Een ode aan mijn buik, want ineens ben je er niet meer

Ik heb moeite met een soort verdriet dat ik voel. Ik ben jaloers op de zwangere buiken die ik zie. Ik mis mijn buik enorm. Hoewel ik me de laatste weken van mijn zwangerschap liever onder een steen verschool. Ik kon mijn weerspiegeling in winkeletalages niet verdragen. Wat een enorm mens was ik geworden. Daar herkende ik mezelf helemaal niet in. Voelde me ontzettend aangekeken als ik over straat liep, want het blijft voor veel mensen toch ook iets magisch of misschien verbazingwekkend om een zwangere vrouw te zien. En natuurlijk is het magisch, maar ik hield het graag bij mezelf.

Ook voor kinderen was ik een ware attractie. Het mysterie van die steeds groter wordende buik en dat daar een baby in zit zorgt direct voor oneindige gespreksstof bij kinderen. Graag willen ze allemaal met je delen dat hun moeder ook een kindje verwacht. Ze krijgen bijna een broertje of zusje of mama is onlangs ook bevallen van een baby. Ontzettend leuk, lief en schattig. Maar ik kon het niet helpen, ik voelde dat mijn buik een soort ongevraagd uithangbord was geworden. Waar iedereen iets over mocht zeggen, vinden of vragen.

Ondanks dat ik die buik op dat soort momenten eigenlijk helemaal niet wilde hebben, mis ik hem zo erg. Ik ben namelijk ook zo trots op die buik. Die mijn baby zo goed heeft beschermd. Die maar groeide en groeide en groeide. Die voor een connectie zorgde op zo’n intens niveau, niet te omschrijven. Die de eerste fladders, bubbels en trappeltjes van een wezentje zo goed kon laten voelen. Die de steeds sterkere bewegingen zo goed kon opvangen en het op de een of andere manier toch zo liefdevol aan mij kon overbrengen.

En 9 maanden lang groei je langzaam maar gestaag door, tot dat je zo’n enorm mens bent. Met een mini mens in je. Waarmee je contact kan maken. Waarmee ik kon praten, gevoelens kon delen en mij zo enorm verbonden voelde. Mijn mooie, grote, lieve buik zorgde daar allemaal voor.

Van de een op de andere dag (buiten een intense waarschuwing van helse pijnen), zonder voorbereiding was hij leeg. Zacht, hol en een beetje flubberig. Maar zo ontzettend leeg. Waar mijn buik negen maanden over heeft gedaan om te groeien, was hij binnen 5 dagen weer zoals hij moest zijn. Nouja, mijn baarmoeder zat toen in ieder geval weer op de plek waar hij hoort te zitten.

Dus waar ik negen maanden mezelf heb zien veranderen. Me op een ander soort level bevond met die intense extra spirituele connectie die er ontstond, was ik na 5 dagen, of eigenlijk na 11,5 uur weer terug op aarde. Geen tijd om te wennen, voor te bereiden of terug te groeien naar mezelf of een nieuwe zelf. Nee, je gaat vól in de overlevingsstand om jouw baby in leven te houden, zoals je buik dat de afgelopen 9 maanden heeft gedaan.

Nu ben ik 3 maanden verder. Alweer 3 maanden leeg en ik heb verdriet dat ik niet bewust afscheid heb kunnen nemen van mijn buik. Van dat huis dat zo’n ongelofelijke prestatie heeft geleverd. Ik heb hem niet goed genoeg kunnen bedanken of vaarwel kunnen zeggen en op de een of andere manier zorgt dat voor tranen in mijn ogen.

Want ineens ben ik weer alleen. En natuurlijk ben ik niet alleen, want het mooiste wonder is er nu in levenden lijve. Maar toch mis ik hem, in mijn buik. Voor altijd bij mij, samen, waar ik ook ga.

Dus bij deze, mijn lieve zachte, nog een beetje flubberige, maar vooral zachte, mooie buik. Dankjewel voor wat je hebt gedaan en wat je mij hebt laten meemaken, hebt laten voelen.

Ik zou willen dat ik er nog bewuster van genoten had, want ik mis je. Ik hoop dat je ooit nog weer terug komt en beloof je dat ik dan, hoe groot je ook wordt, met zo veel meer trots naar je weerspiegeling zal kijken.