Ik reageer ook niet zo gauw fel. Dat gevoel komt later pas. Soms is dat lastig maar vaker komt het goed uit om eerst rustig te bedenken wat er gebeurd en wat ik daarbij voel. Ik heb het een keer bij de tandarts gehad. Mijn zoontje kreeg plots een verdoving zonder dat ik ervan wist. Ik zat erbij maar het gebeurde heel snel omdat ze niet wilde dat hij de spuit aan zag komen. Bij thuiskomst heb ik direct de praktijk gebeld. Ik was ongerust wat zo'n verdoving met hem kon doen en of het bijwerkingen kon hebben. Ook was ik boos dat ze het niet met mij besproken hadden zodat ik eerst een bijsluiter had kunnen lezen. Het was heel eng om de tandarts te bellen. Voor mezelf had ik dat ook echt niet gedaan. Maar achteraf voelde dat zo goed! Ik ben mijn boosheid kwijt en heb bij de tandarts laten noteren dat ze elke ingreep volledig voorbespreken met mij. Goed leermoment zoiets.

Het overviel je ook. Je bent niet voorbereid op zoiets. Beter is om 'sociaal wenselijk' te reageren en dan later op terug komen en in weloverwogen woorden je boosheid/ongerustheid/vragen te uiten en de zaak op te helderen, dan dat je metéén boos wordt en dingen gaat zeggen waar je spijt van krijgt. En een dialoog niet mogelijk is, eea niet opgehelderd kan worden en je, in dit geval, met soort wrok naar CB blijft gaan. ?