit gaf mij zoveel vertrouwen! In het LUMC was een blik met witte jassen opgetrokken. Voor mij waren er gynaecologen, verloskundige en verpleegkundige en voor de baby waren en ook kinderartsen en verpleegkundige. Er gebeurt meteen van alles, een echo, banden om mijn buik voor het registreren van weeën en de hartslag van de baby, er wordt nog een infuus aangelegd (in de ambulance was er ook al eentje geplaatst) en ik krijg medicatie, wee-remmers en longrijpingsmedicatie.

Op dat moment ben ik 25 weken en 6 dagen zwanger. De grens ligt op 24 weken, dus we gaan ervoor. We proberen de bevalling nog te rekken, maar na een uur wordt onze zoon Abel geboren. Met een prachtig gewicht van 1010 gram en 34 centimeter. Opgevangen in een plastic zak, meteen de couveuse in en gestabiliseerd. Pas na 3 uur mocht ik bij hem.

Abel in het ziekenhuis

Nu Abel met 25 weken en 6 dagen is geboren, is er zoveel te beschrijven. Van de adrenaline waarop je leeft de eerste dagen of het hele proces in het ziekenhuis en de emotionele achtbaan. Ik weet gewoon niet eens waar ik moet beginnen.

Wordt vervolgd…