Mistig tochtje

Jitze hield enorm van buiten zijn. Eerst ging hij zelf naar buiten, lopend op zijn knietjes of kruipend, later reed hij in zijn rolstoel rond... Nog later reden wij met hem buiten en was hij afhankelijk van ons om buiten te kunnen zijn. Wij gunden hem dit plezier en zagen er ook veel voordelen in, buiten zijn is nu eenmaal goed voor lichaam en geest. De seizoenplek op camping de Ruimte zorgde voor veel buitenplezier, maar ook in en om IJlst werden wij vaak buiten gesignaleerd. Jitze kwam vaak met de vraag (via zijn oogbestuurde spraakcomputer) 'luister naar me ik wil wat doen blokje om'. En dan gingen we weer.. Een dag vol regen was niet leuk, een droog moment pakten we snel mee. De laatste weken van zijn leven, waren wij een paar keer per dag een ommetje aan het maken of even in het zonnetje genieten, heerlijk!

Nu er geen jongen meer is, die ons de buitenlucht in stuurt, moeten we dat zelf doen. Ik merk dat ik ook heel erg de behoefte heb om dat te doen en ik hoop dit vast te houden tijdens slechter weer! Ik geniet van de natuur (dat is echt veranderd, toen ik jonger was, zag ik de schoonheid van de natuur niet zo bewust) en probeer met Jitze zijn ogen te kijken, die vond namelijk de kleinste dingen bijzonder.

Vanochtend fietste ik al vroeg door de mist, wat een wondere wereld.. Lastig voor het verkeer, maar met een doorbrekend zonnetje wel heel mooi! Het is ook een soort metafoor (@schrijfjerouw) voor het leven: 'soms lijkt alles mistig en vaag, je weet de weg niet meer.. Maar heel voorzichtig probeert de zon de mist te verdrijven en wordt alles stukje bij beetje weer meer helder'