Zaterdag 26 juni

Ik heb moeite met een soort verdriet dat ik voel. Ik ben jaloers op de zwangere buiken die ik zie. Ik mis mijn buik enorm. Hoewel ik me de laatste weken van mijn zwangerschap liever onder een steen verschool. Ik kon mijn weerspiegeling in winkeletalages niet verdragen. Wat een enorm mens was ik geworden. Daar herkende ik mezelf helemaal niet in. Voelde me ontzettend aangekeken als ik over straat liep, want het blijft voor veel mensen toch ook iets magisch of misschien verbazingwekkend om een zwangere vrouw te zien. En natuurlijk is het magisch, maar ik hield het graag bij mezelf.