De geboorte van onze liefste zoon Reza

Zaterdag 26 juni

+/- 11:00

Ik was het zat. Ik was 40+4 weken zwanger en jij zat volgens mij nog wel lekker. Maar omdat ik ineens haast voelde omdat ik absoluut niet ingeleid wilde worden, moest ik voor mijn gevoel toch wat uit de kast halen.

Het zou een warme dag worden en ik had het idee om je eruit te wandelen. Buiten wandelen was dan misschien niet zo’n fijne optie. Bij elke stap die ik de afgelopen dagen zette brak het zweet me al uit. Dus waar konden we binnen wandelen?

Het enige wat er in me op kwam was de Makro. Of all places…

Maar goed, daar gingen we dan. Ik had het plan om elk wandelpad heel zorgvuldig langs te gaan. Eenmaal binnen viel het toch wat tegen. Ik had die winkel veel groter ingeschat…

Ik denk dat we het er een half uur tot maximaal 45 minuten hebben volgehouden. Namen als souvenir ook nog een watermeloen mee. Waar ik onderhand zelf ook aardig op leek.

+/- 12:00

Toen kreeg je vader erge buikpijn en zijn we weer even naar huis gegaan. Daar gewacht totdat de pijn weg ging. We reden eerst naar de Starbucks om een koffie te halen. Ik wilde liever iets verfrissends, het werd al flink warm buiten. Voor mijn gevoel had ik nog niet voldoende gewandeld en het was nog vroeg op de dag. Dan toch maar buiten wandelen? We besloten om in een nieuwe wijk een rondje te doen, we waren hier nog niet eerder geweest.

Tijdens het lopen, of waggelen, fantaseerden we of dit een wijk zou zijn waar we later zouden willen wonen met ons toekomstige gezin. Het was heel benauwd en de jurk die ik aanhad van je tante Emma was niet luchtig genoeg voor mijn zwangere lijf.

+/- 14:00

Na een rondje te hebben gelopen in de wijk waar we toch niet graag wilden wonen, maar waar wel hele mooie huizen stonden besloten we nog door een andere wijk te rijden. Redelijk vlak bij jouw toekomstige kinderdagverblijf, parkeerden we de auto en liepen we daar een volgende ronde. Hier voelden we ons al veel meer thuis. Niet per se ‘luxe’ huizen, maar wel veel groen en het voelde er knus en kindvriendelijk aan. Hier zagen we ons wel wonen met jou, terwijl we op dat moment nog niet wisten dat je snel zou komen.

+/- 16:00

Ondertussen was het zo einde middag en we hadden flink wat gewandeld. Je vader had pijn in z’n voet en ik kreeg last van mijn bekken. Tijd om naar huis te gaan.

We verwachtten niet dat de bevalling snel zou beginnen, dus besloten we om Mac (why?) te halen. Ondertussen keken we naar Het Blok Australia.

+/- 20:00

Ik voelde me m’n hele verlof vooral erg fijn in de slaapkamer. Daar was het koel, een fijn bed en een fijne sfeer. Die avond hebben we op bed gelegen. Papa zat op zijn laptop/telefoon en ik keek The Kardashians op de iPad. Ik viel in slaap en werd plots wakker rond 23:50 omdat ik water voelde tussen mijn benen. Ik stond direct op zodat het niet op het bed zou lekken (er lag geen matje op het matras), maar had wel handdoeken op de grond gelegd voor het geval dat.

Ik had al eerder last van vochtverlies en wist niet precies of het echt mijn vliezen waren of niet. Ik had wel een vermoeden dat de bevalling zou gaan beginnen en ging op de yogabal. Ik had daar een matje op gelegd en maar goed ook, want ik voelde dat ik een hele plas vruchtwater verloor.

+/- 00:00 27 juni 2021

Toen wisten we het wel, de bevalling was begonnen!

Je vader en ik waren op dat moment direct weer wakker en ik voelde me zenuwachtig en opgelucht dat je eindelijk zou komen. Daarnaast ging ik ook direct in de ‘controle-stand’ omdat ik alles klaar wilde maken zodat ik mijn droombevalling zou krijgen.

