Inmiddels zijn we nadat ik dat te horen heb gekregen alweer een aantal weken verder. De afgelopen weken waren weer zenuwslopend. Ik weet dat de operatie voor een goed doel is en ik probeer er rustig onder te blijven, maar dat is best lastig. Ik kan alleen maar aan de operatie denken…

Dan probeer je het toch gewoon bij de ander. Er wordt mij dan ook vaak de vraag gesteld: waarom word jij dan niet zwanger?

Elke maand – tijdens mijn menstruatie - doorsta ik een helse week en ben ik niet te genieten. Ik heb continu ontzettend veel buik-, hoofd- en rugpijn. De pijn is soms zo erg dat het doorstraalt naar mijn benen. Het is wel eens voorgekomen dat ik flauw ben gevallen, ik zweet aanvallen krijg en amper kan lopen. Het allerliefst blijf ik op die momenten de hele dag in bed liggen, maar inmiddels kan ik ermee omgaan. Zolang ik genoeg pijnstillers op zak heb, kan ik inmiddels goed functioneren. Van buitenaf zie je niet wat voor een pijn ik doorsta. Vaak vond ik mezelf ook een aansteller, elke vrouw menstrueert het hoort er het nou eenmaal bij.

Niet bijster lang maar voor ons lang genoeg om zeker van onze zaak te zijn: wij willen graag een kindje samen. Daarnaast is een kindje om twee redenen niet vanzelfsprekend in onze situatie 1) we zijn lesbisch en 2) de wensmoeder - Francoise - heeft endometriose. We wilde liever te vroeg aan een kindje beginnen, dan te laat.