Sorry, uw kind heeft diabetes….

‘Sorry, uw kind heeft diabetes’. De woorden van de arts hoor ik nog in mijn hoofd. Ergens hd ik al het vermoeden, maar je hoopt toch dat je het mis hebt. Dat er iets anders, iets onschuldigers, aan de hand is. Onze zoon kreeg deze diagnose bijna 4 jaar geleden. Net na zijn 8e verjaardag.

Zo’n 4 jaar geleden voelde onze zoon zich niet zo lekker. We dachten dat hij grieperig was. Moe, beetje bleek, hangerig. Het zette niet door, maar beter werd het ook niet. Hij heeft een paar weken zo gesukkeld. Tot hij ineens best veel begon te drinken. Hij vroeg zelfs om water, iets wat hij eigenlijk niet eens echt lekker vond. Dit maakte mij al wat alert. Ooit heb ik in een tv serie gezien dat veel drinken een symptoom is van diabetes. Ik maakte mij zorgen, mijn man vond dat ik wat overdreef. 

Beide kinderen zouden vrijdag bij opa spelen en aansluitend logeren. De planning was om ‘s avonds in hun favoriete restaurant te gaan eten. Alleen had mijn zoon geen trek. Maar wel dorst! En hij wilde niet meer logeren, maar liever naar huis. Dus opa heeft de kinderen naar huis gebracht en zei hij mij ook dat er iets niet klopte. 

Het idee was om toch maandag maar de huisarts te bellen. Alleen dat liep iets anders….

Zaterdagochtend stond zoonlief onder de douche. Ik schrok mij rot. Ineens zag ik alle ribben zitten. Van de een op de andere dag was hij heel veel afgevallen. Hij was heel moe en heel hangerig. ‘s Avonds met eten reageerde hij ook heel sloom. Dat was voor mij de druppel. Ik wilde niet tot maandag wachten op de huisarts. Daarop kregen we een discussie aan tafel. Ik wilde de huisartsenpost bellen en mijn man wilde het aankijken. Gelukkig zei mijn dochter (toen bijna 12) dat ze ook dacht dat het niet zo goed ging met haar broertje. 

Mijn man heeft toen, onder protest om maar van het gezeur af te zijn, de huisartsenpost gebeld. We konden direct langskomen. 

Onze zoon werden wat vragen gesteld en ik zei dat hij de laatste paar dagen veel meer dronk dan normaal.

De dienstdoende arts heeft vrij snel een vingerprik gedaan en het apparaat kon al niet meer meten wat de waarde was. We werden direct doorgestuurd naar de eerste hulp afdeling. Daar werd nogmaals bloed geprikt. De waarde…bijna 31. De woorden van de arts: ‘sorry, uw kind heeft diabetes’. Ik zal het nooit vergeten.

Lees ook: "we hebben allebei gekeken, maar uw dochtertje heeft toch echt TWEE nieren!"