De afgelopen dagen gaan in een flits aan me voorbij. Heftige situaties om me heen, in de wereld, ook privé. Bijna het hele gezin is inmiddels ziek geweest en ondanks dat mama zelf ook niet lekker is, gaan we er weer voor. Poetsen, wassen, mijn middelste meisje, die de dans tot nu toe nog ontsprongen is, halen en brengen naar school. Als mama zijn er zoveel dingen die we moeten, dat we soms niet meer voor ogen hebben wat we mógen. Dus vandaag nodig ik een vriendin uit om lekker een bak thee mee te leuten, over heerlijke mama-zaken te kletsen, en denk ik even niet aan al die dingen die ik móet. Ga ik daarna níet gelijk weer aan de slag met m'n vaat, maar pak ik een tijdschrift en droom ik heerlijk weg op de bank, met een kleedje over me heen. ' T is immers herfst! Ga ik als een van m'n zieke kinderen uit bed komt, niet gelijk hun deken uithangen, en alles luchten en schoonmaken, maar lees ik een lekker lang boek voor, met mooie platen, en doe ik allemaal ' stemmetjes' zoals ze dat zelf zegt. 

Mama!! Papa!! Wat doen jullie?? Mijn lieftallige man komt thuis vanuit zijn werk en voor een keertje richt hij zich als eerste op mij. De kinderen staan versteld, en staan met grote ogen te kijken als papa ineens naar mama gaat, haar optilt en door de kamer draagt. Ik ben ook verrast, - al sla snijdend- laat mijn grote liefde ineens aan de kinderen zien hoeveel hij van mama houdt, en heeft me ineens een intieme zoen. Drie kindertjes staan op afstand te kijken, met ogen zo groot!  " Ezra, Ziva, KIJK!" roept Yenthe. " Papa en mama gaan trouwen! Ze houden van elkaar, want ze geven elkaar kussen!"  We kijken allebei op, en zien 2 glimlachende kinderen en een dreumes kijken. Dan komen ze allemaal op ons af en komt alle liefde ineens bij elkaar..... Laten zien dat je van elkaar houdt, is in deze wereld vol geweld en echtscheiding zo belangrijk, én zo eenvoudig. Vaak denken we er niet bij na, maar hoe slecht het is om in het bijzijn van je kinderen te ruziën, zo goed is het om in het bijzijn van je kinderen te laten zien dat papa en mama van elkaar houden! Zo vorm je een eenheid, waarin kinderen in veiligheid op kunnen groeien.   ' Love wil be our home' 

Onrust in mijn hoofd, het zorgen voor 3 kinderen die allemaal een eigen persoontje zijn en allemaal hun aandacht op een andere manier willen, of moeten krijgen. Het zorgen voor een huis, het houden van mijn man, mijn familie, een nare situatie op mijn werk - iets met politie en iets wat ik maar niet uit mijn hoofd krijg- en allemaal veranderingen. Mijn middelste meisje die sinds 2 weken ook haar dagen op school leert kennen, en mama die daar maar wat aan moet wennen. Nieuwe taken in onze kerk, waar we vol passie voor gaan maar waarvan we de kneepjes van het vak moeten leren, en voor het opstarten een kleine aanslag doet op onze schaarse vrije tijd,.... maar waar heb ik  nu eigenlijk over. Onrust in mijn hooft terwijl ik 3 kinderen héb, dat die 3 kinderen zoveel van mama houden dát ze mijn aandacht willen hebben. Orust terwijl ik een huis héb, ja wat ik moet schoon en bijhouden, maar ik héb een huis! Ik héb een man! ( en hij houdt zelfs nog van me, WAUW!) Ik héb een familie, op wie ik kan terugvallen en leuke dingen mee mag doen. Ik héb werk. Mijn kinderen kúnnen naar school, voor elk kind een speciale school op hun maat, naar hun niveau, speciaal óf regulier. Ik héb een kerk vol met vrienden en ' broers en zussen' welke mij aanvullen en kunnen en willen helpen als dat nodig zou zijn. Ik héb vrije tijd, al is het schaars, dus pak ik mijn kans om mijzelf en jullie te vertellen dat we onrustig kunnen zijn, ons hoofd soms té vol zit, en we ons soms té druk maken met dingen die in onze westerse luchtbel ' zorgen' heten. Maar laten we kijken naar alle mensen uit Sirië, op de vlucht voor een groepering waar als ik alleen de naam al noem ik Onrust krijg in mijn bui. Mensen die nu geén huis meer hebben, geen veilige plek hebben, en zelfs vluchtend nergens welkom zijn. Dán heb je als moeder ONRUST, dán heb je ZORGEN. Laten we onze handen eens op 2 manieren in één slaan, om mijn God te vragen ons wijsheid te geven hoe we als moeders met onze ' zorgen' zorg kunnen dragen en manieren te vinden deze moeder met ZORGEN te helpen  En dan de handen in een slaan en dat te gaan doén!  

