Mijn baby is in augustus vorig jaar 2 geworden. Ohjee, snik..snik...het gaat te snel. Ze is dan ook een grote meid en wilt vanalles zelf doen. Asira heeft een sterke eigen wil en had ze voordat ze 1 jaar werd. Wanneer mama bezig is met het huishouden of eventjes een me-time in de badkamer dan doe ik haar in dr bedje met speelgoed of kijkt ze een dvdtje. Tante en oompie woonden nog thuis en werd ze natuurlijk verwend.

Na weken te hebben gewacht was het dan eindelijk 1 februari. Familie en vrienden waren al op de hoogte en gaven advies en wensten mij succes. Mij kennende had ik het wel nodig. Ze wilden maar al te graag fotos zien en details van haar eerste dag. Beloofd.

Het eerste paar ondergoed wat ze cadeau kreeg van mijn moeder was my little pony. Ik was gek op my little toen ik klein was dus vind het super schattig. Daarna kreeg ze ondergoed met de dagen van de week erop. Asira vind haar ondergoed helemaal mooi en word blij als ze het mag aandoen. 

Het is lekker dichtbij, 10 min lopen van mijn moeders huis. Binnenkort ga ik aan het werk en zo kan mijn moeder of eventueel mijn broer de kleine ophalen. Alles is al geregeld en ze is begin februari ingepland. 

Mijn lieve kindje was in augustus 2 jaar geworden Het is tijd voor potjes training. Ze word steeds slimmer en wilt veel zelf doen. Natuurlijk ben ik blij maar het gaat zo snel. Voor mijn ogen, kan het bijna niet geloven.

Zo...eindelijk. Mijn kindje slaapt. Ik lig op bed nadat ik vanaf 21:00 bezig ben met mijn kleine diva in dr bedje te doen. In bad gedaan, evt papflesje, tanden gepoetst en pyjama aan. Hopelijk doet ze niet nep en naast mijn bed staat. Ik wil nu echt slapen want het is 23:45. Mooie tijd (sarcastisch bedoeld). 

Voordat je dit leest moest je eerst mijn vorige blog lezen om te begrijpen; mama met chronische sarcoidose.

Na haar 1e verjaardag begon ze al te protesteren. Nee, nee, nee! Dat was het antwoord op alles. Nee, mama, pampie. En ook nog schoppen. Ik liet haar lekker lopen in dr blote kont en wachte totdat ze was afgekoeld om haar vervolgens te verschonen en aan te kleden. Het werd een strijd maar sommige dagen was gelukkig rustig, spelen en een dutje doen, boterham eten, mooi aankleden en een spontane photoshoot. Ze was al eenkennig als baby, zo erg zelfs dat je haar niet eens mocht aankijken laat staan vasthouden. Als ik weer eens op bezoek kwam bij mijn moeder  dan kon niemand haar vasthouden. Toen dat voorbij was en mijn relatie aan een einde  kwam zag ze mijn familie vaker. Gelukkig werd ze socialer , wat ik grappig vond is dat ze ook in de winkel of tram met kinderen en vooral met vrouwen communiceerde.  

Uit het niets kreeg ik krampen in mijn handen. Zelfs op de fiets richting de winkelcentrum moest ik even stoppen en aan de kant blijven staan totdat de pijnlijke kramp weg trok. Tijdens mijn werk had ik er ook last van. Ik wist me geen raad en ik begon te twijfelen, maar ik wilde niet stoppen met werken. Dit is mijn passie, mijn enige inkomen. Dan had ik voor niks mijn cursus gedaan. Soms werkte ik tot 23:00 s'avonds waarop ik de volgende dag enorm spijt had omdat ik niet eens rechtop kan lopen door de pijn in mijn rug en nek. Mijn handen deden  pijn alsof ik iemand had geslagen. Aan de ene kant had ik cursus geld allang eruit gehaald. Ik besloot minder te werken maar dat mocht niet baten. Ik werd laat wakker wat ik nooit doe maar ik vond het niet erg want mijn 1e klant was toch in de middag.