Ik voelde al snel dat er weeën kwamen en we begonnen deze te timen. Tussendoor maakte papa de cameraspullen klaar en begon ik overal kaarsjes neer te zetten om aan te steken voor het moment dat ik ‘echt’ aan het bevallen was. Ik voelde dat ik graag in de slaapkamer wilde blijven en daar moest het dan ook fijn aanvoelen.

Ik had je vader z’n oordopjes in, zodat ik ondertussen naar de liedjes kon luisteren die ik zorgvuldig de weken daarvoor had verzameld en naar had geluisterd. De liedjes waarop ik zou gaan bevallen en die mij een fijn en rustig gevoel gaven.

Voor mijn gevoel werden de weeën al vrij vlot een stuk sterker en voelde dat hangend over de yogabal erg fijn was om ze weg te ademen. Ik voelde me sterk en zeker en had de weeën goed onder controle. Ik voelde me veilig met je vader en we hielden goed bij hoe vaak ze kwamen en hoelang ze duurden. Papa probeerde tussendoor van alles klaar te maken, maar al snel kwamen ze om de 3 à 4 minuten. Elke keer als ik er een aan voelde komen wilde ik graag dat hij bij me was. Ik wist niet precies wat hij moest doen, zolang hij er maar zou zijn. Soms vond ik ze redelijk lang duren en dat klopte ook. Soms duurde de weeën wel 1,5 of 2 minuten en zat er maar weinig tijd tussen. Toch was er rust en vond ik het tot nu toe helemaal niet eng of vervelend.

04:00

De tijd vloog voorbij. Al leek het alsof de nacht pas was begonnen en dat het lang zou duren, was het al snel 4 uur later. De gedachte dat het over 1,5 uur alweer licht zou worden vond ik een fijn idee. Om 4 uur kwamen de weeën om de 3 minuten en duurden ze minstens 1 minuut, maar vaak ook langer. Tijd om de verloskundige te bellen.

Je vader belde haar op en ze zou zich rustig aankleden en naar ons toekomen. Ik wilde graag weten wie er zou komen van de praktijk. Hij wist het niet meer zeker, dus moesten we wachten totdat ze bij ons zou arriveren.

De deurbel ging en ondertussen lag ik nog steeds op de yogabal de weeën op te vangen. Ik had veel pijn in mijn knieën omdat ik uren in dezelfde houding had gezeten, maar dit voelde voor mij het meest fijn.

04:30

Precies degene waar ik de minste klik mee voelde stapte binnen. Voor een paar seconden baalde ik hier enorm van, maar de weeën herinnerde mij eraan dat ik iets veel belangrijkers te doen had en ik zette mij er overheen.

Ik vond het lastig om in mijn bubbel te blijven, waar ik de afgelopen 4 uur wel heel fijn in had gezeten. Onze verloskundige had veel vragen en voor mijn gevoel haalde ze me uit m’n concentratie. Tussen de weeën door praatten we veel en ik merkte dat ik dat helemaal niet fijn vond.

Ik moest er weer terug in, maar wist niet precies hoe. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen je papa zei dat ik vond dat er te veel gepraat werd en probeerde weer zo veel mogelijk in mezelf te keren. Ondertussen stond ik ook voor de keuze of ik getoucheerd wilde worden. Aan de ene kant was ik erg benieuwd hoe ver ik al was, maar was bang voor de teleurstelling.

05:00

Na ongeveer 45 minuten heb ik dan toch gevraagd aan de verloskundige of ze wilde controleren hoe ver ik was. Ik had zo’n 3 à 4 centimeter ontsluiting. Ik was daar best positief over. Dat betekende dat ik al bijna op de helft was. En daarnaast gaf ze aan dat ze aan me kon zien en horen dat de weeën sterker werden en dat het zo maar best snel zou kunnen verlopen.

Mijn knieën konden niet meer en ondertussen werd het bad al volgelopen. Het was tijd om te proberen hoe het water aan zou voelen. Ik ging in bad zitten met het idee dat dit heel erg zou verlichten. Maar eigenlijk vond ik dat best tegenvallen. Het bad was warm, misschien iets te warm. Dat moest voor jou. 37 graden, poe….

