Als tiener had ik al maat 40. Niet echt fijn als je maar 1.54 lang bent en schoenmaat 41 hebt. Ik werd gelukkig niet gepest, maar ongelukkig in mijn lijf was ik zeker. Ik vond onlangs een dagboek waarin ik op mijn vijftiende schrijf dat ik mijn lijf haat. In de jaren die daarop volgen blijf ik bezig met mijn gewicht, en probeer mijn maatje meer te accepteren. Knap lastig met twee slanke zussen …

Ik krijg vaak de vraag of ik nu alles kan eten, omdat mensen mij vaak ongezonde dingen zien eten en ik ook nog eens vrij grote porties eet. En omdat ik moeder ben van 2 jonge kids, en veel vrouwen het lastig vinden om weer terug op gewicht te komen na een zwangerschap. Ik ben juist slanker dan ooit.

Volg mijn #lazyfitgirl tips ?

Onlangs was ik bij het consultatiebureau en werd me tussen neus en lippen medegedeeld dat Beau (toen 7 maanden oud) bij de laatste afspraak per ongeluk een inenting had gekregen die al eerder was gegeven. Ze waren vergeten om die inenting in het systeem te zetten. Op dat moment wist ik niet zo goed hoe te reageren. Ik mompelde iets van “kan gebeuren” en het kon geen kwaad werd er me verteld. Mijn oudste Sammie was om eten aan het zeuren en ik had het bloedheet in mijn winterjas. Opgelucht dat het geen kwaad kon kleedde ik Beau snel aan en vertrok snel naar de frisse buitenlucht. En toen kwamen er allerlei gedachten in me op. Waarom had ik dit niet doorgehad? Ik besefte me dat ik me totaal niet meer had verdiept in de inentingen. Bij Sammie heb ik alles wel doorgelezen en aangezien hij nooit bijwerkingen had was ik er bij Beau totaal niet meer mee bezig wanneer en hoe vaak hij ingeënt moest worden. Eigenlijk had ik mijn vertrouwen bij het consultatiebureau gelegd. Niet beseffende dat daar fouten gemaakt worden hierin. Wandelend naar huis begon ik me steeds bozer te voelen. Ik keek naar Beau zijn kleine lijfje en voelde me schuldig dat ik hem niet had beschermd tegen deze fout. En ik vroeg me af waarom ik in godsnaam zo aardig heb gereageerd. Misschien omdat ik altijd aardig ben? Nooit echt boos durf te worden? Maar nu gaat het niet om mij maar om mijn kind. En ineens word ik heel erg boos! En besluit ik de arts te bellen en haar alsnog te vertellen hoe ik mij voel. Hebben jullie al eens een situatie meegemaakt waarin je sociaal wenselijk reageert terwijl je eigenlijk achteraf heel anders had willen reageren? En merk je ook dat het moederschap je heeft geholpen om meer voor jezelf en voor de kinderen op te komen?

Mag je zeuren over je lijf na een zwangerschap?

Als jong meisje wilde ik altijd al dolgraag slapen. Ik weet niet beter dan dat ik 24/7 slaperig was en vaak de drang voelde om mijn ogen dicht te doen of gewoon in slaap viel. Rond mijn pubertijd kreeg ik er echt last van. Van het VWO zakte ik af naar de HAVO want ik was vaak te moe om te leren of huiswerk te maken. Ook had ik last van geheugenproblemen. Jarenlang heb ik gedacht dat ik gewoon lui was. Daarna voelde ik me een paar jaar depressief. Stappen, een vriendje, winkelen, op vakantie gaan; ik was overal te moe voor. Moest altijd “voorslapen” of een week bijkomen na een dagje weg.