Zwanger na bestraling.

Alweer een hele tijd geleden dat ik hier voor het laatst was. 34 met kanker was de titel van mijn vorige stuk. Na de heftigste 1,5 jaar van mijn en ons leven krabbelden we langzaam op. Met een geweldige bruiloft in het vooruitzicht ging de zon weer schijnen. Na een intensief revalidatie traject verdween kanker naar de achtergrond en kwam er weer ruimte voor het “normale” leven. 

11-1-2025. Een dag waar we een ondertussen ruim een jaar naar uitgekeken hadden. De dag van ons leven zou het worden. En dat werd het. We hebben het leven maximaal gevierd en herinneringen gemaakt waar we voor altijd met een glimlach op terug kijken. Beide kinderen kregen direct na de bruiloft zware griep. 3 weken vol koorts, spuug en zorgen volgden. Toen ik mezelf ergens tussen die weken ook slecht begon te voelen dacht ik daar niks geks bij. De misselijkheid bleef een week aan maar andere klachten bleven uit. Ik voelde me heel erg zwanger. Maar door de chemo en bestraling van dat jaar ervoor wisten we dat, dat niet meer kon. Mijn menstruatie was ook niet meer wat het geweest was dus het gevoel van zwanger zijn kon niet betekenen wat ik dacht. 

Toen ik na een training weer kotsmisselijk was bleef ik het gevoel houden dat ik zwanger was. Heel eigenwijs toch alleen een test gedaan. 2 strepen. HU?! 2 strepen? Snel de doos erbij gepakt en daar werd bevestigd dat 2 strepen toch echt zwanger was. Mijn man uit een call geroepen en vervolgens een uur lang niet geweten of we moesten lachen of huilen. Mijn baarmoeder was stuk door de bestraling. Wat nu? Meteen belde we mijn case manager van de afdeling oncologie. Dezelfde verbazing en shock kwam van de andere kant van de lijn. Ondertussen haalde we een digitale test en ook deze zei “zwanger”. De afspraak in het ziekenhuis werd meteen ingepland en zo werd dit ineens echt. Toen ik in mijn ziekenhuis portaal zag dat het bij de oncologisch gynaecoloog was zakte de moed me even in de schoenen. Wat staat ons te wachten?

2 weken later was het zover. Opnieuw naar de afdeling waar we het liefst zo min mogelijk komen. Het kankerinstituut van het Catharina. Op de plek waar zoveel nare herinneringen liggen zaten we samen te wachten op onze eerste echo. De gynaecoloog kende ik van eerdere afspraken. We zagen direct aan haar gezicht dat we geen goed nieuws konden verwachten. Na een uitgebreide uitleg -deze hebben we voor het hele kanker traject begon ook gehad- over de zwaarte van de bestraling die ik gehad heb en de consequenties daarvan mocht ik gaan liggen. Misselijk van de hormonen en zenuwen deed ik mijn best positief te blijven. Met mijn ogen dicht hoorde ik de verbazing in de stem van de gynaecoloog. “Het vruchtje zit op de juiste plek en het heeft een hartslag”. In totale shock zaten we met zijn 3-en in het kleine kamertje op de voor ons zo bekende afdeling oncologie. Maar nu met tranen van geluk. Er zit een baby in mijn buik mét een hartslag. Tegen alle medische verwachtingen in. Het lijkt in Nederland nog nooit voorgekomen en dat brengt veel vragen met zich mee. Hoe gaat mijn lichaam reageren? Heeft het überhaupt een kans van slagen? Kunnen we dit wel voortzetten of moeten we het afbreken?

Het antwoord op de laatste vraag wist ik meteen. Deze baby is zo gewenst, al is er een mini kans dan nog ga ik er alles aan doen deze baby de beste kans te geven. We zijn ondertussen een aantal weken en heel wat afspraken verder. Een verklaring is er niet dus we houden het op een wonder. Ons wonder. Dat het spannend is en blijft mag duidelijk zijn. We kunnen alle kaarsjes en schietgebedjes gebruiken. 11 weken onderweg met baby B. Onze wens die ondanks alles uit lijkt te komen. Op naar oktober 25.