Afscheid nemen van Olivia*

Na onze miskraam vorig jaar september, waren we helemaal in de wolken toen we afgelopen februari een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Na zes weken wachten stond eindelijk onze echo gepland bij de verloskundige. Ondanks mijn extreme misselijkheid en het vele overgeven, vond ik het nog steeds spannend. Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik dit totaal niet.

Nadat ik plaats had genomen op de bank, zagen we een prachtig beeld van een ieniemienie mensje met een kloppend hartje. Wat waren we ontzettend blij.

Elke controle die ik kreeg was goed en ook de NIPT en de 20-wekenecho waren in orde. Drie weken later, op een donderdagavond, belde ik naar de verloskundige, omdat ik al een tijdje last had van waterige afscheiding. Ze zeiden dat het geen kwaad kon, zolang het maar niet met grote golven tegelijkertijd naar buiten stroomde. Toch wilde ik het voor de zekerheid laten checken en ook graag even naar het hartje luisteren.

Het hartje van ons dochtertje was in orde. Vervolgens nam de verloskundige met een wattenstaafje wat afscheiding af. De test kleurde niet zwart, dus dat was goed nieuws. Voor de zekerheid wilde de verloskundige mij toch doorsturen naar het ziekenhuis. Toch een beetje angstig lag ik een uur later in het ziekenhuis. Misschien zouden ze hier wel iets vinden … Maar na uitgebreid onderzoek mocht ik naar huis. Ze zagen wel veel waterige afscheiding, maar dit was geen vruchtwater. Ook hadden ze wat afscheiding op kweek gezet en daar was niks uitgekomen. Na een lange avond mocht ik dus weer naar huis.

9 juli

Er waren kleertjes binnengekomen en deze wilde ik graag laten zien aan mijn man die boven op zolder aan het werk was. Net toen ik hem het pakje overhandigde, kwam er ineens een grote golf water uit. Ik wist meteen dat dit foute boel was. Het bleef ook maar stromen. Gillend riep ik tegen mijn man dat hij de verloskundige moest bellen.

Ze kwam en ik moest op bed gaan liggen. Wederom nam ze met een wattenstaafje wat vocht af. Helaas kleurde het wattenstaafje deze keer wél zwart, wat slecht nieuws betekende. Wel was ‘ie maar aan één kant zwart, zei ze, maar het enige wat ik kon denken was: dit is foute boel. Ze luisterde ook nog even naar het hartje, dat gelukkig nog steeds perfect klopte.

Kort daarna werden we verwacht in het ziekenhuis. Tijdens het inwendige onderzoek bleek dat ze de navelstreng al konden zien zitten in mijn baarmoedermond. Helaas konden ze daardoor niets meer voor ons meisje doen.

Ik voelde zó veel onmacht en verdriet. Hoezo kunnen jullie artsen niets doen? Jullie kunnen zelfs ongeboren baby’s opereren!

We werden opgevangen in het Moeder & Kindcentrum waar we een kamer kregen. Die vrijdagavond hebben we ons dochtertje nog gezien op de echo. Er was veel minder vruchtwater, maar haar hartje bleef mooi kloppen en ze bewoog nog volop in mijn buik.

Ondertussen werden wij door de arts geadviseerd om na te denken over het afscheid. Ook vertelde ze ons over de watermethode. Dit vond ik verschrikkelijk, wetende dat ons dochtertje op dat moment nog leefde.

10 juli

De artsen wilden even afwachten om te zien of mijn lichaam de bevalling zelf ging inzetten. Als dit niet gebeurde, dan zou ik een dag later, 11 juli, pillen krijgen om de bevalling op te wekken. Om middernacht hebben we nog gevraagd of we onsdochtertje mochten zien. Dat mocht en op de echo zagen we dat ze nog niet had opgegeven. Haar hartslag was nog steeds goed. Dit maakte mij erg verdrietig. Mijn meisje was zó sterk, maar mijn lichaam faalde. Dat bracht haar nu in deze situatie.

11 juli

Na het ontbijt kregen we te horen dat de artsen wilden beginnen met het opwekken van de bevalling. Allereerst zou ik een pil krijgen om de baarmoedermond te laten verweken.Maar dat wilde ik niet. Eerst wilde ik zien of ons dochtertje nog leefde. Anders zou ik die pillen nooit innemen. Het beeld dat ik zag toen ze het apparaat aanzetten, zal ik nooit meer vergeten. Ons dochtertje lag stil en er was geen hartslag meer.We barstten beiden in tranen uit. Dit was het dan, het einde van ons avontuur. Ons wondertje zou veel te vroeg en stil ter wereld komen.

Na drie inwendige pillen kwamen de weeën na een uur opzetten. Ik zou een morfinepompje krijgen, maar door transportproblemen duurde dit erg lang en toen het er eenmaal was, bleek de batterij leeg te zijn. Op het knopje drukken had geen enkele zin.

Ik voelde persdrang en meldde dit aan de verloskundige. Binnen een minuut stond de arts naast m’n bed. Het hoofdje was al zichtbaar en ik mocht gaan persen. Vijf minuten later werd onze dochter Olivia na een zwangerschap van 21 weken en drie dagen geboren.

Wordt vervolgd

Liefs Inoka

Stichting nooit voorbij is  er voor ouders, broertjes en zusjes van een overleden kind.

Op onze social staan wij stil bij de jaardagen en sterfdagen van een overleden kind want:

‘Zij zijn nooit voorbij…’