Het verhaal van onze lieve Isa Lente de Winter

Mijn oudste zoon heet Ravi. Ravi is geboren op 8 november 2020 in Utrecht, in het Wilhelmina KinderZiekenhuis (WKZ). De ouders die ‘thuis zijn’ in de wereld van de vroeggeboorte weten. meteen hoe laat het is. Ja, ook mijn zoon is te vroeg geboren. Ik was pas zes maanden onderweg, 27 weken + 3 dagen om precies te zijn. Ravi was niet ziek, nee, ik was ziek. Heel ziek. Ik lag al bijna twee weken in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging voordat Ravi kwam. Ik had zelfs ook bloedafbraak erbij en dat heet dan het HELPP-syndroom. Ik voelde me niet zo ziek, maar terugkijkend naar foto’s en filmpjes schrik ik van mezelf. Het was ook zo dat artsen aan mijn bed kwamen kijken omdat de onderzoeksuitslagen zorgwekkend waren, maar ik er nog redelijk goed bij zat. De bloeduitslagen werden steeds slechter en de medicatie zat aan de max. Er was niet veel meer mogelijk om mij stabiel te houden. Na drie keer een magnesiumbolus, een hoop bloeddrukverlagers en twee weken bedrust was het einde van mijn zwangerschap bijna in zicht. Om mij te redden moest mijn zoon eruit. Alles is eraan gedaan om dat moment vooruit te schuiven, maar het ging niet meer. Er waren longrijpingsprikjes gegeven om de start van Ravi op onze wereld zo goed mogelijk te maken.

‘Blijf bij mij, alsjeblieft, ik zal alles doen om je gelukkig te maken.’

Woensdag 26 juli 2017 is een dag die ik nooit meer zal vergeten. Een dag die ons leven voor altijd zal veranderen.

Na onze miskraam vorig jaar september, waren we helemaal in de wolken toen we afgelopen februari een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Na zes weken wachten stond eindelijk onze echo gepland bij de verloskundige. Ondanks mijn extreme misselijkheid en het vele overgeven, vond ik het nog steeds spannend. Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik dit totaal niet.

Nadat ze in het ziekenhuis met 39,6 weken en een probleemloze zwangerschap vaststelden dat het hartje van ons kindje niet meer klopte, werden we twee dagen naar huis gestuurd voordat de bevalling zou worden ingeleid. Twee dagen lang huilen, piekeren, praten, netflixen, appen en heel veel googlen. 

Het is zondagavond. Twee dagen voor mijn uitgerekende datum. Die dag heb ik

Mijn dochter en nichtje rennen gillend door de kamer. Ik buk om een stuk speelgoed van de grond te rapen als ik word overvallen door een golf misselijkheid. "Misschien ben ik wel zwanger" zeg ik grappend tegen mijn zusje. Ik kan het nauwelijks geloven want we zijn er helemaal niet bewust mee bezig geweest. Dit keer geen ovulatietesten, temperatuurmetingen en sexy pakjes om zeven uur 's ochtends om momentum te pakken. In de auto terug naar huis realiseer ik me dat ik niet alleen misselijk ben maar ook een paar dagen overtijd. Ik rijd meteen langs de Kruidvat voor een test. Nog voordat ik de test doe, weet ik het eigenlijk al zeker: ik ben weer zwanger. De uitslag van de test bevestigt mijn vermoeden.

‘Je moet het maar eens een plekje gaan geven, want alles gaat wel door … ‘