In de eerste weken van 2024 stonden 6 afspraken bij het ziekenhuis gepland. Omdat ik wederom niet ongesteld werd wilden ze mijn cyclus in kaart gaan brengen. Dit betekende, 2x per week naar het ziekenhuis voor een echo. De eerste echo leek nog niet veel aan de hand, de eitjes waren nog niet echt gegroeid maar het was nog vroeg dus ze konden nog gaan groeien. Een tweede echo volgde 4 dagen later. Weer een andere verpleegkundige die de echo ging uitvoeren "hebben ze u wel eens verteld dat u endometriose hebt?', ja mevrouw u bent al de 3e die dit zegt, maar is er ook nog goed nieuws? Maar helaas, er was weer niks gegroeid.. Maar hey, we blijven positief en proberen het 3 dagen later nog een keer. Dus wederom naar het ziekenhuis, en je raad het al, wederom iemand anders die de echo ging maken.. en ook dit zal geen verrassing zijn, er was weinig groei te zien. 3 dagen later mocht ik daarom nogmaals terug komen, met dit keer een bekend gezicht.
Met lood in mijn schoenen (die ik niet meer aan had....) ging ik weer op het bed liggen en werd de echo gemaakt. Het lukte maar niet om alles goed in beeld te brengen dus na een hoop geduwd en "ge-sorry", besloot ze er een arts (jawel, weer een nieuw gezicht!) bij te halen zodat die uitwendig zou kunnen meekijken. De arts wilde echter even "brutaal" zijn en besloot toch nog even een inwendige echo te gaan maken.   Zij kwam echter tot de conclusie dat de endometriose niet alleen aan de linker kant, maar nu ook aan de rechterkant zat.. HOE DAN? is dat in die 2 weken opeens ontstaan?! 

Regelmatig heb ik getwijfeld of ik opnieuw een update zou plaatsen. Toch weerhield één ding me hiervan, en dat was het feit dat ik dan opnieuw met slecht nieuws een blog zou moeten schrijven. Desondanks borrelde het steeds vaker op in mijn hoofd dat ik het van me af moest schrijven, dus hier ben ik dan.

Éen jaar verder.. Het is ongelofelijk hoe snel de tijd voorbij is gegaan. Morgen precies één jaar geleden dat we het nieuws kregen dat jouw hartje niet meer klopte. 

Toen de lieve mensen van de uitvaartzorg zo'n ruim 4 1/2 maand geleden tegen mij zeiden "het moment dat je weer aan het werk kunt ga je zelf voelen", dacht ik bij mezelf; hoe dan?! Niet alleen de vraag hoe ik ooit weer aan werken zou kunnen denken (denkend dat ik überhaupt nooit meer vrolijk zou kunnen zijn), maar ook hoe dat "er weer klaar voor zijn" dan zou voelen. 

Lieve Vigo,

Ik schrijf dit bericht omdat ik hoop dat ik hiermee toekomstige moeders (van sterrenkindjes) veel verdriet kan besparen.

Maandag 11 juli was tijdens de zwangerschap onze enige houvast, dat was de dag dat ik uitgerekend was. Omdat ik merkte dat het me verdrietig maakte hoe dichter ik bij die dag kwam, wilde ik iets doen om nog extra bij Vigo stil te staan. We besloten daarom om iedere dag nog één cadeautje open te maken uit de mand die ik vanuit mijn werk had meegekregen toen ik met verlof ging. Hier waren we heel enthousiast aan begonnen maar helaas waren we bij cadeautje 5 blijven steken. Hierna is de mand voor 2 1/2 maand half open gemaakt op de kast beland. Hoewel het natuurlijk allemaal kraamcadeautjes waren (inclusief lieve kaartjes met "ga ervan genieten" en "neem je rust") was het heel erg fijn om ze open te maken en nog eens extra stil te staan bij alles wat er afgelopen tijd is gebeurt, maar zeker ook de positieve dingen die de komst van Vigo ons heeft gebracht. 

Het is 2:30 uur nu ik deze blog schrijf. Ik kom net terug van een trouwfeest van een collega. Van te voren wist ik niet hoe lang ik het zou volhouden omdat ik in vorige situaties niet wist wat ik met mezelf aan moest in grotere groepen. Toch wilde ik even gaan en kijken hoe het ging. In het begin kon ik lastig mijn draai vinden en liet de muziek maar gewoon op me af komen. De kinderen van het getrouwde stel waren er ook. Zij werden eerder opgehaald, en bij het weggaan werd een liedje gezongen die hun zoontje had aangevraagd. Even stonden ze met z'n 4en in het middelpunt van de belangstelling, het was een ontzettend mooi en liefdevol moment, en daar ging ik weer. Even realiseerde ik me dat ik, wij, nooit zo met onze Vigo zouden staan. Snel droogde ik m'n tranen weg en hoopte dat niemand ze gezien had, vandaag ging het even niet om mijn verdriet... Ik kon mezelf herpakken en hoe verder de avond vorderde (en hoe meer alcohol er bij iedereen in zat.. ik zelf was de bob) hoe gezelliger het werd.. Ik heb een ontzettend leuke avond gehad maar in m'n achterhoofd met steeds de gedachte:  wat zullen mensen wel niet denken; "ze kan niet werken maar wel hier feesten".. En dan denk ik aan de woorden van de psycholoog: NIVEA, Niet Invullen Voor Een Ander.. Ik heb een leuke avond gehad en dat is oké. 

Ondertussen zijn we alweer anderhalve maand verder sinds Vigo geboren is. Nog vaak denk ik terug aan het moment dat we te horen kregen dat zijn hartje niet meer klopte en de twee weken die hierop volgden. In deze twee weken werd Vigo geboren (24-04), hadden we zijn crematie (28-4), vierde ik mijn 30e verjaardag (03-05) en was het zondag 8 mei ook nog moederdag. Moederdag viel me heel zwaar want hoewel ik moeder was geworden, voelde ik me geen moeder. Het liefst bleef ik deze dag gewoon op bed liggen. In die twee weken kregen we iedere dag visite en bijna iedere dag kwamen er weer kaartjes binnen. Het waren drukke weken maar het was ook heel fijn omdat we voelden dat zoveel mensen met ons meeleefden. Het was echt hartverwarmend om te zien hoeveel we kaartjes hebben ontvangen en ook juist de kaartjes uit “onverwachte hoek” waren zo fijn! Ik ben hierdoor wel echte de waarde gaan inzien van een kaartje, al stond er alleen maar in dat ze niet wisten wat ze moesten schrijven.