Stapje dichterbij huis

Bij een premature bevalling, is niet alleen het kindje onrijp, maar ook de ouders. Je bent als ouders nog niet klaar om ouders te zijn. In ieder geval bij het eerste kind en misschien zijn sommige ouders het ook al wel. Maar wij waren het in ieder geval nog niet.

Het gevoel van mama zijn moest bij mij heel erg groeien en ging met kleine stapjes. Het begon met het troosten van Abel als de verpleegkundige de luier gingen verschonen in het LUMC. Dit deed je door je handen stil op zijn hoofdje en rompje te leggen of stevig onder zijn voetjes zodat hij zich geborgen voelt. Steeds leerden we om iets meer te doen. Zelf de luier, zelf de mondverzorging, zelf het nestje in de couveuse verschonen en zelf de voeding klaarmaken. Ook het buidelen draagt heel erg bij aan deze ontwikkeling.

Regelmatig vroegen wij aan elkaar: -Heb jij nu al het gevoel dat je papa/mama bent?- Eigenlijk kwam het antwoord steeds op hetzelfde neer: - In het ziekenhuis steeds een beetje meer, maar thuis zijn we nog steeds Joost, Anne en de katten-.

Na bijna 5 weken ging Abel over naar het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Gerekend in zwangerschapsweken, was Abel net geen 31 weken oud. Abel had hier een ruime kamer met eigen badkamer, een extra ziekenhuisbed voor een van de ouders en de andere ouder kon slapen op de slaapstoel. We hadden vooraf al wel besloten dat we de eerste nacht sowieso zouden blijven slapen. We wilden weten of de verpleegkundige hier net zo kundig waren als in Leiden, voordat we ons kindje achter wilden laten ‘s avonds en ‘s nachts.

De overgang naar een ander ziekenhuis is natuurlijk altijd wennen. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe regels en vooral minder steriel. Waar we in Leiden iedere dag het nestje verschoonden, was het hier de regel dat dit alleen gebeurde als hij vies geworden was. Waar we in Leiden zelf de voeding klaarmaakten in spuiten voor de sonde voeding, moesten we dat hier weer volledig uit handen geven.

We waren wel steeds meer in control over Abel. Wilden wij met hem gaan buidelen, - Prima hoor! Zet de monitor maar even op stand-by zodat je rustig alle bedrading goed kan doen -. Ook mochten we de verzorging doen zonder op de verpleegkundige te wachten.

Dit verschilde overigens echt per verpleegkundige. De meesten waren heel vrij en dat zorgde ervoor dat je de ruimte kreeg om je tot ouder te ontwikkelen. Maar helaas waren er ook verpleegkundige die deze ontwikkeling juist weer in de weg stonden door die vrijheid weer af te nemen. Ook al weet je dat ze het met de beste bedoelingen deden… dit werkte mij behoorlijk op mijn zenuwen.

Na 3 weken op de baby afdeling mochten we over naar de kinderafdeling. Abel was er klaar voor, maar ik misschien nog wel meer! Op de kinderafdeling lagen kinderen tussen de 0 en de 18 jaar. De mentaliteit van de verpleegkundige op deze afdeling was ook veel meer van het doorpakken.

Abel groeit goed en is in Gouda echt een baby geworden. Na een paar weken mocht hij van de ademondersteuning af en mocht hij in een echt wiegje! Dat was echt heel gaaf! Als we ’s morgens binnen kwamen, konden we hem gewoon een kus geven!! Zonder de ademondersteuning kan er ook begonnen worden met de snuffelstage (de borstvoeding). Voor normaal geboren kindjes is het zo vanzelfsprekend dat ze drinken. Maar eigenlijk is het super knap. De coördinatie van zuigen, slikken en ademen. Omdat ik niet 24/7 in het ziekenhuis ben en omdat alleen borstvoeding voor hem nog te zwaar is, is hij ook aan het oefenen met de fles.

De eerste keren ben je blij als hij 10cc of 20cc op krijgt, maar ineens zag hij het licht en dronk hij de flesjes leeg. De dag na moederdag mocht de voedingssonde eruit. Ook de monitor was er al af en eigenlijk was er daardoor geen noodzaak meer om Abel in het ziekenhuis te houden.

Geboren met 25.6 weken en naar huis met 36.1 weken

Geboren met 1 kg en naar huis met 3 kg

Geboren met 34 cm en naar huis met 47,5 cm

Abel is rijp en wij ook!