Alweer afscheid nemen..

Maandenlang stond mijn geschreven blog rondom het IVF-traject in mijn concepten. Klaar om er nog aan toe te voegen; IK BEN ZWANGER, en hem dan te publiceren. Tot 7 juli was dit ook het geval, maar ook toen stond onze wereld weer op z'n kop.

Even terug in de tijd;
Ik startte met het IVF traject en eigenlijk verliep dit best prima. Ik had weinig last van de spuiten en het dagelijks leven ging ondertussen gewoon door. Ik had veel eitjes maar helaas groeiden en maar een paar goed, de rest bleef achter. Daarom verhoogde we de dosis die ik moest spuiten, wat eigenlijk direct zorgde voor lichamelijke klachten. Al snel daarna kon de punctie gedaan worden en haalden ze er 6 eitjes uit. 
Hiervan zijn er uiteindelijk 3 bevrucht. 1 daarvan werd een paar dagen later terug geplaatst en 1 hebben ze er uiteindelijk nog kunnen invriezen. 

Na 10 hele lange dagen mochten we testen en de test was positief!! Helaas kon ik totaal niet genieten van de zwangerschap omdat ik ontzettend veel last had van mijn buik. Zo erg zelfs dat ik op een gegeven moment niet meer kon werken en ik 9 dagen op de bank heb gelegen. Daarnaast was ik ontzettend bang dat er weer wat mis zou zijn met de kleine. De eerste controle was super spannend, en toen we een kloppend hartje op de echo zagen rolden de tranen over mijn wangen. Het was weer gelukt! na 2 jaar stond het geluk eindelijk weer een beetje aan onze kant. 

Toen ik 8 weken zwanger was ongeveer kreeg ik last van een kriebelhoest. Super onschuldig, vooral heel irritant. Na een week kreeg ik last van mijn buik, de dokter stuurde me weg met een overbelaste tussenribspier. Een week later stopte het hoesten nog steeds niet en trok de pijn door naar mijn rug. Ivm de zwangerschap mocht ik veel medicijnen niet pakken dus probeerde ik het hoesten te stoppen met honingsnoepjes en honingthee. 2 nachten sliep ik beneden op de bank, rechtop zittend. Wanneer ik ging liggen en moest hoesten kon ik mezelf niet snel genoeg rechtop helpen door de pijn, waardoor ik bijna stikte. 

Op maandag hadden we een echo waarop ze verontrustend vocht zagen bij de rug van de baby. Ze legden uit dat dit kon duiden op Syndroom van Down, maar het kon ook niks betekenen.... Echter voelde ik me zo ontzettend ziek dat dat nieuws totaal langs me heen is gegaan. Ik ben bloed gaan afnemen voor de NIPT test en ging weer verder met ziek zijn. De pijn werd steeds erger en de dag erna was ik bij mijn ouders en kon geen hele zinnen meer spreken zonder buiten adem te zijn. Ik besloot maar weer contact op te nemen met de dokter, waar ik meteen naartoe mocht komen. Ik had verhoogde waardes in mijn bloed en mocht daarom meteen door naar de SEH. Hier hebben mijn moeder en ik vanaf 16:00 uur gezeten, tot ik 's avonds om 22:00 uur een kamer voor mezelf kreeg op afdeling oncologie omdat er geen plek was op de longafdeling.

3x per dag kreeg ik antibiotica via een infuus. Regelmatig werd ik van hier naar daar gereden voor weer een longfoto of een punctie en ook de baby werd mee in de gaten gehouden. Na 1 nacht op de oncologie afdeling werd ik verplaatst naar de longafdeling waar ik een kamer kreeg met 2 vrouwen. Dat vond ik super spannend maar ze waren ontzettend lief en het zorgde ook voor hele fijne afleiding. 

Ik had al niet verwacht dat ik in het ziekenhuis zou worden opgenomen, laat staan dat ik er na 3 dagen nog steeds lag. Maar goed, op donderdag zat ik met Wesley buiten en werd ik gebeld door de afdeling. De gynaecoloog was er, en of we even naar de afdeling konden komen. Mijn eerste reactie was; "oh wat fijn ze komen nog een keer de baby checken", maar eenmaal op de afdeling aangekomen merkten we al snel dat dit niet het geval was. De verpleegkundige wees ons richting een aparte kamer en hier zat de gynaecoloog, aan tafel, met een brief. Ze viel meteen met de deur in huis; de uitslag van de NIPT was NIET GOED, onze baby heeft het Syndroom van Down.  En bam, daar zaten we weer.  Totaaaale flashback als toen we het nieuws van Vigo* zijn overlijden kregen; ik was stil en staarde voor me uit, Wesley ijsbeerde door de kamer en was boos. De gynaecoloog stelde wat vragen maar ik kon niks uitbrengen. Het enige wat ik echt direct heel sterk voelde was; we moeten deze zwangerschap afbreken. Vaak heb ik met Wesley hierover al gesproken voor ik überhaupt zwanger werd en wist Wesley zijn standpunt hierin. Ik heb altijd gezegd; ik weet het pas op het moment dat het zich voordoet.. en nu was dit moment er en wist ik het meteen. Dit voelde als een soort van last die van mijn schouders viel maar ik vind het wel heel erg als ik andere mensen zou kwetsen met deze beslissing. 

Met  het slechte nieuws moesten we onze ouders weer gaan bellen en ook dit haalde weer de nodige herinneringen op. Het was verschrikkelijk om ze op te bellen, en iedere keer opnieuw barstte ik weer in huilen uit. 