Als mama van een beperkt jongetje van 5 jaar die helaas nog niet zindelijk is, kom ik bij mijn tweede kind met het volgende dilemma. Yenthe is een knappe en slimme meid van drieënhalf jaar. Al een goed jaar is ze zindelijk zonder veel moeite ervoor te hebben gedaan. Ook het poepen ging goed. Maar helaas na een ruime maand zat haar ontlasting dwars, en sinds die tijd is ze doodsbang om te poepen. Eerst überhaupt om te poepen, logisch omdat het pijn deed, nu om op de wc of het potje te poepen. de obstipatie is weg en alles hebben we al geprobeerd, complimentjes geven, een beloningsschema maken, een snoepje of cadeautje beloven als ze het gedaan heeft, een goed gesprek waarom ze het eng vind, en geprobeerd de oorzaak weg te halen. Grapjes over poepjes maken om het ' luchtig' te houden haha. Zelfs als we zeggen dat haar vriendinnetjes het al kunnen, geeft dat geen prestatiedrang dat ze het ook gaat doen. Natuurlijk allemaal zonder enige druk, of pushende bedoelingen. Maar elke 2 dagen komt ze toch weer met haar onderbroekje vol naar me toe. " mama, ik wil geen grote meid zijn'  zegt ze dan. Dan weet ik gelijk hoe laat het is, en begint het weer van voor af aan. We hebben het een tijdje laten gaan, hopend dat ze het misschien vanzelf weer zou oppakken, maar nu wil ze zelfs niet meer plassen op de wc en pakt ze telkens het potje. Wie helpt me met dit dilemma. In Augustus word ze 4 en voelt deze mama toch enige ' druk' komen. ;) 

52 weken 

Na een lange strijd te hebben geleverd is een tante van ons vorige week overleden. Papa en mama gaan naar de crematie, maar mama wilde nog even bloemen halen voor onze geliefde tante. Yenthe loopt de bloemen winkel in en wijst me de mooiste bloemen aan, terwijl ikzelf meer naar witte rozen kijk, of iets dergelijks - gepast voor bij een uitvaart- weet inmiddels de hele bloemenzaak dat we bloemen voor ' tante' zoeken. Ontroerend is het om te zien hoe het meisje bezig is ' tante' de laatste eer te bewijzen door de allermooiste bloemen te vinden in al die mooie bloemenpracht. " Deze mama!' hoor ik aan de andere kant van de winkel. Ik loop naar haar toe en zie hoe ze vastbesloten bij knal roze Gerbera's staat. Dit zijn de allermooiste mama!  Geroerd kijk ik mijn meisje in haar ogen. Ze heeft al zoveel door, maar is tegelijk zo puur kind! Dit zijn de momentjes die je als moeder zo diep raken! Daar lopen we, met een bosje knalroze gerbera's en een rode roos voor Yenthe, de bloemist was geraakt hoe puur en intens het kleine meisje op zoek was, dat ze haar een roos cadeau deed. Nog een paar kleine boodschappen bij de lokale supermarkt, staan we bij de kassa te wachten. Yenthe nog steeds met de bloemen in haar hand, vraagt de kassiere voor wie die mooie bloemen zijn. Yenthe straalt; die zijn voor ' tante!' De laatste boodschappen passeren de toonbank, en de kassiere suggereert; O, is tante jarig? " Nee, zegt Yenthe, een beetje  verontwaardigd hoe de mevrouw achter de kassa nou niet kan weten dat ' tante' overleden is; ' tante is bij de Here  Jezus in de hemel!'  " Dat zou kunnen, antwoord de kassiere op haar beurt, wat Yenthe totaal niet aanstaat!  " Echt waar hoor',  zegt ze hevig knikkend met haar hoofd. En zo is het kleine meid! Je bent nog maar klein, maar zo puur en vol geloof, daar kunnen nog veel mensen van leren! 

Etenstijd in huize Meijers. Pannen klingelen, het geluid van Brandweerman Sam, een rennende 5 jarige en een jengelende baby. ' PAPA!! ' klinkt het ineens! De deur gaat open en alsof hij een half jaar is weggeweest vliegen daar 2 kinderen op papa af. Met een zucht, maar diep van binnen zo hartverwarmend neemt hij zijn 2 kinderen op zijn nek en maakt een ere- rondje om de bank. Wat zijn ze blij dat na een lange dag hun vader weer huis is. Elke dag word er uitgekeken naar de komst van papa. Dat zijn de momentjes waar ik zo van kan genieten. Na een paar minuten te hebben gedold is nu ook de kleine Ziva aan de beurt, die met haar 7 maanden nu door lijkt te hebben dat ' papathuiskomtijd' erg bijzonder is. Vol ongeduld gaan haar armpjes voor het eerst omhoog, klaar om net als broer en zus opgetild te worden voor een ere-rondje. We kijken elkaar aan - wat gaat de tijd snel, ze heeft al zoveel door! Een kus kan ik mijn lieve man nog net geven, want de eerste 15 minuten zijn al van jongs af aan gereserveerd voor zijn kinderen. Rennen, gek doen klimmen, boekjes lezen, noem maar op, als het maar met papa is.  We beginnen met eten, en waar iedereen lekker aan het eten is, lijkt de kleine meid geen boodschap te hebben dat haar vader haar eten in haar mond stopt. Mooi is dat. Na 9 maanden dragen, een bevalling en al 7 maanden borstvoeding, weigert kleine Ziva om haar prakje te ontvangen door haar vader, want nadat mama een hapje in haar mond doet, klinkt een triomfantelijk zuchtje,... waarna het hele bordje met grote happen naar binnen gaat. Tja, papa is leuk voor de ere- rondjes, rennen en kiekeboe spelen,  maar 'mama'  en 'eten' is voor Ziva onontkomelijk aan elkaar verbonden. En ik geniet er  nog van ook - het gaat al snel genoeg.