Voor de eerste keer samen zonder samen te zijn.

In eerste instantie was ik het, die wilde scheiden. Na de zoveelste leugen was ik zo op dat ik niks meer kon dan opgeven. Jij stelde voor om in therapie te gaan, ik riep dat je zelf maar hulp moest zoeken omdat jij het was die alles steeds verpestte. Na een week of misschien twee kwam ik hierop terug, ik was voor het eerst sinds lange tijd weer aan het werk (voor een baas) en had nieuwe inzichten gekregen door even uit onze situatie te zijn, ik wilde toch in therapie. Maar nu was jij het die dit niet zag zitten. Je had je er al bij neergelegd dat we uit elkaar gingen en het leek je het beste zo. Woedend was ik, ik voelde me afgewezen en bedrogen, je kon het toch niet zomaar opgeven? En de kinderen dan? En bovenal jouw relatie met onze medewerkster, wat nog geen relatie was maar overduidelijk wel begon te worden.... Ze is jonger dan ik, slanker, meer easy-going, ik voelde me als bij het oud-vuil gegooid. Een aantal weken gingen voorbij en steeds duidelijker werd dat er geen weg terug meer was, we gingen scheiden. We sliepen apart maar woonde nog samen, ik druk op zoek naar een baan en een nieuwe woning. Een aantal maanden gingen voorbij en we hadden veel goede gesprekken, de eerste woede was inmiddels vervolgen en met de afname van mijn emoties kon ik beter rationeel naar onze relatie en het verloop hiervan kijken. Wat we beiden duidelijk zagen zijn alle gebeurtenissen die buiten onze macht om zoveel druk op ons gelegd hebben en bijna alle tijd van onze relatie in beslag genomen hebben, we hebben de afgelopen vijf jaar meer overleefd dan wat anders. Wat ik ook zag is mijn rol in het verliezen van de liefde tussen ons. In tegenstelling tot wat ik gedurende onze relatie steeds geloofd heb zie ik nu dat ook ik verkeerde keuzes gemaakt heb en je niet altijd juist behandeld heb. We hebben het hier over gehad en ik ben blij dat we, nu de druk van de verwachtingen binnen onze liefdesrelatie eraf is, wel goed kunnen praten over deze zaken. De maanden die we samen doorgebracht hebben nadat het besluit genomen was te gaan scheiden zijn voor mij bijzonder waardevol geweest om zowel zaken af te sluiten als mijn zelfinzicht te ontwikkelen. 

Inmiddels woon ik een aantal weken bij mijn ouders, en dat is prima zo. Deze rust hadden we beiden nodig en de tijd die het nog duurt voordat ik met de kinderen in ons nieuwe huis kan was te lang. Ik voel me goed hier en merk op dat onze situatie mij meer stress bezorgde dan ik in de gaten gehad had. Ook voor jou is de ruimte goed, je bent weer actiever in het ontwikkelen van onze onderneming, die nu van jou is, en pakt zaken op die lang zijn blijven liggen. En dan jouw relatie met onze medewerkster, een lieve jonge vrouw die in het afgelopen jaar ook mijn vriendin is geworden. Ook hiervoor is nu ruimte, letterlijk en figuurlijk. Want hoeveel pijn het me ook heeft gedaan te zien dat er wat tussen jullie groeide zie ik nu ook dat jullie goed voor elkaar zullen zijn en goed voor onze kinderen. Daarnaast weiger ik het in de zielepietenrol te gaan zitten en zie ik ook dat de situatie mij goed doet, immers heb ik inmiddels werk wat ik graag doe, verhuis ik binnenkort naar een prachtig huisje en heb ik de ruimte mijn leven weer in te gaan richten zoals ik het graag wil. En ik ben jou dankbaar lieve ex, voor alles wat we mee hebben mogen maken en alles wat onze relatie mij gegeven geeft, de mooie momenten maar vooral ook de vele lessen. En bovenal voor onze twee prachtige wonderkindjes die er nooit geweest zouden zijn zonder jouw rol in mijn leven, alleen daarvoor al kan ik alleen maar van je houden. 

Vandaag gaan we naar de speeltuin, jij, ik, onze kindjes en jouw nieuwe vriendin met haar dochter. Het is niet de eerste keer dat we met zijn drieën weggaan, laat staan elkaar voor het eerst ontmoeten. Maar het is wel de eerste keer dat we tegenover elkaar zullen zitten in de overduidelijk veranderde verhoudingen... Voorheen was jij mijn man en was zij onze vriendin... Nu ben jij mijn ex, is zij mijn vriendin en jouw relatie. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er best een beetje tegenop zie. Maar aan de andere kant ben ik onwijs blij dat we dit zo kunnen doen en met het oog op onze kinderen allemaal ons best doen de onderlinge verhoudingen zo optimaal mogelijk vorm te geven. Want hoewel ik nog rouw over het gezin wat ik verloren heb en daarmee onze kindjes ontnomen wordt, besef ik mij dat het enige juiste wat we nu voor hen kunnen doen is om het beste van de situatie te maken en het hen zo makkelijk mogelijk te maken. Dus dat ga ik doen, samen met jou. 

Tot straks lieve ex, laten we plezier maken en onze kinderen laten zien dat ook als het niet loopt zoals je wil je er nog steeds wat van kan maken!