Ik kreeg een eigen slaapkamer met een extra bed, zodat ook Wesley kon blijven slapen zodat ik niet alleen hoefde te zijn. De verpleegkundigen op de afdeling waren super lief en soms kwamen ze ook gewoon even een praatje maken hoe het ging. Op zaterdag mocht ik eindelijk naar huis, 5 dagen had ik in het zkh gelegen..

Het voelde dubbel om naar huis te gaan. In het ziekenhuis had ik afleiding en nu zou ik weer naar huis gaan, het huis waar we ook ons tweede kindje niet zullen gaan zien opgroeien. 

Op woensdag moest ik naar Nijmegen om een vlokkentest te laten doen. Dit móet als je de zwangerschap wil beëindigen omdat ze  aan de hand van deze test 100% kunnen bevestigen of het Downsyndroom is. Het was afhankelijk van wanneer ik deze uitslag had, of ik in of na het weekend kon gaan bevallen. Ik werd  "gelukkig" op vrijdag middag nog gebeld met de bevestiging, waardoor ik zondag opgenomen kon worden om de bevalling te starten. 

We hadden gevraagd of we dezelfde kamer konden krijgen als bij de bevalling van Vigo*, helaas was deze bezet. Nu lag ik aan de andere kant van de gang. Waar ik bij Vigo* iedere 2 uur een pilletje moest slikken, brachten ze er nu 4 tegelijk in. Eigenlijk direct kreeg ik kramp, dit heeft ongeveer 3 uur geduurd. Op een gegeven moment werd de kramp zo erg dat ik rechtop moest zitten. Ik voelde een bekend "ploepje" in mijn buik en wist dat mijn vliezen waren gebroken. De kramp was meteen zo goed als verdwenen en de gynaecoloog kwam en zei dat de kans groot was dat de baby al zo goed als wat geboren. Dit was ook het geval en moest een keer diep zuchten toen ze zei; daar is ie. Een inimini mensje, 10 teentjes, 10 vingertjes, een neusje. Alles zat er al op en aan. Het kleintje werd naast ons neergelegd en ik moest proberen of de placenta nog eruit zou komen. Dit was helaas niet zo. Ook hier kreeg ik pilletjes voor in de hoop dat mijn lichaam het zelf nog zou loslaten.In de tussentijd kwamen mijn ouders en schoonouders langs, wat wel een fijne afleiding was voor het lange wachten. Na zo'n 3 uur was er nog niks gebeurd en werd ik klaargemaakt voor de OK.

Omdat ik natuurlijk in het ziekenhuis had gelegen met longontsteking werd er eerst nog een longfoto gemaakt omdat ik eigenlijk onder narcose zou moeten. Mijn longen waren nog niet voldoende genezen dus kreeg ik een ruggenprik. Dit vond ik wel zo'n bizarre ervaring. Ik heb in een deuk gelegen op de operatietafel omdat ik aan het schommelen van mijn lichaam voelde dat ze íets aan het doen waren maar ik verder helemaal niets voelde. Ik zag mijn voeten alle kanten op gaan maar ook hier voelde ik niks van. Een hele aparte ervaring was dat. Ik moest een uur op de verkoeverkamer blijven, gelukkig mocht Wesley hier ook naartoe komen. Daarna ging ik terug naar de kamer en heb ik nog wat gegeten. Omdat het gevoel in mijn benen nog niet terug was kon ik niet mee naar huis. Wesley ging wel naar huis en ik ging proberen te slapen. Rond 00:00 uur kwam de verpleegkundige naar de kamer om te vragen of ik moest plassen maar ik had werkelijk geen idee! 

Door 2 personen ondersteund werd ik naar de wc gebracht maar eenmaal daar aangekomen vroeg ik me af wat ik hier in godsnaam aan het doen was... Dus maar weer terug naar bed. Hier heb ik redelijk kunnen slapen. De volgende dag nog wat onderzoeken gedaan en mocht ik naar huis. Voor het kleintje had ik een doosje gemaakt waar het (we wisten niet of het een jongen of meisje was) in kon. 

We maakten een afspraak bij het crematorium en een week later haalden we het as op. Vigo* had een mooi plekje gekregen op de slaapkamer die voor hem klaar stond. Nu werd hier een extra urn bijgezet en dat was wel even een dingetje. 2 blikjes, met aan 1 blikje een blauw engeltje, het engeltje voor Vigo*. Aan het andere blikje een wit engeltje.. 

Vandaag, 3 1/2 week na de geboorte van ons tweede kindje is eindelijk het cirkeltje rond. 

Het was een Broertje voor Vigo*, zij kunnen nu lekker samen spelen. Daarnaast weten we ook nu éindelijk dat het wederom hele dikke vette pech was... uit de onderzoeken is gebleken dat er geen erfelijke/genetische oorzaak is gevonden voor het Syndroom van Down. 

Nu moeten we verder, met 2 kindjes in ons hart, en moeten we hoop blijven houden dat "3x scheepsrecht" is.

Éen afspraak die Wesley en ik met elkaar hebben gemaakt is dat we niet steeds aan elkaar gaan vragen; Waarom? Waarom wij, waarom alwéér? Dit is namelijk een vraag waar we nooit antwoord op gaan krijgen. Tot twee keer toe was het "gewoon" dikke vette pech.. en daar moeten we het helaas mee doen..