Al meer dan twee zonder jou... Nooit meer.. Nooit weer..

Jitze hield enorm van buiten zijn. Eerst ging hij zelf naar buiten, lopend op zijn knietjes of kruipend, later reed hij in zijn rolstoel rond... Nog later reden wij met hem buiten en was hij afhankelijk van ons om buiten te kunnen zijn. Wij gunden hem dit plezier en zagen er ook veel voordelen in, buiten zijn is nu eenmaal goed voor lichaam en geest. De seizoenplek op camping de Ruimte zorgde voor veel buitenplezier, maar ook in en om IJlst werden wij vaak buiten gesignaleerd. Jitze kwam vaak met de vraag (via zijn oogbestuurde spraakcomputer) 'luister naar me ik wil wat doen blokje om'. En dan gingen we weer.. Een dag vol regen was niet leuk, een droog moment pakten we snel mee. De laatste weken van zijn leven, waren wij een paar keer per dag een ommetje aan het maken of even in het zonnetje genieten, heerlijk!

Sinds Jitze niet meer bij ons is, is ons leven anders geworden. Er is een lege plek, maar ook een leegte in onze dagen.

Ons verhaal...