(on)Rustige avonden

Sinds Jitze niet meer bij ons is, is ons leven anders geworden. Er is een lege plek, maar ook een leegte in onze dagen.

Jitze zorgde voor structuur in de dag. Daar had ik geen problemen mee. Toen de kinderen nog baby waren, waren de 3 R'en mij op het lijf geschreven en ook daarna bleef ik ervan houden.

Het was dus geen probleem om me over te leveren aan de structuur die belangrijk was voor Jitze. De tijden om de voedingspomp aan te zetten, medicatie toedienen, katheriseren, maar ook structuur om aan te verzorgen, klaarmaken om op weg te gaan, etc. Dit alles bepaalde het ritme van de dag.

Dit ritme is er nu niet meer en langzaam zullen we hier aan gaan wennen. Er zijn momenten tijdens de dag dat het ontbreken van het ritme extra opvalt, voor mij is dat na het avondeten tot het ontbijt.

Die momenten waren altijd gevuld met Jitze. Een activiteit doen na het avondeten, op bed brengen met alles wat daarbij hoort, en dan de avond en nacht. In de avond zat ik meestal aan de eettafel, vlakbij zijn slaapkamer. Ik werkte dan met zijn tablet, woorden toevoegen, pagina's maken, lessen maken, etc. Ondertussen altijd paraat, want de pomp moest weer ingesteld en aangezet, wisselligging toepassen, even erbij zitten als hij niet kon slapen, helpen met ophoesten. Ook 's nachts ging dit door. Dit hoorde bij het ritme wat we hadden.

En nu.. nu zit ik 's avonds op de bank... ik kan op bed gaan wanneer ik wil, want ik hoef geen handelingen te doen bij Jitze...Rust...

En toch..blijf ik onrustig op de bank zitten. Een onrustig gevoel zorgt ervoor dat ik in actie wil komen, paraat blijf staan. Ik weet dat het niet hoeft, maar het idee dat er twee kinderen liggen te slapen en dat die mij daarbij niet nodig hebben, dat wil er nog niet helemaal in.. En dus blijf ik nog maar even zitten...ben ik helemaal bij op het gebied van Shownieuws en haal ik nog wat levels bij Candy Crush...