1 dag geleden
De bewogen maanden
De genade klap was daar..
En toen was hij er.. de burn-out. Man, wat heb ik hier hard tegen gevochten. Het sluimerde al lange tijd op de achtergrond, maar ik liet het niet gebeuren. Want je bent een machine. Je bent een moeder. Je kinderen gaan door. Het leven gaat door. Niet piepen, doorgaan!
Tot mijn lijf besloot echt even voor mij op de rem te trappen. En hard ook. Migraine aanvallen die dagenlang duurde. Heupen die compleet op slot schieten. Geen energie, geen fut, geen plezier.
Om mij heen was er aan het begin onbegrip. Het is iets wat mensen niet kennen, het is iets wat mensen moeten ervaren om het ECHT te kunnen begrijpen. Op den duur zag mijn omgeving dat het echt niet goed ging. Ik stelde mij niet aan. Het was echt even klaar. Een relatie die kapot ging, op een niet zo mooie manier. Kinderen met beide een gebruiksaanwijzing. Het zorgde voor weinig verwerkingstijd.
Ik ben in een noodgang gaan zoeken naar hulp. Ik kreeg een hele fijne psycholoog. En aan het begin veel begrip vanuit mijn werkgever. Juist hierom wilde ik alles op alles zetten om zo snel mogelijk toch wel weer wat te kunnen doen. Na een vrij snelle 2 maanden besloot ik langzaam op te bouwen. Ik wilde koste wat het kost mijn werk ervan overtuigen dat ik echt niet zomaar opgeef en deze baan echt wilde houden. Ik hechtte zoveel waarde aan deze werkplek, de collega's, het werk zelf.
Helaas kwam in januari de genade klap. Geen contract verlenging. Geen reden erbij, gewoon geen verlenging. Voor een moment voelde ik de wereld weer even instorten. Hoe moet ik dit doen? Hoe kan dit? Het ging toch goed? Ik kreeg toch complimenten over mijn werk en herstel? Hoe gaat dit nu verder? HELP!
Hier was de terugval. Na 2 maanden re-integreren was toch iets te enthousiast. En voor wat? Het werd, zo voelt het nu, toch niet gewaardeerd door de werkgever.
Inmiddels is mijn contract afgelopen. Ik ben nu overgedragen aan de ziektewet, en ik word begeleid naar herstel. Stap voor stap.
Ik geniet van de tijd die ik nu krijg op de herstellen. Zo zie ik dat. Ik krijg dit. Dit is een cadeautje. Dit is iets wat het universum mij nu geeft, omdat dit is wat ik nodig heb. Ik wandel elke dag minimaal 1,5 a 2 uur. Ik neem ontspannende momentjes thuis wanneer de kinderen op school zijn. Ik schrijf en doe veel oefeningen in Mindfullness. En ondertussen, geniet ik zo enorm van mijn prachtige, mooie, lieve, slimme, zorgzame kinderen.
We komen er wel. But all good things take time. En die tijd, die is er.
J.A
Wat jammer dat je niet een hele fijne reactie hebt gekregen. Dat was absoluut niet nodig of helpend. Ik hoop dat deze tijd je goed doet om jezelf te hervinden en te werken aan herstel! Zet hem op!
Pannie
Keep on dreaming schat
BoyAndGirlMomCarmen
Ik droom heerlijk verder van een rustig herstel, om mezelf daarna weer in het werkende leven te kunnen gooien, zoals ik altijd al heb gedaan 😊💪🏼 Gelukkig is de ziektewet er om mensen die het nodig hebben te helpen. En in plaats van zielig in een hoekje zitten, omarm ik wat er op mijn pad komt, leer ik er mijn lessen uit en word ik er 100% sterker van. Ik kan gelukkig nog altijd met trots in de spiegel kijken. 😁
Pannie
Het Universum geeft jou geen kadootje hoor, dit wordt mede mogelijk gemaakt door belasting betalend Nederland. #kostenvanscheidenwordendoordemaatschappijbetaald
BoyAndGirlMomCarmen
Gelukkig betaal ik dan zelf ook genoeg belasting, dan heb ik daar zelf aan bijgedragen 😊
Anoniem
Weer zo'n toetsenbordheld. Als er 1 iemand is die altijd keihard werkt is het Carmen. En met wat Carmen de afgelopen jaren heeft meegemaakt was het wachten op een burnout. FYI, een burnout krijgen mensen als ze te lang sterk willen zijn en door willen gaan ;) Ik betaal graag wat extra belasting voor jou zodat je je relativeringsvermogen wat kan opkrikken, zielig mens🤮 You go Carm!💪🏼