4 dagen geleden
"Borstvoeding lukte niet en ik voelde me meteen een slechte moeder"
Ingezonden verhaal
"Ik had me echt voorbereid. Ik was niet iemand die zomaar in het moederschap dook zonder na te denken. Ik had gelezen, voorlichtingsavonden gevolgd, video’s gekeken van andere moeders die vertelden hoe bijzonder het eerste moment van borstvoeding was. Intiem, natuurlijk, iets tussen moeder en kind dat niemand anders kon begrijpen. Ik had het me zó anders voorgesteld.
De bevalling was pittig, maar hij lag daar uiteindelijk op mijn borst. Warm, kwetsbaar, perfect. Ik wachtte op het moment waarop hij vanzelf zou zoeken, zou happen. Maar hij deed het niet. De verloskundige hielp. Nog een keer. En nog een keer. Zijn mondje zocht wel, maar hij vond niets. Er gebeurde niets.
Ik lachte wat ongemakkelijk. Misschien had hij gewoon nog geen honger. Misschien had hij tijd nodig. Maar diep vanbinnen voelde ik het al: dit ging niet vanzelf komen.
De dagen die volgden waren een uitputtingsslag. Elke voeding begon met een worsteling. Ik probeerde verschillende houdingen, ik volgde elk advies dat ik kreeg op. Leg hem eerst huid-op-huid. Laat hem zoeken. Houd je borst anders vast. Kalmeer eerst.
Ik voelde me allesbehalve kalm.
Mijn tepels deden pijn. De spanning in mijn borsten werd elke dag ondraaglijker. Ik kolfde, telkens weer, in de hoop dat de melkstroom op gang kwam, of dat ik tenminste iets had om hem te geven. Soms kwam er iets, een paar druppels, en voelde ik even hoop. Maar dat was van korte duur. Hij dronk niet genoeg. Hij huilde veel. En ik huilde met hem mee.
Er zat zo’n diep verdriet onder dat ik zelf niet goed kon plaatsen. Het was niet alleen de vermoeidheid, of de frustratie. Het voelde als falen op het meest basale niveau. Alsof ik niet kon doen wat elke moeder zou moeten kunnen: voeden. Troosten. Verzorgen.
Iedereen zei dat het oké was. Dat flesvoeding ook prima was. Maar in mijn hoofd bleven de beelden hangen van moeders die met zachte ogen en een ontspannen baby aan de borst zaten. Ik voelde me buitengesloten uit iets wat zogenaamd zo bijzonder was. Alsof ik niet voldeed.
Op een avond zat ik op de bank met hem in mijn armen. Hij huilde weer. Ik had al gekolfd, geprobeerd aan te leggen, alles wat ik nog in me had gegeven. Toen ik hem uiteindelijk een fles gaf, dronk hij gulzig. En in plaats van opluchting, voelde ik schaamte. Alsof ik hem iets gaf dat niet goed genoeg was. Alsof ik had opgegeven.
Wat niemand echt vertelde, is hoe eenzaamheid voelt als je denkt dat je het als moeder niet goed doet. Hoe leeg de dagen zijn als je constant twijfelt aan jezelf, aan je lijf, aan je rol. Alles in mij was gericht op hem, maar ik voelde me elke dag verder van mezelf afglijden.
Pas weken later, toen de ergste mist begon op te trekken, durfde ik het echt hardop te zeggen: borstvoeding lukte niet, en dat is niet mijn schuld. Maar die zin zeggen, geloven… dat was een proces.
Want ergens in mij blijft nog steeds een stukje dat fluistert dat ik had moeten volhouden. Dat ik iets gemist heb. Dat ik hem iets heb ontnomen.
Toch zie ik hem nu groeien, lachen, gezond zijn. Hij kijkt me aan met ogen die alleen maar liefde kennen. Hij weet niet dat ik ooit twijfelde aan mezelf. Hij weet alleen dat ik er ben. Altijd. Met fles of zonder fles.
En misschien is dat genoeg. Misschien was het dat altijd al."
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
