En dan wordt je kind naar boven gebracht naar de kinderafdeling. Daar ligt je kind ineens in een groot ziekenhuisbed aan alle toeters en bellen. Elk uur wordt er bloed geprikt, bloedglucose gechecked, infusen afgesteld. Hij ligt daar als een klein hoopje ellende, half van de wereld. Van slapen komt niet veel. Er is in een korte tijd ineens heel veel gebeurd. En elk uur staat er iemand aan het bed voor een drupje bloed en elke 2 uur voor een buisje bloed. Zellf heeft hij niet alles meegekregen. Soms merkte hij niets en soms werd hij half-half geïrriteerd wakker.

‘Sorry, uw kind heeft diabetes’. De woorden van de arts hoor ik nog in mijn hoofd. Ergens hd ik al het vermoeden, maar je hoopt toch dat je het mis hebt. Dat er iets anders, iets onschuldigers, aan de hand is. Onze zoon kreeg deze diagnose bijna 4 jaar geleden. Net na zijn 8e verjaardag.