Na de diagnose zwangerschapscholestase met 33 weken moest ik dus 2x per week naar het ziekenhuis op controle. Bloedprikken voor de waarden van galzure zouten want die moesten dalen met die medicatie en CTG als controle voor de baby. Deze weken heb ik als zeer stressvol ervaren, de ene keer was de ctg na 30min niet goed genoeg en tijdens het paasweekend voelde ik haar veel minder wat betekende ipv gezellig aan de paasbrunch gezellig iedere dag aan de ctg. Het onzekere van wat als en wanneer gaan ze ingrijpen vond ik zwaar. Gelukkig daalden de waarden wel iets met de medicatie, maar toen kwam daar het verlossende telefoontje op woensdagmiddag. 'Ze zijn weer gestegen dus je mag morgenochtend om 7uur bellen of er plek is voor je om in te leiden, want ik zet je op de planning'. 

Het leed dat zwangerschapskwaaltjes heet gaat verder in deze blog. Want naast misselijkheid, kramp, gevoelige tepels, moe, kwam er toen jeuk. Ik dacht natuurlijk ook van oh dit is zwangerschapsjeuk en hoort erbij. Maar nadat ik nachten wakker lag om te krabben en ik van gekkigheid niet meer wist waar ik het moest zoeken van de jeuk. 's Nachts onder de koude douche, krabben met een vork onder mijn voeten, vette crème smeren en talkpoeder. Ook hier is het weer you name it en ik heb het geprobeerd. Dus op mijn volgende controle toch maar even aangekaart bij de verloskundige. Zij heeft me direct doorgestuurd naar het ziekenhuis om bloed te prikken en voor een CTG. Dat was toch wel even schrikken, want het is toch maar jeuk. 

Ook ik moet er flink aan geloven aan die ellendige kwaaltjes. Die verschrikkelijke misselijkheid gaat maar niet over terwijl ik die magische 12 weken toch al ben gepasseerd. Ik heb er ondertussen een hard hoofd in dat het ooit nog overgaat en ik ben redelijk moedeloos. Waar blijft mijn roze wolk? 

De lange weken wachten zijn voorbij, met klotsende oksels lopen we naar binnen. Daar gaan we dan, zou het hartje kloppen? Of gooit die medicatie nog roet in het eten? Eerst nog een lang intake gesprek voordat we gaan kijken, ik klap zowat uit elkaar van spanning! Met de gewone echo op mijn buik ziet ze niets, oh nee he denk ik, maar ze stelt me al snel gerust dat dat heel goed kan zo vroeg in een zwangerschap. Dus ze gaat een inwendige echo maken en daar zie ik een kloppend grijs vlekje. Wat een opluchting je doet het!! Tranen springen in mijn ogen, al de spanning komt eruit. Wat ben ik gelukkig, eindelijk kan ik blij zijn. 

Het is zaterdag en de test is dan eindelijk een keer positief! Klein probleempje aangezien het nu niet kon/mocht door medicatie die mijn hormonen resetten en een menstruatie gaan veroorzaken!! Dus de onzekerheid overheerst de blijdschap want gaat dit wel goed aflopen?

Na bijna een jaar oefenen is dan daar eindelijk de uitblijvende menstruatie... zou het dan zo zijn? Ik voel me wel zwanger maar ja dat is niet de eerste keer (fijn die hormonen). Ik ben nu 2 dagen overtijd maar met mijn onregelmatige cyclus zegt dat niets. 

We gaan ervoor... de kogel is door de welbekende kerk! Een spannende periode gaat nu beginnen want gaat het lukken en hoe lang zou het duren??