Met inmiddels 30 weken op de teller en nog 10 te gaam, mag ik eigenlijk niet klagen. De weken zijn voorbij gevlogen en ik maak me op voor de 'laatste loodjes'.

Angstige momenten.. iedereen kent ze wel. Nu is dat als zwangere die vol zit met hormonen alleen nog maar vervelender.

Voor mij (vrouw) is zwanger zijn en een kindje krijgen iets waar ik na 2 kids inmiddels wel ervaring in heb. Voor manlief is dit de eerste. Voor hem is alles nog helemaal nieuw en dubbel zo spannend als voor mij. Natuurlijk vind ik het ook rete spannend, want tja.. hoe voelde dat ook alweer in je buik.. Ik kan mij niet meer goed voor de geest halen hoe ik mij in die eerste weken voelde toen ik zwanger was van jongen en meisje. Natuurlijk wel dat ik grote vrienden was met de meneer wcpot, maar verder weet ik niet meer mijn exacte gevoel. Was ik net zo angstig als nu dat het ook fout kan gaan? Of zou ik nu gewoon veel bewuster zwanger zijn?

Gisteren was het zover.. om 19.00 uur waren we welkom bij de verloskundige.

Een eitje.. een zaadje.. blabla.. dat hele verhaal hoef ik hier niet te vertellen.