De weeën bleven vrij snel achter elkaar komen en wist ook in het bad geen houding te vinden. Ik vond ze erg pijnlijk en kreeg ook echt weer die persdrang. Het was wel erg fijn om me schrap te zetten aan de hendels van het bad. Maar het wilde niet echt lukken om er ook beweging in te krijgen. Het was ook maar de vraag of de persdrang die ik voelde ook het ‘echte’ werk zouden zijn.

07:00

Dan maar weer uit het bad en op de bal. Ondertussen was het tijd om de kraamzorg te bellen. Dit moment kan ik me niet meer zo goed herinneren. Ik weet dat ik nog een paar keer van plek ben veranderd, maar zou het niet precies meer weten. Ik had het vooral zwaar want de weeën bleven maar komen en had weinig momenten om daarvan bij te komen. De verloskundige had het vermoeden dat je als sterrenkijker lag omdat ik al zo vroeg persdrang kreeg. Na een controle zat ik op ongeveer 8 centimeter en inderdaad, je lag gezellig met je gezicht naar boven. Vandaar… Het vervelende was, dat ik voorlopig niet mocht toegeven en alle drang weg moest puffen. Verschrikkelijk.

+/- 09:00

Toen ben ik uiteindelijk weer van het bad naar de wc verplaatst. Daar maar proberen, want ik mocht eindelijk echt gaan persen. Ik gebruikte de wastafel om me aan vast te houden en was soms zelfs bang dat ik deze door die ongelofelijke kracht die vrijkwam van de muur af zou rukken. Onmogelijk natuurlijk... maar zo voelde het in ieder geval. Ook kan ik me nog herinneren dat ik me bewust werd van de geluiden die ik maakte. Het toilet is een vrij gehorige plek m.b.t. de boven- en onderburen. Wij horen hen altijd doortrekken en ik vroeg me af wat ze wel niet zouden denken als ze mij zo zouden horen… kreunen? Grommen?.. Anderzijds kon ik er ook absoluut niet mee stoppen. Dit geluid moest ik maken tijdens elke wee die voorbijkwam, zonder had ik het niet aangekund.

09:15

Maar ook toen had ik niet het gevoel dat je zakte. Toch maar even op of rondom het bed proberen? De verloskundige had weer een vermoeden, deze keer dat je niet goed lag of misschien wel ergens bleef haken. Zij wilde dan ook controleren tijdens een perswee of dat het geval was. Dat was een vreselijke pijn, waar zij een deel van m’n baarmoedermond voorbij jouw hoofdje masseerde moest ik weer m’n kracht op alles zetten om je eruit te krijgen.

10:00

Uiteindelijk lukte het en begon er wat verandering te komen. Millimeterwerk, zoals de kraamzorg zei, wat ik niet heel bemoedigend vond… maar er zat beweging in. Uiteindelijk heb ik een tijdje, wat voor mij een eeuwigheid duurde, staand tegen het bed aan geperst. Je vader heeft ook nog gekeken en zag jouw hoofdje bij de piek van wee tevoorschijn komen. Maar helaas verdween je weer zodra de wee voorbij was. De persweeën waren ook erg kort en ik moest volle bak met mijn eigen kracht doorduwen. Dat voelde ook niet echt effectief, maar was ondertussen zo wanhopig om je eruit te krijgen.

Maar je zakte en het eind was in zicht, al was ik compleet uitgeput en wist ik niet meer waar ik de laatste energie vandaan moest halen. ‘Ik kan niet meer’ dat was het enige wat ik bleef zeggen. Voor mij voelde het alsof je nooit zou komen en kon ik niet begrijpen waarom we niet al naar het ziekenhuis zouden gaan. Die ruggenprik leek ineens erg aantrekkelijk. Ondanks dat ik die natuurlijk helemaal niet meer had kunnen krijgen, je was er immers al bijna. Alleen wilde niemand zeggen hoelang het nog zou duren of hoe vaak ik nog zo’n vreselijke wee zou moeten doorstaan.

