Afgelopen vrijdag was het zo ver... het uitslaggesprek van de vele en nare onderzoeken die mijn dochtertje de afgelopen maanden heeft moeten ondergaan om te beoordelen hoe het verder moet met haar epilepsie. Epilepsie die niet onder controle te krijgen is.

In eerste instantie was ik het, die wilde scheiden. Na de zoveelste leugen was ik zo op dat ik niks meer kon dan opgeven. Jij stelde voor om in therapie te gaan, ik riep dat je zelf maar hulp moest zoeken omdat jij het was die alles steeds verpestte. Na een week of misschien twee kwam ik hierop terug, ik was voor het eerst sinds lange tijd weer aan het werk (voor een baas) en had nieuwe inzichten gekregen door even uit onze situatie te zijn, ik wilde toch in therapie. Maar nu was jij het die dit niet zag zitten. Je had je er al bij neergelegd dat we uit elkaar gingen en het leek je het beste zo. Woedend was ik, ik voelde me afgewezen en bedrogen, je kon het toch niet zomaar opgeven? En de kinderen dan? En bovenal jouw relatie met onze medewerkster, wat nog geen relatie was maar overduidelijk wel begon te worden.... Ze is jonger dan ik, slanker, meer easy-going, ik voelde me als bij het oud-vuil gegooid. Een aantal weken gingen voorbij en steeds duidelijker werd dat er geen weg terug meer was, we gingen scheiden. We sliepen apart maar woonde nog samen, ik druk op zoek naar een baan en een nieuwe woning. Een aantal maanden gingen voorbij en we hadden veel goede gesprekken, de eerste woede was inmiddels vervolgen en met de afname van mijn emoties kon ik beter rationeel naar onze relatie en het verloop hiervan kijken. Wat we beiden duidelijk zagen zijn alle gebeurtenissen die buiten onze macht om zoveel druk op ons gelegd hebben en bijna alle tijd van onze relatie in beslag genomen hebben, we hebben de afgelopen vijf jaar meer overleefd dan wat anders. Wat ik ook zag is mijn rol in het verliezen van de liefde tussen ons. In tegenstelling tot wat ik gedurende onze relatie steeds geloofd heb zie ik nu dat ook ik verkeerde keuzes gemaakt heb en je niet altijd juist behandeld heb. We hebben het hier over gehad en ik ben blij dat we, nu de druk van de verwachtingen binnen onze liefdesrelatie eraf is, wel goed kunnen praten over deze zaken. De maanden die we samen doorgebracht hebben nadat het besluit genomen was te gaan scheiden zijn voor mij bijzonder waardevol geweest om zowel zaken af te sluiten als mijn zelfinzicht te ontwikkelen.