' papathuiskomtijd'

Etenstijd in huize Meijers. Pannen klingelen, het geluid van Brandweerman Sam, een rennende 5 jarige en een jengelende baby. ' PAPA!! ' klinkt het ineens! De deur gaat open en alsof hij een half jaar is weggeweest vliegen daar 2 kinderen op papa af. Met een zucht, maar diep van binnen zo hartverwarmend neemt hij zijn 2 kinderen op zijn nek en maakt een ere- rondje om de bank. Wat zijn ze blij dat na een lange dag hun vader weer huis is. Elke dag word er uitgekeken naar de komst van papa. Dat zijn de momentjes waar ik zo van kan genieten. Na een paar minuten te hebben gedold is nu ook de kleine Ziva aan de beurt, die met haar 7 maanden nu door lijkt te hebben dat ' papathuiskomtijd' erg bijzonder is. Vol ongeduld gaan haar armpjes voor het eerst omhoog, klaar om net als broer en zus opgetild te worden voor een ere-rondje. We kijken elkaar aan - wat gaat de tijd snel, ze heeft al zoveel door! Een kus kan ik mijn lieve man nog net geven, want de eerste 15 minuten zijn al van jongs af aan gereserveerd voor zijn kinderen. Rennen, gek doen klimmen, boekjes lezen, noem maar op, als het maar met papa is.  We beginnen met eten, en waar iedereen lekker aan het eten is, lijkt de kleine meid geen boodschap te hebben dat haar vader haar eten in haar mond stopt. Mooi is dat. Na 9 maanden dragen, een bevalling en al 7 maanden borstvoeding, weigert kleine Ziva om haar prakje te ontvangen door haar vader, want nadat mama een hapje in haar mond doet, klinkt een triomfantelijk zuchtje,... waarna het hele bordje met grote happen naar binnen gaat. Tja, papa is leuk voor de ere- rondjes, rennen en kiekeboe spelen,  maar 'mama'  en 'eten' is voor Ziva onontkomelijk aan elkaar verbonden. En ik geniet er  nog van ook - het gaat al snel genoeg.