10:10

Uiteindelijk zei de verloskundige dat als ik graag in bad zou willen bevallen, ik nu in bad moest gaan zitten. Dus tussen de weeën door, die tijdens het persen juist lang op zich lieten wachten, stapte ik weer het bad in. Daar kwamen ze weer, maar ik had nu elke keer best wat tijd tussen de weeën. Vervelend vond ik dat, omdat ik graag door wilde pakken.

Uiteindelijk werd het me duidelijk dat je echt laag zat, want ik voelde ineens een intens brandend gevoel. Je hoofdje stond nog niet, maar ik werd bang om door te duwen. Het voelde eigenlijk alsof ik helemaal uit elkaar zou klappen… scheuren… hels. ‘Daar moest ik doorheen’ volgens haar. Daar moet je doorheen persen… doe jij het eens, dacht ik nog.

10:20

Ik vroeg of ik je hoofdje al zou kunnen voelen tussen mijn benen en bracht mijn hand naar beneden. Daar voelde ik je hoofde, gerimpeld en al omdat je natuurlijk nog in mij zat, maar het gaf mij ineens zo veel energie om jou zo voor het eerst te voelen. De eerstvolgende wee gaf ik al mijn kracht, want ik wilde je in mijn armen hebben. Zo werd je hoofdje geboren, in 1 keer. Ik had niet voldoende drang en kracht om de rest van je lijfje te laten volgen, dus wachtte ik geduldig (denk ik?) af tot de volgende en ik wist dat je nu zou komen. Ik gaf het allerlaatste beetje energie dat ik nog had en daar kwam je. Ik voelde je lijfje uit mijn buik verdwijnen en de verloskundige pakte je aan, omdat je nog bleef hangen met je heupjes. Flinke kerel. ;)

10:23

Ik was totaal verbijsterd en versteend en werd op de een of andere manier omgedraaid om je aan te pakken, want ik zat nog op m’n knieën. Daar was je dan, lieve baby. Op dat moment nog niet eens wetende wat je was, wie je nu bent. Het enige wat ik kon denken was, ‘ik heb je nu bij me en ik laat je nooit meer los’.

Ik keek je papa aan en met tranen in zijn ogen keek hij naar jou, naar ons en wat we hadden gedaan. Dat je er eindelijk was. Het moment was daar, dat ik moest weten of je een jongen of een meisje was en vroeg aan Thiemen of ik mocht kijken. Hij knikte en snel genoeg zag ik het. ‘Je hebt een zoon!’. Het is een jongen. Je bent een jongen, mijn jongen, wat ik onbewust toch eigenlijk wel wist. Reza, je bent geboren.

Daar ben je dan, met je oogjes opgezwollen die mij aankijken. Ik heb toen allerlei lieve woorden tegen je gefluisterd, maar wat precies weet ik niet meer.

Ondertussen probeerde ik het ongelofelijk brandende gevoel te negeren, dat vond ik wel moeilijk ondanks dat ik zo opgelucht was dat je eindelijk was geboren. Want je was behoorlijk en dat heb je laten voelen.

De placenta kwam niet meteen en in het water leek het alsof ik veel bloed verloor. Dus het was nodig om naar het bed te verplaatsen. Met jou in mijn armen, wat voelde je zwaar toen ik je uit het water haalde, en aan een vrij korte navelstreng tussen mijn benen klom ik met alle hulp uit het bevalbad en is het ons gelukt om op het bed te komen. En laten we duidelijk zijn, dat was alsof ik een berg moest beklimmen met die klossen.

Uiteindelijk is de placenta geboren en hebben we deze met een ‘halve lotus’ laten uitkloppen en een uur lang aan je vast gelaten. Toen de navelstreng volledig wit was, heeft je vader hem doorgeknipt. Het eerste uur waren we met z’n drieën en ik kan me er eigenlijk weinig meer van herinneren. Het ging als een roes voorbij, nog verbijsterd van de prestatie die ik kort daarvoor had geleverd. Ik was en ben zo ontzettend trots op mezelf. Ik heb het helemaal zelf gedaan. Samen met jou. 

p.s. op het instagramaccount: Wonderstof heb ik mijn verhaal ook gedeeld.