1 jaar geleden
Chemo: mijn kinderen schrokken van mijn kale hoofd
Je haar verliezen bij elke aanraking...
De allereerste chemo kreeg ik op 16 maart 2020. 5 dagen na mijn 31ste verjaardag! Dit zijn momenten die je niet zomaar vergeet. Mijn verjaardag heb ik vanaf toen niet meer gevierd. Ik wou het niet... Te confronterend misschien? Nu terug naar de chemo's...
16 maart 2020, heel onwennig zette mijn man mij af aan de ingang van het ziekenhuis, corona, daar stond ik dan, tranen in mijn ogen heel veel schrik en niet weten wat er op mij afkwam. Maar toen was daar de onco verpleegkundige. Mag ik zeggen dat die mensen echt puur GOUD zijn!
Ze nam me mee wist me te kalmeren en vertelde me precies, stap per stap wat er allemaal ging gebeuren, op dat moment voelde ik mij niet zo alleen.
Bijna 7 u in het ziekenhuis chemo krijgen, je bent uitgeput, je voelt het leven uit je wegglijden terwijl het gif bij je binnenloopt. Maar het stopt daar niet, ik kreeg een pompje mee om thuis nog 48u chemo door te krijgen.
De eerste ronde ging nog eerlijk gezegd.. De misselijkheid was er, maar na 5 dagen voelde ik mij weeral redelijk OK! Mijn haar deed toen al pijn, ja echt pijn ik kan het niet anders omschrijven.
30 maart 2020 chemo 2. Ik wist al wat met te wachten stond en was die dag zelfs helemaal alleen naar het ziekenhuis gereden, dat was makkelijker want er mocht toch niemand binnen.
Die chemo was een heel confronterende chemo, want door die chemo begon mijn haar uit te vallen. Tot op een moment dat het emotioneel echt zwaar werd, je haar verliezen bij elke aanraking. Enkele dagen na chemo 2 vroeg ik aan mijn man om mijn haar af te scheren. Zo'n intiem moment, hoe hard het ook was, is heel moeilijk te omschrijven. Het was mooi, puur, hard, pijnlijk,... En ik had het niet anders gewild dan mijn man die op dat moment zelf van zijn hart een steen heeft gemaakt en deed wat moest gebeuren.
Het heeft nog enkele dagen geduurd voor ik er zelf klaar voor was om mijn kale hoofd aan mijn kindjes te tonen. Ik had gezegd dat mijn haar af was, maar droeg telkens een mutsje om mijn kale koppie nog even weg te steken.
Maar je kan het moment niet eindeloos uitstellen, dus op een gegeven moment deed ik mijn mutsje af. Ze schrokken enorm, maar na enkele dagen waren ze het al goed gewend. Kinderen zijn zo anders dan volwassenen. Ze zien snel iets nieuws als normaal en dat siert hen.
En dat geeft je als mama ook rust, wetende dat ze mama nog steeds als mama zagen ondanks dat ik toen echt kaal was en opgeblazen van de pillen.
Kinderen, je kan niet anders dan van hen houden!
Liefs ik